Samenvatting: Een nieuwe studie onderzoekt hoe de hersenen reageren op verschillende
Photo by Kadyn Pierce
vormen van liefde, van ouderlijk tot romantisch, met behulp van geavanceerde beeldvormingstechnieken. Onderzoekers ontdekten dat liefde voor iemands kinderen de meest intense hersenactiviteit genereert, met name in het beloningssysteem.
De studie toont ook aan dat liefde voor huisdieren en de natuur andere hersengebieden activeert dan interpersoonlijke liefde, waarbij huisdiereigenaren unieke neurale reacties vertonen. Deze bevindingen bieden inzicht in de neurale mechanismen van liefde en kunnen mentale gezondheidsinterventies informeren.
Belangrijkste feiten:
Ouderliefde zorgt voor de sterkste activering van het beloningssysteem in de hersenen.
Bij alle vormen van interpersoonlijke liefde zijn de sociale cognitieve gebieden betrokken, maar de intensiteit varieert.
Hersenactiviteit die verband houdt met de liefde voor huisdieren, kan een indicatie zijn of iemand een huisdiereigenaar is.
We gebruiken het woord ‘liefde’ in een verbijsterend scala aan contexten — van seksuele aanbidding tot ouderlijke liefde of de liefde voor de natuur. Nu kan een uitgebreidere beeldvorming van de hersenen licht werpen op de vraag waarom we hetzelfde woord gebruiken voor zo’n diverse verzameling menselijke ervaringen.
‘Je ziet je pasgeboren kind voor het eerst. De baby is zacht, gezond en stevig — het grootste wonder van je leven. Je voelt liefde voor de kleine.’
De bovenstaande verklaring was een van de vele eenvoudige scenario’s die aan vijftigvijf ouders werden voorgelegd, die zichzelf beschreven als in een liefdesrelatie. Onderzoekers van de Aalto-universiteit gebruikten functionele magnetische resonantiebeeldvorming (fMRI) om hersenactiviteit te meten terwijl proefpersonen korte verhalen over zes verschillende soorten liefde overwogen.
‘We bieden nu een completer beeld van de hersenactiviteit die verband houdt met verschillende soorten liefde dan eerder onderzoek,’ aldus Pärttyli Rinne, de filosoof en onderzoeker die het onderzoek coördineerde.
‘Het activeringspatroon van liefde wordt in sociale situaties gegenereerd in de basale ganglia, de middenlijn van het voorhoofd, de precuneus en de temporopariëtale verbinding aan de zijkanten van de achterkant van het hoofd.’
De liefde voor je kinderen genereert de meest intense hersenactiviteit, op de voet gevolgd door romantische liefde.
‘Bij ouderlijke liefde was er activatie diep in het beloningssysteem van de hersenen in het striatumgebied bij het voorstellen van liefde, en dit werd niet gezien bij enig ander soort liefde,’ zegt Rinne. Liefde voor romantische partners, vrienden, vreemden, huisdieren en de natuur waren ook onderdeel van de studie, die deze week werd gepubliceerd in het Cerebral Cortex-tijdschrift van Oxford University Press.
Uit het onderzoek blijkt dat hersenactiviteit niet alleen wordt beïnvloed door de nabijheid van het object van de liefde, maar ook door de vraag of het een mens, een andere soort of de natuur betreft.
Het is niet verrassend dat medelevende liefde voor vreemden minder lonend was en minder hersenactiviteit veroorzaakte dan liefde in hechte relaties. Ondertussen activeerde liefde voor de natuur het beloningssysteem en de visuele hersengebieden, maar niet de sociale hersengebieden.
Huisdiereigenaren herkenbaar aan hersenactiviteit
De grootste verrassing voor de onderzoekers was dat de hersengebieden die geassocieerd worden met liefde tussen mensen uiteindelijk erg op elkaar leken, met verschillen die voornamelijk lagen in de intensiteit van de activatie. Alle soorten interpersoonlijke liefde activeerden hersengebieden die geassocieerd worden met sociale cognitie, in tegenstelling tot de liefde voor huisdieren of de natuur — met één uitzondering.
De hersenreacties van proefpersonen op een uitspraak als de volgende onthulden gemiddeld of ze hun leven deelden met een harige vriend:
‘Je bent thuis, lekker op de bank, en je huisdier kat komt naar je toe. De kat rolt zich op naast je en spint slaperig. Je houdt van je huisdier.’
‘Als je kijkt naar liefde voor huisdieren en de hersenactiviteit die daarmee gepaard gaat, onthullen hersengebieden die geassocieerd worden met socialiteit statistisch gezien of de persoon een huisdiereigenaar is of niet. Als het gaat om huisdiereigenaren, zijn deze gebieden meer geactiveerd dan bij niet-huisdiereigenaren,’ zegt Rinne.
Liefdesactivaties werden gecontroleerd in de studie met neutrale verhalen waarin heel weinig gebeurde. Bijvoorbeeld uit het busraam kijken of onoplettend je tanden poetsen. Nadat ze een professionele acteursversie van elk “liefdesverhaal” hadden gehoord, werd de deelnemers gevraagd om zich elke emotie tien seconden lang voor te stellen.
Dit is niet de eerste poging om liefde te vinden voor Rinne en zijn team, dat bestaat uit onderzoekers Juha Lahnakoski, Heini Saarimäki, Mikke Tavast, Mikko Sams en Linda Henriksson . Ze hebben verschillende studies uitgevoerd om onze wetenschappelijke kennis van menselijke emoties te verdiepen.
De groep publiceerde een jaar geleden een onderzoek waarin de lichamelijke ervaringen van liefde onder proefpersonen in kaart werden gebracht. Uit eerder onderzoek bleek ook dat de sterkste fysieke ervaringen van liefde verband hielden met hechte interpersoonlijke relaties.
Inzicht in de neurale mechanismen van liefde kan niet alleen helpen bij filosofische discussies over de aard van liefde, bewustzijn en menselijke verbinding, maar de onderzoekers hopen ook dat hun werk de geestelijke gezondheidszorg bij aandoeningen als hechtingsstoornissen, depressie of relatieproblemen zal verbeteren.
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
