Mensen voelen zich doorgaans meer aangetrokken tot personen van het andere geslacht
Photo by Nora Hutton
die op henzelf lijken, blijkt uit nieuw onderzoek gepubliceerd in Evolution and Human Behavior . De bevindingen werpen licht op de ingewikkelde factoren die onze perceptie van schoonheid en aantrekkingskracht tijdens face-to-face interacties beïnvloeden. Dit fenomeen suggereert dat, in tegenstelling tot het clichématige idee van ’tegenpolen trekken elkaar aan’, er een diepere, onbewuste drang bestaat die ons naar mensen trekt die enkele gemeenschappelijke gelaatstrekken delen.
Jarenlang hebben psychologen geprobeerd de mysteries van menselijke aantrekkingskracht te ontrafelen, en eerder onderzoek heeft gewezen op verschillende factoren die onze perceptie van aantrekkelijkheid beïnvloeden. Dit geldt ook voor gezichtskenmerken, maar het was niet helemaal duidelijk hoe deze kenmerken de interacties in het echte leven beïnvloedden, waarbij mensen face-to-face gesprekken voeren, verschillende uitdrukkingen vertonen en hun persoonlijkheid overbrengen.
Bij de meeste onderzoeken op dit gebied hebben deelnemers foto’s of door de computer gegenereerde gezichten beoordeeld, die, hoewel informatief, niet volledig de complexiteit van interacties in het echte leven weergeven. De nieuwe studie probeerde deze kloof te overbruggen door gebruik te maken van face-to-face interacties, waarbij deelnemers elkaar persoonlijk konden beoordelen. Deze aanpak was bedoeld om licht te werpen op hoe mensen aantrekkelijkheid waarnemen wanneer ze worden geconfronteerd met een dynamische, veelzijdige menselijke interactie.
“Gezichtsaantrekkelijkheid is over het algemeen een interessant onderwerp. Ik denk dat iedereen zich afvraagt waarom bepaalde gezichten aantrekkelijker zijn dan andere. We wilden ook verduidelijken of eerdere bevindingen over de aantrekkelijkheid van gezichten – die gebaseerd waren op beoordelingen van gezichtsbeelden en computergegenereerde gezichten – gerepliceerd konden worden in een echte, face-to-face setting”, legt hoofdauteur Amy AZ Zhao, een PhD, uit. kandidaat aan de Universiteit van Queensland in het Centrum voor Psychologie en Evolutie .
Het onderzoeksteam voerde een experiment uit met 682 deelnemers en 2.285 speeddating-interacties. Tijdens deze interacties voerden deelnemers van het andere geslacht gesprekken van 3 minuten, waarna ze elkaar beoordeelden op twee cruciale aspecten: aantrekkelijkheid van het gezicht en vriendelijkheid en begrip.
De onderzoekers vertrouwden niet uitsluitend op subjectieve oordelen. Ze analyseerden ook de gezichtsbeelden van de deelnemers, met behulp van objectieve metingen zoals gezichtsmannelijkheid, gemiddeldheid en gelijkenis tussen interactiepartners. Deze aanpak was bedoeld om een nauwkeuriger en genuanceerd inzicht te verschaffen in wat onze perceptie van aantrekkelijkheid en andere interpersoonlijke kwaliteiten beïnvloedt.
Zhao en haar collega’s ontdekten dat individuen met geometrisch gemiddelde gezichten door hun interactiepartners consequent als aantrekkelijker werden beoordeeld. Deze bevinding suggereert dat er een zekere charme schuilt in het hebben van een gezicht dat binnen de norm valt.
Toen onderzoekers echter de rol van zowel gezichtsgemiddeldheid als gezichtsgelijkenis samen onderzochten, kwam er een genuanceerde onthulling naar voren. Het bleek dat hoewel middelmatigheid de perceptie van aantrekkelijkheid aanzienlijk beïnvloedde, gezichtsgelijkenis ook een cruciale rol speelde. Partners met gelaatstrekken die leken op die van hun interactiepartners werden aantrekkelijker geacht. Dit geeft aan dat het delen van enkele gemeenschappelijke gezichtskenmerken iemands aantrekkingskracht kan vergroten.
Etniciteit was een andere belangrijke factor die de aantrekkingskracht beïnvloedde. Deelnemers kregen hogere gezichtsaantrekkelijkheidsbeoordelingen van partners van dezelfde etniciteit vergeleken met die van een andere etniciteit. Dit geeft aan dat er mogelijk een onderliggende voorkeur bestaat voor individuen die dezelfde etnische achtergrond hebben.
Interessant genoeg toonde het onderzoek aan dat de impact van gezichtsmannelijkheid op de aantrekkelijkheid afhankelijk was van het geslacht. Bij mannen was een hogere gezichtsmannelijkheid gekoppeld aan een hogere beoordeelde gezichtsaantrekkelijkheid. Bij vrouwen had een hogere mannelijkheid van het gezicht daarentegen het tegenovergestelde effect, wat leidde tot lagere aantrekkelijkheidsbeoordelingen. Het mannelijke effect verdween echter toen de onderzoekers rekening hielden met etniciteit en etnische overeenstemming.
Naast louter fysieke aantrekkelijkheid, verdiepte het onderzoek zich ook in percepties van vriendelijkheid en begrip. Hoewel de gemiddelde gezichtsvorm de beoordeling van vriendelijkheid en begrip niet voorspelde, deed de gezichtsgelijkenis dat wel. Deelnemers beoordeelden partners die gelaatstrekken deelden als vriendelijker en begripvoller, wat het idee versterkte dat gelijkenis een gevoel van verwantschap en betrouwbaarheid kan bevorderen.
“We ontdekten dat deelnemers partners met gemiddelde gezichten en gezichten die vergelijkbaar waren met hun eigen gezichten als aantrekkelijker beoordeelden,” vertelde Zhao aan PsyPost. “En mensen die qua uiterlijk vergelijkbare partners beoordelen, beoordelen elkaar als vriendelijker, ongeacht hun etniciteit. Onze bevindingen suggereren dat de voorkeur van mensen voor een gemiddeld gezicht kan worden toegeschreven aan de gelijkenis van het gezicht, wat een gevoel van verwantschap, troost en vertrouwdheid opwekt bij degenen die op hen lijken.”
“Onze resultaten zijn vooral interessant omdat ons onderzoek alleen gezichtskenmerken (dat wil zeggen middelmatigheid, gelijkenis en mannelijkheid) heeft gemeten via gezichtsherkenningspunten. Het is indrukwekkend dat alleen de gezichtsstructuur beoordelingen kan voorspellen die worden gegeven tijdens korte, persoonlijke interacties waarbij mensen aan het chatten zijn en hun gezichten dynamisch bewegen.”
Zoals elk wetenschappelijk onderzoek heeft ook het onderzoek enkele beperkingen. Hoewel dit onderzoek inzichten van onschatbare waarde biedt, waren de waargenomen effecten relatief klein. Interacties in het echte leven zijn inherent complex en worden beïnvloed door verschillende factoren die verder gaan dan gezichtskenmerken. Bovendien concentreerde het onderzoek zich op heteroseksuele interacties, waardoor er vragen ontstonden over hoe deze bevindingen van toepassing zouden kunnen zijn op verschillende relatiedynamieken.
“Aangezien we alleen informatie over de gezichtsstructuur gebruiken om gezichtskenmerken te berekenen, betekent dit dat we geen rekening houden met kenmerken zoals ogen, huid, haarkleur, enz.”, legt Zhao uit. “Ons komende onderzoek omvat het gebruik van diepe neurale netwerken om informatie uit de afbeeldingen van deelnemers te extraheren om te bepalen of de resultaten in het huidige onderzoek repliceren met informatie uit een volledig beeld.”
“Hoewel uit ons onderzoek blijkt dat mensen een voorkeur hebben voor gezichtsgelijkenis, weten we niet of deze voorkeur zich vertaalt in daadwerkelijke partnerkeuze. Het zou dus de moeite waard zijn om te onderzoeken of koppels meer op elkaar lijkende gezichten hebben.”
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
