dat mensen over het algemeen accuraat zijn in het beoordelen van hun eigen fysieke aantrekkelijkheid, en romantische partners komen vaak overeen in termen van aantrekkelijkheid. Door geavanceerde statistische methoden toe te passen om oudere data opnieuw te analyseren, ontdekten onderzoekers dat romantische koppels elkaar vaak evenaren in fysieke aantrekkelijkheid, wat het idee ondersteunt dat mensen “daten binnen hun bereik.”
Uit eerder onderzoek is gebleken dat mensen vaak partners kiezen met een vergelijkbaar niveau van aantrekkelijkheid, een fenomeen dat bekendstaat als assortative mating. Deze studies baseerden zich echter doorgaans op eenvoudige correlaties die de complexe dynamiek binnen koppels niet konden vastleggen. Bovendien gebruikte een groot deel van dit onderzoek univariate methoden, die relaties tussen twee variabelen tegelijk onderzoeken, waarbij de onderling verbonden invloeden tussen zelfpercepties, partnerpercepties en evaluaties door derden over het hoofd worden gezien.
Een belangrijke bijdrage aan dit veld was Feingolds meta-analyse uit 1988, die bevindingen over fysieke aantrekkelijkheid onder romantische koppels synthetiseerde. Feingolds werk toonde aan dat zelfgerapporteerde en door derden beoordeelde aantrekkelijkheid matig gecorreleerd waren en dat koppels significante overeenkomsten vertoonden in hun fysieke aantrekkelijkheid.
Dit onderzoek ging echter vooraf aan de ontwikkeling van meer geavanceerde statistische technieken, zoals multivariate meta-analyse en dyadische data-analyse, die een genuanceerder begrip mogelijk maken van hoe variabelen binnen koppels interacteren.
De originele dataset bevatte 1.295 heteroseksuele koppels uit 27 studies, waarvan de meesten blank waren, uit de Verenigde Staten kwamen en voornamelijk universiteitsstudenten waren. Deze dataset bevatte zelfgerapporteerde beoordelingen van de aantrekkelijkheid van de deelnemers zelf, evenals evaluaties van hun fysieke aantrekkelijkheid door derden.
De onderzoekers analyseerden zes belangrijke correlaties die in de oorspronkelijke meta-analyse werden gerapporteerd opnieuw, met de focus op zelfgerapporteerde en door derden beoordeelde aantrekkelijkheid voor zowel mannen als vrouwen. Ze onderzochten ‘actor effects’ (hoe de zelfgerapporteerde aantrekkelijkheid van individuen overeenkwam met hun door derden beoordeelde aantrekkelijkheid) en ‘partner effects’ (hoe de zelfgerapporteerde aantrekkelijkheid van één partner zich verhield tot de door derden beoordeelde aantrekkelijkheid van hun partner). Daarnaast onderzochten ze hoe relatiekenmerken, zoals duur en mate van betrokkenheid, deze effecten modereerden.
De bevindingen lieten zien dat zelfgerapporteerde beoordelingen van aantrekkelijkheid positief correleerden met evaluaties door derden, wat aangeeft dat mensen over het algemeen een goed idee hebben van hoe anderen hun fysieke aantrekkelijkheid waarnemen. Deze afstemming werd waargenomen voor zowel mannen als vrouwen, wat suggereert dat de nauwkeurigheid van zelfperceptie niet significant wordt beïnvloed door geslacht.
De studie leverde ook robuust bewijs voor assortative paring, wat de tendens van romantische partners om vergelijkbaar te zijn in fysieke aantrekkelijkheid bevestigde. Koppels vertoonden significante overeenstemming in hun aantrekkelijkheidsniveaus, of deze nu werden gemeten via zelfrapportages of evaluaties door derden. Fysiek aantrekkelijkere individuen hadden vaker partners die ook als aantrekkelijk werden beoordeeld door onafhankelijke waarnemers.
Interessant genoeg kwam de duur van de relatie naar voren als een factor die deze dynamiek beïnvloedde. Koppels die al langere tijd samen waren, vertoonden sterkere correlaties tussen zelfgerapporteerde en waargenomen aantrekkelijkheid. Dit zou kunnen betekenen dat naarmate relaties zich ontwikkelen, de zelfpercepties van individuen meer afgestemd raken op externe feedback, inclusief het perspectief van hun partner. Langdurige relaties zouden daarentegen een selectieproces kunnen weerspiegelen waarin koppels met vergelijkbare niveaus van aantrekkelijkheid eerder bij elkaar blijven, wat leidt tot een grotere afstemming in de loop van de tijd.
Hoewel de studie overtuigende inzichten biedt, moeten er verschillende beperkingen worden erkend. Ten eerste kwamen de gegevens voornamelijk van blanke, heteroseksuele stellen in de Verenigde Staten, wat de generaliseerbaarheid van de bevindingen naar andere populaties en relatietypen beperkt. Toekomstige studies zouden meer diverse steekproeven moeten bevatten in termen van etniciteit, culturele achtergrond en seksuele geaardheid.
Ten tweede zijn de gegevens afkomstig uit onderzoeken die tientallen jaren geleden zijn uitgevoerd, wat vragen oproept over de vraag of percepties van aantrekkelijkheid en partnerselectie zijn verschoven met de komst van online dating en sociale media. Deze platforms kunnen een aanzienlijke invloed hebben op hoe mensen hun eigen aantrekkelijkheid en die van anderen beoordelen.
Tot slot, hoewel de studie aantoonde dat de aantrekkelijkheid van koppels de neiging heeft om gelijk te lopen, onderzocht het niet de mogelijke gevolgen van niet-passende aantrekkelijkheid, zoals relatietevredenheid of stabiliteit. Toekomstig onderzoek zou kunnen onderzoeken hoe verschillen in aantrekkelijkheid dynamieken zoals jaloezie, partnerobjectivering of succes van relaties op de lange termijn beïnvloeden.
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
