Romantische relaties en aantrekkingskracht tussen mensen zijn het onderwerp geweest
Photo by Sincerely Media
van talloze psychologische en neurowetenschappelijke studies. Hoewel deze studies enkele van de neurale en mentale processen hebben onthuld die verband houden met romantische binding, blijven veel vragen over de onderliggende mechanismen onbeantwoord.
Onderzoekers aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem hebben onlangs een studie uitgevoerd waarin ze onderzochten hoe fysiologische synchronie tussen individuen bijdraagt aan hun romantische binding. Hun bevindingen, gepubliceerd in Communications Psychology , suggereren dat een grotere synchronie met een ander persoon de mate waarin ze als romantisch aantrekkelijk worden gezien, kan vergroten.
“We wilden een biologisch mechanisme ontdekken dat van invloed is op partnerkeuze bij mensen en hoe het vermogen om te synchroniseren fitness kan betekenen,” vertelde Dr. Shir Atzil, medeauteur van het artikel, aan Medical Xpress. “We stelden de hypothese op dat het vermogen om te synchroniseren voortkomt uit fundamentele sensomotorische vaardigheden en dat dit aanpassingsvermogen als gunstig kan worden ervaren in romantische contexten.”
Het idee achter deze recente studie van Dr. Atzil en haar collega’s is dat fysiologische synchronie tussen individuen kan bijdragen aan hun wederzijdse aantrekkingskracht. De redenatie hierachter is dat gesynchroniseerde fysiologische toestanden tussen twee mensen de regulatie van lichaamssystemen kunnen vergemakkelijken, wat uiteindelijk meer vervullende interacties tussen hen mogelijk maakt.
“Omdat we de hypothese hadden dat het complexe sociale gedrag van synchroniciteit in feite verankerd is in domein-algemene sensomotorische kenmerken, hebben we het vermogen van de deelnemers gemeten om te synchroniseren, zowel sociaal, waarbij we het vermogen van de deelnemers maten om fysiologisch te synchroniseren met hun partners tijdens een date, als in een sensomotorische synchronisatietaak, waarbij we het vermogen van de deelnemers maten om hun vingertik te synchroniseren met een metronoombit,” legde Dr. Atzil uit.
“We hebben ook de aantrekkelijkheidsbeoordelingen van al onze deelnemers verzameld.”
De onderzoekers voerden eerst een eerste online experiment uit met 144 deelnemers. Deze deelnemers werd gevraagd om korte video’s te bekijken waarin een mannelijke en een vrouwelijke acteur met elkaar interacteerden, waarbij ze een lage of hoge fysiologische en gedragsmatige synchroniciteit vertoonden.
Na het bekijken van deze video werd hen gevraagd om de aantrekkelijkheid van de mannelijke en vrouwelijke acteurs te beoordelen. Daarnaast werd hen gevraagd om te beoordelen hoe aangetrokken ze het gevoel hadden dat de mannelijke acteur zich voelde tot de vrouwelijke actrice, en vice versa. Tot slot, als laatste vraag, werd hen gevraagd hoe gesynchroniseerd ze dachten te zijn in gedrag tussen de twee personages in de video.
De onderzoekers ontdekten dat een grotere synchroniciteit tussen de acteurs in de video’s de aantrekkelijkheidsbeoordelingen van de deelnemers aan het onderzoek verhoogde. Dr. Atzil en haar collega’s voerden vervolgens een vervolgonderzoek in persoon uit, waarbij 48 deelnemers betrokken waren.
Deze deelnemers werd gevraagd om te interacteren met potentiële partners in een speeddate-experiment. Elke interactie duurde vijf minuten en zodra deze was voltooid, werd de deelnemers gevraagd om de aantrekkelijkheid van de persoon met wie ze net hadden gedatet te beoordelen en een tiktaak uit te voeren die was ontworpen om hun synchronisatie te meten.
Tijdens de speeddates verzamelden de onderzoekers fysiologische gegevens van de deelnemers met behulp van een draagbaar apparaat genaamd de Empatica E4 polsband. Dit apparaat mat de activering van het sympathische zenuwstelsel, de afscheiding van zweet en veranderingen in electrodermale activiteit.
“We zien dat het vermogen om te synchroniseren stabiel is over taken en partners heen. Sommige mensen zijn supersynchronizers, en supersynchronizers worden consequent als aantrekkelijker beoordeeld,” aldus Dr. Atzil.
Over het geheel genomen suggereren de bevindingen van deze onderzoekers dat een grotere fysiologische synchronie met een ander persoon de mate waarin deze persoon als romantisch aantrekkelijk wordt gezien, vergroot. Deze observatie bevestigt hun eerste hypothese, wat suggereert dat synchronie met anderen evolutionaire en cognitieve voordelen zou kunnen hebben, wat aantrekkelijker zou kunnen zijn als potentiële partners.
Het recente onderzoek onder leiding van Dr. Atzil, samen met collega’s Matan Cohen en Prof. Merav Ahissar, zou binnenkort de weg kunnen vrijmaken voor verdere studies die onderzoeken hoe fysiologische synchronie romantische aantrekkingskracht beïnvloedt. Gezamenlijk zouden deze werken kunnen leiden tot nieuwe fascinerende ontdekkingen over de complexe processen die ten grondslag liggen aan partnerkeuze onder mensen.
“De belangrijkste bevinding van deze studie is dat synchronie een domein is van algemene individuele aanleg, wat romantische aantrekkingskracht betekent,” voegde Dr. Atzil toe. “We zijn van plan om supersynchronizers en hun neurale, gedragsmatige en fysiologische profiel te bestuderen en te karakteriseren.”
Meer informatie: M. Cohen et al, Sociale en niet-sociale synchronie zijn met elkaar verbonden en romantisch aantrekkelijk, Communications Psychology (2024). DOI: 10.1038/s44271-024-00109-1
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
