De hartslag van partners wordt gesynchroniseerd in complexe interactiepatronen wanneer ze dicht bij elkaar zijn
SEKS- EN RELATIEONDERZOEK
Hoe belangrijk is het om dicht bij je romantische partner te zijn? Een studie gepubliceerd in het Journal of Social and Personal Relationships suggereert dat ruimtelijke nabijheid implicaties kan hebben voor de dynamiek van de relatie.
Veel mensen zijn sterk afhankelijk van hun partners, zowel emotioneel als praktisch. Dit geldt vooral naarmate ze ouder worden en kinderen volwassen worden. Naarmate mensen ouder worden, raken ze vaak meer geïsoleerd en neemt het contact met andere mensen op natuurlijke wijze af.
Om deze reden kan relatiesterkte, die belangrijk is gedurende het hele leven, zelfs nog belangrijker worden op oudere leeftijd. Romantische relaties kunnen beschermende factoren zijn voor de gezondheid, maar dat hangt af van de dynamiek van die relatie. Relaties zijn bedoeld als steun, maar een slechte relatiekwaliteit kan leiden tot eenzaamheid en stress.
“Relatieonderzoekers vragen mensen meestal hoe het met ze gaat en gaan ervan uit dat ze het zich goed kunnen herinneren en zinvolle antwoorden kunnen geven. Maar als koppels ouder worden en al heel lang samen zijn, lachen ze als we hen vragen hoe tevreden of hoe toegewijd ze zijn. Als ze 30 of 40 jaar getrouwd zijn, hebben ze het gevoel dat dat op zich al een teken is van toewijding’, zegt studieauteur Brian Ogolsky, universitair hoofddocent aan de Universiteit van Illinois.
“We waren op zoek naar objectievere manieren om relatiedynamiek te meten, en we weten dat het omgaan met andere mensen psychologische voordelen heeft. Dus fysieke nabijheid leek een sterke kandidaat.”
Ogolsky en zijn collega’s gebruikten 10 getrouwde stellen in het Midwesten van de Verenigde Staten die heteroseksueel zijn, samenwonen en minstens 60 jaar oud zijn. De leeftijden varieerden van 64 tot 88 jaar oud, en een meerderheid van de deelnemers had een universitaire opleiding genoten. Alle koppels waren blank.
Onderzoekers hebben een systeem opgezet waarbij detectoren aan muren worden bevestigd om de locatie van elke deelnemer in hun huis te volgen. Nabijheid werd gemeten wanneer beide leden van het paar 14 dagen in huis waren. Deelnemers droegen ook FitBits om de hartslag te meten. Daarnaast vulden de deelnemers zelfrapportages in over affectie, relatietevredenheid en globale stress.
De resultaten toonden aan dat stellen 10 tot 56% van hun tijd in de nabijheid van elkaar doorbrachten. Er waren geen duidelijke patronen over hoe nabijheid stress of relatietevredenheid beïnvloedde. Het minst gestresste paar bracht veel tijd door in de nabijheid, maar het op één na minst gestresste paar bracht de minste tijd in de nabijheid door. De resultaten toonden een enorme variabiliteit in patronen tussen de koppels, maar ook binnen de koppels op verschillende dagen.
“We ontdekten dat elke dag een unieke context is die verandert afhankelijk van de omstandigheden”, zei Ogolsky in een persbericht. “Interacties van koppels, hun houding, gedrag, of ze nu dicht bij elkaar of ver weg zijn, veranderen voortdurend. Zelfs over 14 dagen zijn paren niet consistent genoeg in dit soort objectieve patronen om ons in staat te stellen conclusies op paarniveau te trekken. We kunnen alleen voorspellingen doen op dagniveau.”
Nabijheid had een relatie met de hartslag van elke partner, maar er was ook een hoge mate van variabiliteit. Dit suggereert dat de momenten en interacties rond de nabijheid mogelijk de belangrijkste onderdelen zijn die in dit onderzoek niet worden gemeten. Toekomstig onderzoek zou dit kunnen onderzoeken.
“Dit suggereert een delicaat evenwicht. Wanneer de ene partner de andere partner triggert, beginnen ze een unieke dans op paarniveau die hun fysiologie en hun patronen gedurende de dag beïnvloedt, “legde Ogolsky uit.
Deze studie heeft stappen ondernomen om de dynamiek en nabijheid bij oudere volwassen paren te begrijpen. Ondanks dit heeft het enkele beperkingen. Ten eerste waren de paren allemaal blank, wat een significant gebrek aan diversiteit laat zien. Toekomstig onderzoek moet proberen meer inclusief te zijn. Bovendien vond de gegevensverzameling voor dit onderzoek alleen plaats binnen het huishouden en kon er geen rekening worden gehouden met tijden dat het paar niet thuis was.
De studie “Spatial proximity as a behavioral marker of relationship dynamics in older adult couples“, werd uitgevoerd door Brian G. Ogolsky, Shannon T. Mejia, Alexandra Chronopoulou, Kiersten Dobson, Christopher R. Maniotes, TeKisha M. Rice, Yifan Hu, Jaclyn C. Theisen, and Carolina Carvalho Manhães Leite.
Bronnen