In een kritisch betoog stelt Daisy Maldonado dat de Body Positivity-beweging toch nog teveel op het negatieve focust en haar doel voorbij schiet.
Wanneer we de term ‘lichaamspositiviteit’ horen, is het moeilijk om erachter te komen waar eventuele negativiteit vandaan zou kunnen komen. De beweging is immers gericht op positief zijn. Wat kan daar zo verkeerd aan zijn? In de afgelopen jaren is de body positivity-beweging krachtiger en actueler geworden dan ooit tevoren en bestrijdt ze onrealistische schoonheidsnormen, zowel op sociale media als in de commerciële samenleving – en toch lijkt het erop dat mensen het punt nog steeds missen.
Eén ding is wel duidelijk : de stappen die de mode- en modellenindustrie heeft gezet om meer lichaamspositief en maatomvattend te zijn, zijn zowel bewonderenswaardig als belangrijk. Je ziet de afgelopen tijd verbluffende plus-size en middelgrote modellen in catwalk-looks die hun silhouetten prachtig flatteerden – in tegenstelling tot vele eerdere, luie pogingen van ontwerpers om hun felbegeerde inclusiviteitspunten te verdienen door simpelweg grotere modellen in oversized jurken te tonen die hen verdronken en hun vorm verborg.
Zelfs influencers voelen de effecten van de beweging, en veel meer zijn geneigd om onbewerkte foto’s op sociale media te plaatsen. Het blijkt dat ook zij vetrolletjes en striemen hebben! Maar als we een stap terug doen en de beweging goed bekijken voor wat het is, is het duidelijk dat de reikwijdte is verbreed van wat als ‘wenselijk’ wordt beschouwd voor de rest van de samenleving. Kan de body positivity-beweging echt over zelfacceptatie gaan als het zo afhankelijk blijft van de goedkeuring van anderen?
Alle lichamen moeten gevierd worden, stelt de beweging. Maar de ongestelde vraag is: door wie? Eindelijk een lichaam met een grote maat als sexy en mooi op de markt brengen, is een vooruitgang, maar het koppelt onbedoeld nog steeds de waarde van een persoon aan hun fysieke uiterlijk. Groot en klein en alles daartussenin is mooi – maar zou het niet beter zijn als we het er allemaal over eens zijn dat onze schoonheid niet onze waarde hoeft te bepalen?
Natuurlijk stappen we misschien stilaan af van de giftige ” mager = mooi” -norm, maar we leven nog steeds in een samenleving die geobsedeerd is door commentaar te leveren op het lichaam van mensen. Zijn niet-geretoucheerde foto’s van celebs echt baanbrekend genoeg om nog steeds de krantenkoppen te halen? We juichen beroemdheden toe voor het pronken met cellulitis of het plaatsen van een make-upvrije selfie, in plaats van de dialoog helemaal te stoppen en mensen toe te staan zichzelf uit te drukken zonder op uiterlijk gebaseerd oordeel.
Natuurlijk heeft het positieve moment van het lichaam tot nu toe de samenleving geholpen om een bepaald niveau van rondingen te accepteren, maar daar houdt de inclusiviteit op. Door de ware diversiteit van het menselijk lichaam in al zijn vormen en capaciteiten niet te vieren, hecht de beweging momenteel nog teveel belang aan uiterlijk om geaccepteerd te worden door mensen, terwijl het fysieke aspect er uiteindelijk niet toe zou moeten doen.
Onze lichamen zijn nauwelijks het meest opwindende aan ieder van ons, dus het is ontmoedigend om te zien hoe ze regelmatig worden gecommercialiseerd en beoordeeld. Bovendien is de body positivity-beweging zo gefocust op dit slappe, door de maatschappij goedgekeurde merk van zelfliefde dat het elke ruimte voor lichamelijke onverschilligheid of acceptatie ontkent. In plaats van te horen dat onze verschillen geen gebreken zijn, wordt ons verteld dat we ‘hoe dan ook van ze moeten houden’.
Er is een groot verschil tussen te horen krijgen dat je van je striemen op je billen moet houden, ondanks hoe ze eruitzien, of te erkennen dat striemen helemaal niet fout zijn en er gewoon geen aandacht aan besteden. Het is oké om niet elke dag vol met lichaamspositiviteit te zijn. Je zou een stuk aardiger voor jezelf zijn als je je gewoon concentreerde op vrede met je lichaam – zelfs de delen waar je niet van houdt.
Het zou lovenswaardig zijn om die oprechte acceptatie van alle lichamen niet langer een trend is en dat we uiteindelijk een realiteit zullen bereiken waarin dit niet langer een probleem is. Om dit te doen, moeten we stoppen met het aanpassen van het idee van een wenselijk lichaam en in plaats daarvan de opzettelijke inspanning leveren om alle lichamen te normaliseren . Om dit te doen, is echt werk nodig, waarbij we onze hersenen opnieuw moeten bedraden om het idee te verwerpen dat we onze waarde aan ons niveau van aantrekkelijkheid moeten koppelen.
Het zal zeker niet van de ene op de andere dag gebeuren. Maar ervoor kiezen om afstand te doen van de problematische benadering van de body positivity-beweging en in plaats daarvan de nadruk te leggen op lichaamsneutraliteit en eigenliefde, zal ons uiteindelijk gelukkiger stemmen.
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
