In de moderne maatschappij genieten fysiek aantrekkelijke mensen van talloze voordelen in levensresultaten vergeleken met hun minder aantrekkelijke leeftijdsgenoten. Studies tonen bijvoorbeeld aan dat fysiek aantrekkelijke mensen de voorkeur krijgen als leiders, een hoger inkomen hebben en betere scores behalen op het gebied van werkprestaties. Ze krijgen genereuzere aanbiedingen in economische spellen wanneer ze worden gekoppeld aan vreemden (in onderzoeksstudies). Anderen zien hen als mensen met een hogere sociale status en als betrouwbaarder, intelligenter, competenter en gezonder.
Deze wijdverspreide positiviteit die fysiek aantrekkelijke mensen ervaren, wordt ‘beautisme’ genoemd. Beautisme verwijst naar de culturele en sociale nadruk op fysieke schoonheid, die het verheft tot een ideaal of standaard van waarde. Eerder onderzoek richtte zich echter meestal op de effecten van fysieke schoonheid zoals beoordeeld door anderen. Het bleef relatief onbekend of aantrekkelijke mensen zelf geloven dat hun positie in sociale hiërarchieën hoger is vanwege hun schoonheid.
Studieauteur Lynn KL Tan en haar collega’s wilden deze vraag onderzoeken. Ze stelden de hypothese op dat personen die zichzelf als fysiek aantrekkelijker beschouwen, zichzelf ook als mensen met een hogere sociale status zouden beschouwen. Om dit te testen, voerden ze een serie van drie studies uit.
De eerste studie was een pilotstudie die werd uitgevoerd onder 303 Amerikaanse Amazon Mechanical Turk (MTurk)-werknemers. Deelnemers beoordeelden hun eigen fysieke aantrekkelijkheid en waar ze dachten dat ze stonden in vergelijking met anderen in termen van banen, rijkdom en prestige. Deelnemers aan de tweede studie waren 349 volwassenen die waren gerekruteerd via Prolific. Op dezelfde manier beoordeelden ze hun eigen fysieke aantrekkelijkheid, sociale status en sociale sympathie op een reeks korte beoordelingen.
De derde studie was een experiment waarin de onderzoekers de percepties van deelnemers over hun eigen fysieke aantrekkelijkheid manipuleerden en onderzochten of dit hun zelf-waargenomen sociale status beïnvloedde. Het experiment werd online uitgevoerd met 441 Amerikaanse MTurk-werknemers als deelnemers.
Deelnemers aan dit onderzoek werden verdeeld in drie groepen. De eerste groep schreef een kort essay waarin ze terugdachten aan een situatie waarin ze zich fysiek aantrekkelijker voelden dan anderen. De tweede groep schreef een essay over een moment waarop ze zich fysiek minder aantrekkelijk voelden dan anderen, terwijl de derde groep, die als controle diende, een essay schreef waarin ze terugdachten aan hun vorige dag. Na het schrijven van de essays beoordeelden de deelnemers hun eigen fysieke aantrekkelijkheid en sociaaleconomische status.
De resultaten van de eerste studie lieten zien dat personen die zichzelf als fysiek aantrekkelijker zagen, ook de neiging hadden om hun sociale status als hoger te beschouwen. De tweede studie bevestigde deze bevinding en suggereerde ook dat een deel van de associatie tussen zelfgerapporteerde fysieke aantrekkelijkheid en sociale status mogelijk wordt gemedieerd door zelfgepercipieerde sociale aardigheid.
Met andere woorden, het is mogelijk dat personen die zichzelf als fysiek aantrekkelijker zien, ook de neiging hebben te geloven dat ze sociaal aantrekkelijker zijn, en als gevolg daarvan hun sociale status als hoger beschouwen. De associatie tussen zelfgerapporteerde fysieke aantrekkelijkheid en zelfgepercipieerde sociale status wordt echter niet volledig verklaard door sociale aardigheid.
De resultaten van het experiment lieten zien dat deelnemers die een essay schreven over hoe aantrekkelijker ze waren dan anderen, later hun eigen aantrekkelijkheid hoger beoordeelden vergeleken met deelnemers in de andere twee groepen. Ze hadden ook de neiging om hun sociaaleconomische status hoger te beoordelen vergeleken met de andere twee groepen. Deze bevinding bevestigde de hypothese van de onderzoekers dat individuen die zichzelf als fysiek aantrekkelijker zien, ook de neiging hebben om hun sociale status als hoger te beschouwen.
“Ons werk levert aanvullend bewijs voor onze hoofdhypothese dat zelfgerapporteerde fysieke aantrekkelijkheid causaal de perceptie van statusinferenties in de eerste persoon vergroot. Deze bevinding heeft belangrijke implicaties voor statusnavigatiegedrag vanwege de labiliteit van zelfgerapporteerde fysieke aantrekkelijkheid in de moderne wereld”, concludeerden de auteurs van de studie.
De studie werpt licht op het belang van fysieke aantrekkelijkheid in sociale relaties. Omdat de studie echter uitsluitend op zelfrapportages is gebaseerd, is er ruimte voor rapportagebias om de resultaten te beïnvloeden. Bovendien blijft het onduidelijk hoe stabiel of consistent zelfgerapporteerde fysieke aantrekkelijkheidsbeoordelingen zijn, aangezien het experiment aantoonde dat ze relatief eenvoudig experimenteel te manipuleren waren.
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
