Amerikanen die door COVID-19 zijn geschaad, zullen een jaar later meer geneigd zijn om gelijkheid te steunen en te bepleiten, zo blijkt uit onderzoek.
De COVID-19-pandemie heeft enorme ongelijkheden in de VS blootgelegd en verergerd. Gezinnen met lagere inkomens ondervonden grotere gezondheidsrisico’s, meer baanverlies en economische onzekerheid, en grotere achteruitgang in psychologisch welzijn – waarvan de effecten de komende jaren voelbaar zullen zijn.
Voor veel Amerikanen was de pandemie de eerste keer dat ze werden geconfronteerd met deze grimmige ongelijkheden. Velen werden inderdaad voor het eerst ontdaan van hun eigen individuele keuze en gevoel van controle. Nieuw onderzoek suggereert dat deze ervaring sommigen ertoe heeft gebracht de structurele bronnen van ongelijkheid beter te begrijpen en op hun beurt inspanningen te ondersteunen om een meer gelijke samenleving te creëren.
“In de VS hebben mensen de neiging om na te denken over rijkdom en ongelijkheid als gevolg van individuele verschillen, zoals verdienste of hard werken. We waren geïnteresseerd om te ontdekken of het opdoen van ervaring uit de eerste hand met een externe en oncontroleerbare factor – de COVID-19-pandemie – de houding van Amerikanen zou kunnen veranderen. We wilden weten: zouden mensen ongelijkheid meer zien als een gevolg van structurele factoren?” zegt Hannah J. Birnbaum, assistent-professor organisatiegedrag aan de Olin Business School van de Washington University in St. Louis.
In de studie gepubliceerd in de Journal of Experimental Social Psychology , vonden Birnbaum en collega’s bewijs dat personen die COVID-19 opliepen, een baan verloren of psychische problemen ondervonden, meer kans hadden om gelijkheid te steunen en te bepleiten tot een volledig jaar na de beleven.
De bevindingen zijn verzameld uit een longitudinaal onderzoek met drie golven dat begon in mei 2020. Vervolgonderzoeken werden uitgevoerd in oktober 2020 en mei 2021. De drie onderzoeken maakten deel uit van een groter onderzoek naar de effecten van de COVID-19-pandemie in de loop van de tijd. Bijna 700 Amerikaanse volwassenen hebben alle drie de enquêtes ingevuld.
De bevindingen laten zien dat degenen die aan het begin van de pandemie persoonlijk waren geschaad, meer geneigd waren te waarderen hoe structurele factoren buiten de controle van het individu – dat wil zeggen pech en discriminatie – bijdragen aan ongelijkheid. Dit meer structurele begrip van ongelijkheid leidde er ook toe dat deze personen een jaar later meer geneigd waren om voor gelijkheid te pleiten. Ze waren bijvoorbeeld eerder geneigd om herverdelingsbeleid, zoals universele gezondheidszorg, te steunen en om gedrag te vertonen zoals contact opnemen met een overheidsfunctionaris om steun te betuigen voor het verminderen van ongelijkheid.
Alleen het observeren van de pandemie van op een afstand had niet dezelfde impact. In het onderzoek meldde bijna 30% van de respondenten aan het begin van de pandemie geen enkele vorm van persoonlijk letsel. Een jaar later meldden ze ook geen toename van het pleiten voor gelijkheid.
“Deze ontdekking was belangrijk omdat het verklaart waarom andere grootschalige negatieve gebeurtenissen, zoals natuurrampen, de houding van mensen misschien niet beïnvloeden of een brede culturele verandering teweegbrengen als ze zich er persoonlijk niet door beïnvloed voelen”, zegt Birnbaum.
Volgens Birnbaum en haar collega’s helpen de resultaten eerdere ongelijksoortige bevindingen met elkaar te verzoenen over de vraag of degenen die tegenspoed ervaren, meer of minder geneigd zullen zijn om te pleiten voor meer gelijkheid.
“Aan de ene kant suggereert eerder onderzoek dat groepen met een lagere macht eerder zouden moeten pleiten voor ongelijkheid dan groepen met een hogere macht, omdat ze worden blootgesteld aan meer chronische schade en daarom vooral geneigd zijn om externe attributies te onderschrijven”, schrijven de auteurs. “Aan de andere kant heeft eerder onderzoek ook aangetoond dat groepen met een lagere (vs. hogere) macht vaak gemotiveerd zijn om het huidige systeem te rechtvaardigen en te handhaven (bijvoorbeeld om onzekerheid en dreiging te verminderen), in plaats van te pleiten voor meer gelijkheid.”
“Ons onderzoek toont aan dat wanneer mensen een nieuwe fysieke, economische of sociale schade ondervonden door de pandemie uit de eerste hand, ze niet langer probeerden om de ervaring als eerlijk en legitiem te rechtvaardigen”, zegt Birnbaum. “In tegenstelling tot langdurige situaties zoals armoede of discriminatie, was het moeilijker voor mensen om de schade veroorzaakt door de pandemie te wijten aan persoonlijke keuzes.”
Het onderzoek toont ook aan dat persoonlijk letsel de houding en het gedrag van mensen beïnvloedt, lang na de eerste ervaring. Dit betekent dat de ervaringen met schade tijdens de pandemie langdurige gevolgen kunnen hebben voor de houding van mensen ten opzichte van ongelijkheid.
“Net zoals de Grote Depressie de generatie van onze grootouders definieerde, zal de COVID-19-pandemie een blijvende impact hebben op de onze”, zegt Birnbaum.
“Voor degenen die hopen de gelijkheid in de Verenigde Staten te vergroten, suggereert ons onderzoek dat er mogelijk een zilveren randje is van de COVID-19-pandemie. Ons onderzoek suggereert dat misschien dezelfde mensen die werden geraakt door de soms verwoestende effecten van de pandemie ook degenen zullen zijn die zullen pleiten voor meer gelijkheid in de Verenigde Staten.”
De co-auteurs van Birnbaum zijn van de Princeton University, de Goizueta Business School van Emory University, de Stanford University en de Kellogg School of Management van de Northwestern University.
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
