Uit onderzoek blijkt dat mensen veel meer problemen ervaren rond hun gewicht, hun lichaamstevredenheid en de link naar hun relaties. Misschien komt dit door de paar extra kilo’s die er bij komen nu mensen meer opgesloten zitten in de beslotenheid van hun huizen, of misschien komt het doordat mensen meer tijd alleen in quarantaine doorbrengen terwijl ze vechten tegen specifieke interne conflicten en gedachten. Misschien is het zelfs gebeurd door een gebrek aan toegang tot goede geestelijke gezondheidszorg of ondersteuning bij deze kwesties.
Wat het individuele geval ook was, het is geen verrassing dat de pandemie de manier waarop honderden en zelfs duizenden mensen dagelijks naar hun lichaam kijken, volledig heeft veranderd.
Het Britse parlement voerde in oktober 2020 een onderzoek uit onder 8.000 personen en onthulde dat 58% van de deelnemers onder de 18 jaar zich tijdens de lockdown slechter voelde over hun fysieke uiterlijk.
Een toename van de druk rond de noodzaak om zich te concentreren op gewichtsverlies of het verbeteren van het uiterlijk schoot tijdens deze periode omhoog bij individuen. Mensen begonnen manieren te vinden om de giftige gedachten die ze over zichzelf hadden ontwikkeld, uit te dagen.
“Een heleboel mensen op sociale media waren meer gemotiveerd om te trainen en hun droomlichaam te krijgen”, zegt Ashleigh Persico, een tweedejaars gezondheidswetenschapper. “Sporten en gezond eten is een goede zaak, maar tijdens quarantaine voelde ik dat het zover kwam dat het een ’trend’ werd en dat iedereen iedereen volgde.”
De populaire workout- en YouTube-goeroe Chloe Ting werd een van de meest bekeken trainers tijdens lockdown. Haar intense fitnessprogramma’s circuleerden via verschillende sociale media-apps en jongere leeftijdsgroepen.
Hoewel trainen en jezelf verbeteren iets bewonderenswaardigs is, zijn de langdurige effecten van deze trainingen en hypergerichte aandacht op het fysieke uiterlijk iets dat een negatieve invloed heeft gehad op de manier waarop mensen over zichzelf denken in de samenleving.
In overeenstemming met schijnbare schuld en zorgen over ‘quarantainegewicht’, droeg een toename van andere geestelijke gezondheid, eetstoornissen en lichaamsbeeldstrijd verder bij aan beeld- en waarnemingsstrijd. Een groot probleem voor de geestelijke gezondheid in deze tijd is Body Dysmorphic Disorder (BDD).
BDD wordt gedefinieerd als een aparte mentale stoornis waarbij een persoon in beslag wordt genomen door een ingebeeld fysiek defect of een klein defect dat anderen vaak niet kunnen zien.
Deze stoornis vindt manieren om iemands leven volledig te beheersen, waar ze ook heen gaan, en maakt het moeilijk voor iemand om zich goed te voelen bij het doen of dragen van iets. Het is meer dan alleen een “psychische stoornis” en verbruikt zowat elke gedachte die iemand heeft.
Het idee van hoe deze psychische aandoening relaties beïnvloedt, wordt echter nog steeds niet herkend en onbesproken. Seks is een prominent onderdeel van intimiteit in relaties en creëert een kwetsbare omgeving waarin het lichaam van een persoon in een nieuw licht wordt gezien.
Voor degenen die gediagnosticeerd zijn met BDD of andere lichaamsbeeld-worstelingen doorstaan, kan dit gemakkelijk een overweldigende ervaring lijken die brandstof toevoegt aan een oncontroleerbare angst met gevolgen voor de relatie zowel emotioneel als op seksueel vlak.
Volgens een online studie gepubliceerd door PubMed: “Vrouwen die tevredener waren met het lichaamsbeeld rapporteerden meer seksuele activiteit, orgasme en het beginnen van seks, meer comfort bij het uitkleden voor hun partner, seks hebben met het licht aan, nieuw seksueel gedrag uitproberen en hun seksueel partner zijn dan degenen die ontevreden zijn. ”
Diezelfde studie gaf ook aan dat een positief lichaamsbeeld verband houdt met zelfbewustzijn en het belang van fysieke aantrekkelijkheid, dat verder aansluit bij relaties met anderen en algemene tevredenheid.
Hoewel de worstelingen met het lichaamsbeeld van persoon tot persoon verschillen, kan er een patroon zijn van moeilijkheden waarmee mensen worden geconfronteerd wanneer ze proberen nieuwe mensen te ontmoeten of intiem te worden met anderen, met name na een pandemie.
Bij pogingen om die extra intimiteitsproblemen op te lossen, is het belangrijk op te merken dat dit een uitdaging kan en zal zijn. Door een open lijn van communicatie, vertrouwen en eerlijkheid met uw partner te houden, kan hij / zij beter begrijpen waarom het fysieke aspect van de relatie kan worden veranderd.
Standaarden voor fysieke schoonheid in verschillende culturen De geschiedenis laat zien dat voorbeelden, ‘standaarden’ voor schoonheid sterk verschillen in verschillende landen en culturen. Naast de voor de hand liggende voorkeur voor mensen zonder een uitgesproken fysieke asymmetrie van het lichaam en een ‘gemiddeld’ uiterlijk, zijn er nog andere, veranderende culturele voorkeuren.
In het oude Griekenland en het oude Rome waren de normen van mannelijke en vrouwelijke schoonheid praktisch niet te onderscheiden van de normen van het begin van de 20e eeuw, de eeuw van de ontwikkeling van de Olympische beweging.
In de middeleeuwen kan een mode voor bleekheid en dunheid worden opgemerkt, maar in de barok daarentegen verschijnt een mode voor zwaarlijvigheid (bijvoorbeeld in schilderijen van Rubens) en voor potentiële vruchtbaarheid.
Prehistorie Eind vorig jaar ontdekte een internationale groep onderzoekers dat Paleolithische Venussen – kleine stenen beeldjes van 14 tot 38 duizend jaar oud – geen symbool zijn van de moedergodin en vruchtbaarheid, zoals eerder werd gedacht, maar de ideeën van oude mensen over schoonheid en een ideale vrouwenfiguur.
Deze hypothese wordt bevestigd door het feit dat de dikste beeldjes het dichtst bij de gletsjers werden gevonden, waar er minder voedsel was en het met grote moeite werd verkregen.
XXI eeuw:
Standaarden voor vrouwelijke schoonheid Tegenwoordig wordt in “haute couture” de standaard van vrouwelijke schoonheid gepromoot als extreem dun, erg lang, met een erg smalle taille en lange benen. Een vrouw moet een gracieus figuur hebben, fotogeniteit en de beroemde parameters 90-60-90 hebben.
In 2011 voerden medewerkers van de Southern Federal University voor het eerst een onderzoek uit naar de essentie van vrouwelijke schoonheid. De deelnemers aan de studie werd gevraagd om vragen te beantwoorden over de vraag of ze een ideaal van een mooie vrouw hebben en wie ze als hun ideaal beschouwen.
Als resultaat van de enquête bleek dat schoonheid voor de meerderheid van de respondenten een specifiek visueel beeld heeft van echte mensen. Ongeveer 30% wees op het collectieve beeld van een mooie vrouw, gecreëerd onder invloed van op televisie gerepliceerde modellen.
Vaker dan anderen noemden de ondervraagden Audrey Hepburn, Marilyn Monroe en Angelina Jolie.
Bij het beschrijven van de standaard van vrouwelijke schoonheid, beschreef een groot deel van de ondervraagden haar als slank, met lang haar en grote ogen. Vrouwen merkten zulke belangrijke factoren op als externe netheid en verzorging, evenals netheid.
Mannen hechtten meer belang aan haar- en oogkleur. Bij het analyseren van foto’s van beroemde mensen, genoemd als het schoonheidsideaal, kwam het volgende beeld naar voren: dit is een brunette met grote, heldere, expressieve ogen, van gemiddelde bouw en met een evenredig figuur.
Schoonheid en hormonen De voorkeuren van vrouwen veranderen echter snel genoeg, merken Britse onderzoekers op. En vaak hangt het af van het niveau van geslachtshormonen, dat fluctueert afhankelijk van de fasen van de menstruatiecyclus.
Dus tijdens de eisprong lijkt de eerlijkere seks meer op partners met zeer mannelijke kenmerken – een grote kin, een zware kaak en een breed voorhoofd.
Andere onderzoeken ondersteunen deze bevindingen echter niet. In een experiment van wetenschappers van de Universiteit van Glasgow vonden de deelnemers over het algemeen ook mannelijke gezichten aantrekkelijker, maar dit correleerde op geen enkele manier met hun hormoonspiegels.
Er is nog een ander concept in de evolutietheorie dat helpt te begrijpen waarom we gevoel voor schoonheid hebben. Het wordt het idee van “zintuiglijke verplaatsing” of “zintuiglijke aandrijving” genoemd.
Een levend wezen moet allereerst overleven en nakomelingen achterlaten, dus onze waarneming moet selectief zijn – het snelst zou het uit de omringende wereld de informatie moeten selecteren die we nodig hebben om te overleven en voort te planten.
Als onze perceptie allesomvattend, objectief en niet-selectief zou zijn, zou dit zeer grote hulpbronnen van ons lichaam vergen en uiteindelijk niet effectief zijn.
Proportionaliteit De bekende Russische bioloog en popularisator van de wetenschap , Alexander Markov, zei dat symmetrie een zeer betrouwbare “indicator van geschiktheid” is voor zowel mensen als andere dieren. Hoe symmetrischer lichaam en gezicht, hoe gezonder en sterker het individu in de regel, hoe minder schadelijke mutaties in zijn genoom.
Symmetrie is over het algemeen de belangrijkste factor die bepaalt of een persoon mooi is of niet, zoals blijkt uit talloze experimenten.
Dit is waarschijnlijk de reden waarom we objecten met de juiste vorm mooi vinden, en we beschouwen ze als mooi, en vooral als hun symmetrie bekwaam genoeg, complex en enigszins onvolmaakt is – bijvoorbeeld sneeuwvlokken. En juist symmetrie is natuurlijk een van de belangrijkste drijfveren van de beeldende kunst.
Hoe beïnvloedt de omgeving ? De verandering in ideeën over fysieke schoonheid hangt niet af van hormonen, maar van externe factoren, waaronder het soort mensen om ons heen, zeggen wetenschappers van de University of Sydney (Australië).
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
