Je angstig voelen over je romantische relatie en bang zijn voor verlating leidt tot sterkere neigingen om jezelf seksueel te objectiveren, volgens nieuw onderzoek gepubliceerd in Psychology of Women Quarterly .
“Mijn collega’s (Dr. Larissa Terán en Dr. Jennifer Stevens Aubrey) en ik waren geïnteresseerd in dit onderwerp omdat seksuele objectivering en zelfobjectivering een probleem zijn in onze samenleving, vooral onder meisjes en vrouwen,” zei studie auteur Jian Jiao , een assistent-professor aan de Boise State University.
“Ook, hoewel er een groot aantal onderzoeken is die de negatieve gevolgen van die problemen aantonen, hebben relatief weinig onderzoeken onderzocht hoe we een dergelijke objectiverende cultuur kunnen bufferen. Als relatiewetenschapper ben ik gemotiveerd om relationele factoren te onderzoeken en te identificeren die mensen kunnen beschermen tegen objectivering.”
De nieuwe bevinding is gedeeltelijk gebaseerd op de gehechtheidstheorie, die stelt dat interacties tussen ouders en kinderen bepalen hoe individuen persoonlijke relaties waarnemen en zich gedragen. Mensen kunnen veilig of onzeker zijn in hun gehechtheden, en onzekere individuen kunnen angstig of vermijdend zijn. Personen met hechtingsangst maken zich vaak zorgen over afgewezen of in de steek gelaten worden. Daarentegen zijn mensen met hechtingsvermijding vaak koppig onafhankelijk en hebben ze moeite om anderen te vertrouwen.
Voor hun nieuwe studie ondervroegen Jiao en zijn collega’s eerst 392 studenten uit de Verenigde Staten. De deelnemers rapporteerden hoe vaak ze ervaren dat ze seksueel geobjectiveerd werden door anderen, hoe vaak ze zich bezighielden met zelfobjectivering en voltooiden een beoordeling van romantische hechtingsstijlen.
Degenen met een hoge mate van zelfobjectivering zijn het sterk eens met uitspraken als “Ik denk vaak na over hoe mijn lichaam eruit moet zien voor anderen” en “Mijn fysieke verschijning is belangrijker dan mijn persoonlijkheid.”
Bij vrouwen waren interpersoonlijke seksuele objectivering, zelfobjectivering en hechtingsonzekerheid allemaal positief gecorreleerd. Vrouwen die meer interpersoonlijke seksuele objectivering rapporteerden, rapporteerden meer zelfobjectivering. Bovendien hadden vrouwen die meer interpersoonlijke seksuele objectivering en grotere zelfobjectivering rapporteerden, de neiging om meer gehechtheidsangst en gehechtheidsvermijding te ervaren in hun romantische relaties. Bij mannen waren alleen zelfobjectivering en hechtingsangst positief geassocieerd.
“Gezien het transversale karakter van de gegevens, kon de richting van de associatie echter niet worden bepaald”, merkten de onderzoekers op. “Het kan zijn dat de zelfobjectivering van individuen bijdraagt aan hun gehechtheidsangst in romantische relaties. Ondertussen is het even aannemelijk dat de gehechtheidsangst van individuen jegens romantische partners ervoor zorgt dat ze zichzelf eerder behandelen als een object waar anderen naar kunnen kijken.”
Om de temporele volgorde tussen deze variabelen te begrijpen, voerden de onderzoekers een afzonderlijk longitudinaal onderzoek uit onder 283 jongvolwassenen. De deelnemers voltooiden dezelfde beoordelingen als in het vorige onderzoek. Ongeveer zes maanden later voltooiden ze de beoordelingen opnieuw.
Jiao en zijn collega’s ontdekten dat verhoogde hechtingsangst tijdens de baseline-enquête zes maanden later een grotere mate van zelfobjectivering voorspelde. Noch interpersoonlijke seksuele objectivering, noch zelfobjectivering daarentegen voorspelden latere veranderingen in gehechtheidsangst of gehechtheidsvermijding. Dit gold zowel voor mannen als voor vrouwen.
“Deze bevinding geeft aan dat een angstig gevoel over het reactievermogen van de partner en het leven in een angst voor verlating de aandacht van individuen op hun uiterlijk (dwz zelfobjectivering) richtten”, aldus de onderzoekers. “Mensen zijn misschien gewend om hun denken te verschuiven naar hun uiterlijk wanneer ze zich zorgen maken over het gebrek aan aandacht van hun partner, omdat ze misschien denken dat ze niet ‘goed genoeg’ of ‘ seksueel aantrekkelijk genoeg’ zijn om de aandacht te krijgen waarnaar ze verlangen van hun partner. ”
De bevindingen hebben enkele praktische implicaties voor mensen in romantische relaties.
“Misschien is de meest zinvolle afhaalmaaltijd dat het hebben van een partner die ons een veilig gevoel geeft, kan helpen onze overmatige nadruk op ons fysieke uiterlijk en onze seksualiteit te verminderen, wat leidt tot een breed scala aan psychologische problemen”, legt Jiao uit. “Hoewel het misschien moeilijk is om om zo’n partner te vragen, zouden we in ieder geval kunnen proberen om zo’n partner te zijn die veiligheid en zekerheid aan de ander brengt, omdat dit zal helpen de mate waarin onze partner zichzelf objectiveert te verminderen (bijv. gericht op hun fysieke verschijning en seksualiteit over het andere, meer belangrijke deel van zichzelf als mens).”
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
