Categorie: Aantrekkelijkheid/verliefdheid

Geschatte tijd om tekst te lezen: 5 minu(u)t(en)

Een recent onderzoek gepubliceerd in Evolutionary Psychological Science heeft ontdekt dat

vrouwen mannen aantrekkelijker vinden wanneer ze worden getoond in interactie met kinderen. Het onderzoek benadrukt hoe het zorgzame gedrag van een man ten opzichte van kinderen zijn aantrekkelijkheid voor vrouwen aanzienlijk kan beïnvloeden.

De onderzoekers voerden deze studie uit om een ​​intrigerend aspect van menselijke aantrekkingskracht te onderzoeken dat nog niet uitgebreid is onderzocht: de invloed van het verzorgende gedrag van een man ten opzichte van kinderen op zijn waargenomen aantrekkelijkheid voor vrouwen. Deze focus komt voort uit evolutionaire theorieën die suggereren dat bepaalde eigenschappen van potentiële partners, zoals verzorgend gedrag, zeer gewaardeerd worden omdat ze betrouwbaarheid en geschiktheid voor langdurige relaties en ouderschap signaleren.

De theorie van ouderlijke investering stelt dat vrouwen, vanwege hun grotere biologische investering in nakomelingen (bijvoorbeeld zwangerschap en borstvoeding), de voorkeur geven aan partners die middelen en bescherming kunnen bieden. Deze theorie impliceert echter ook dat vrouwen eigenschappen die duiden op goede zorgverlening, kunnen waarderen, omdat deze eigenschappen zouden zorgen voor betere zorg voor hun kinderen. De onderzoekers veronderstelden dat mannen die zorgzaam gedrag vertonen ten opzichte van kinderen, aantrekkelijker zouden worden gevonden, vooral door vrouwen met sterke zorgmotivaties of een verlangen om kinderen te krijgen.

“Ik hoorde van vrouwen die actief zijn op datingapps dat mannen vaak profielfoto’s van zichzelf gebruiken in het gezelschap van hun kinderen (zelfs mannen die niet op zoek zijn naar ‘een serieuze partner’)”, aldus auteur van het onderzoek Peter Bos, hoogleraar aan het Instituut voor Pedagogische Wetenschappen van de Universiteit Leiden.

Lees meer

Geschatte tijd om tekst te lezen: 11 minu(u)t(en)

Natuurlijk kunnen heteroseksuele mannen en vrouwen vrienden zijn, als ze maar de

motivatie hebben om hun emotionele en seksuele aantrekkingskracht te beheersen.

Volgens Surgeon General Vivek Murthy kampt Amerika met een epidemie van eenzaamheid.

Er zijn veel oorzaken voor deze isolatie, maar hier is er een die enkelen lijken te hebben overwogen: barrières voor cross-sekse vriendschappen onder heteroseksuelen. Zoals psycholoog Michael Monsour betoogt, maakt de maatschappij het mannen en vrouwen niet gemakkelijk om vrienden te worden – en om vriendschappen in het algemeen te onderhouden. In zijn boek uit 2001, Women and Men as Friends: Relationships Across the Life Span in the 21st Century , beschrijft hij hoe sociale en structurele barrières cross-sekse vriendschappen in de weg staan, beginnend in de kindertijd en doorlopend tot op hoge leeftijd, ondanks alle goede dingen die ze bieden.

En, zo merkt hij op, omdat vriendschappen tussen mensen van verschillende sekse niet dezelfde “prominentie en bekendheid” krijgen als vriendschappen tussen mensen van hetzelfde geslacht, familie- of romantische vriendschappen, hebben ze “moeten vechten om erkenning” – iets dat Rhaina Cohen verder onderzoekt in haar boek uit 2024, The Other Significant Others: Reimagining Life with Friendship at the Center .

Kunnen heteroseksuele mannen en vrouwen echt platonische vrienden zijn? Vicki Larson heeft het onderzoek erop nageslagen. En ze ontdekte dat mannen en vrouwen natuurlijk vrienden kunnen zijn, als ze een prikkel hebben om emotionele en seksuele aantrekkingskracht te beheersen.

Zit seks altijd in de weg?
Eén ding dat onderzoek heeft uitgewezen is dat LGBTQ+-personen vaker bevriend blijven met voormalige romantische partners en eerder tevreden zijn in die vriendschappen dan heteroseksuelen. Vriendschappen spelen vaak een centrale rol in hun leven, en bieden steun, intimiteit en acceptatie voor “het creëren en behouden van betekenisvolle identiteiten in een dominante cultuur die haaks staat op hun normen en minderheidsstatus.”

Lees meer

Geschatte tijd om tekst te lezen: 4 minu(u)t(en)

Romantische relaties en aantrekkingskracht tussen mensen zijn het onderwerp geweest

van talloze psychologische en neurowetenschappelijke studies. Hoewel deze studies enkele van de neurale en mentale processen hebben onthuld die verband houden met romantische binding, blijven veel vragen over de onderliggende mechanismen onbeantwoord.

Onderzoekers aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem hebben onlangs een studie uitgevoerd waarin ze onderzochten hoe fysiologische synchronie tussen individuen bijdraagt ​​aan hun romantische binding. Hun bevindingen, gepubliceerd in Communications Psychology , suggereren dat een grotere synchronie met een ander persoon de mate waarin ze als romantisch aantrekkelijk worden gezien, kan vergroten.

“We wilden een biologisch mechanisme ontdekken dat van invloed is op partnerkeuze bij mensen en hoe het vermogen om te synchroniseren fitness kan betekenen,” vertelde Dr. Shir Atzil, medeauteur van het artikel, aan Medical Xpress. “We stelden de hypothese op dat het vermogen om te synchroniseren voortkomt uit fundamentele sensomotorische vaardigheden en dat dit aanpassingsvermogen als gunstig kan worden ervaren in romantische contexten.”

Het idee achter deze recente studie van Dr. Atzil en haar collega’s is dat fysiologische synchronie tussen individuen kan bijdragen aan hun wederzijdse aantrekkingskracht. De redenatie hierachter is dat gesynchroniseerde fysiologische toestanden tussen twee mensen de regulatie van lichaamssystemen kunnen vergemakkelijken, wat uiteindelijk meer vervullende interacties tussen hen mogelijk maakt.

“Omdat we de hypothese hadden dat het complexe sociale gedrag van synchroniciteit in feite verankerd is in domein-algemene sensomotorische kenmerken, hebben we het vermogen van de deelnemers gemeten om te synchroniseren, zowel sociaal, waarbij we het vermogen van de deelnemers maten om fysiologisch te synchroniseren met hun partners tijdens een date, als in een sensomotorische synchronisatietaak, waarbij we het vermogen van de deelnemers maten om hun vingertik te synchroniseren met een metronoombit,” legde Dr. Atzil uit.

Lees meer