Schaamhaar, nudisme en censuur

SEKS- EN RELATIEONDERZOEK

Hedendaagse kunstenaars mogen de tradities en idealen van het naakt bekritiseren, maar het naakte lichaam is nog steeds de grond waarop debatten plaatsvinden. Naakten in de kunst kunnen nu een scala aan vormen en stijlen aannemen, maar één belangrijk aspect overheerst in kunstgalerijen: ze zijn het meest waarschijnlijk van vrouwen en gemaakt door mannen.

Feministische activisten de Guerilla Girls , die zichzelf profileren als het geweten van de kunstwereld, hebben een lopende telling bijgehouden van tentoongestelde werken van vrouwelijke kunstenaars (ongeveer 4%) vergeleken met het aantal vrouwelijke naakten (ongeveer 76%) in New York’s Metropolitan Museum of Modern Art al meer dan 30 jaar. De verschillen blijven groot.

Het naakte lichaam en de visuele weergave ervan hebben altijd de aandacht getrokken en leidden tot verhitte discussies. Wat en wie moet worden gezien en getoond, door wie en waar, vormen de basis van de sociale en morele codes die gedrag en geloof vormgeven.

Tegenwoordig blijft de weergave van naaktheid controversieel, vooral in de context van sociale media. Dit heeft zowel betrekking op foto’s van “echte naakte volwassenen”, zoals Facebook ze beschrijft , als op “artistieke of creatieve” afbeeldingen van naaktheid, die volledig zijn verboden door Instagram en het moederbedrijf maar ook op andere media zoals het bij jongeren populaire Tik Tok.

Hoewel Facebook officieel stelt dat het naaktheid in afbeeldingen van schilderijen en sculpturen toestaat, zijn er recente beroemde gevallen geweest waarin foto’s van beroemde kunstwerken, waaronder het 25.000 jaar oude beeldje, de Venus van Willendorf , en 17e-eeuwse schilderijen van Peter Paul Rubens zijn verwijderd en beschreven als “pornografisch”. Om de censor te omzeilen, hebben sommige musea onlangs zelfs accounts geopend op OnlyFans , een controversieel platform voor sociale media dat meestal wordt geassocieerd met de promotie en verkoop van materiaal dat bedoeld is om seksueel op te winden, in plaats van het bekijken van beeldende kunst.

Hoe zijn we hier gekomen? In het boek, Nudism in a Cold Climate , heeft Annebella Pollen  houdingen ten opzichte van naakte lichamen onderzocht, en hun fotografische weergave, vooral met betrekking tot wettelijke beperkingen rond de representatie van nudisten (ook bekend als naturisten ), en de afbeelding van naakten in foto’s geproduceerd als kunst in het midden van de 20e eeuw in Groot-Brittannië. De historische parallellen zijn treffend.

Facebook staat bijvoorbeeld momenteel de afbeelding van “zichtbare genitaliën” niet toe, met beperkte uitzonderingen rond geboorte- en gezondheidscontexten, en zelfs in deze gevallen vereist het photoshoppen voor naaktclose-ups. Een eeuw geleden was fotografisch “retoucheren”, zoals het werd genoemd, ook vereist voor mannelijke en vrouwelijke geslachtsdelen om te voldoen aan de vereisten van de obsceniteitswet.

Wat dit in de praktijk betekende, was dat de opkomende nudistenbeweging in Groot-Brittannië , formeel opgericht in de jaren 1920 maar populair geworden vanaf de jaren 1930, alleen naakte lichamen in hun publicaties kon afbeelden door leden en modellen te fotograferen in strategische poses die geslachtsorganen en schaamhaar verborgen hielden. haar. Waar dit niet mogelijk was, moesten ze fotonegatieven manipuleren om geslachtsdelen te vervagen, ze visueel glad te strijken of zelfs op onderbroeken te schilderen.

Voor een beweging die was gebaseerd op bevrijding van conventie en lichamelijke zichtbaarheid, was dit een kerntegenspraak, en de resulterende foto’s creëerden een gevoel van verboden vrucht. Dit was precies de boodschap die nudisten wilden vermijden.

Vroege nudisten stonden erop dat naakt gaan, buitenshuis, in groepen, goed was voor de fysieke en mentale gezondheid. Ze wilden ook een duidelijk moreel onderscheid maken tussen naakte lichamen en seksueel verlangen. In de jaren dertig beweerden ze op de pagina’s van hun tijdschrift, Sun Bathing Review, dat “eerlijke fotografie mentale eerlijkheid zou opwekken en zou helpen het onbeschofte idee van seksgeheim weg te vagen”.

Geretoucheerde foto’s, aan de andere kant, hadden “meer kans om preutsheid, hypocrisie en misverstanden te creëren, en dus de vooruitgang die we proberen te boeken op weg naar vrijheid en gezond verstand te vertragen”. Geretoucheerde lichamen werden beschreven als “verminkt”, maar nudisten erkenden dat het alternatief, “een picturale wereld waarin iedereen zijn of haar rug naar de toeschouwer keert”, eentonigheid riskeerde.

Vroege nudistentijdschriften in Groot-Brittannië hadden te maken met beperkingen met betrekking tot wat ze zich konden voorstellen, zelfs als ze het niet eens waren met de beoordeling door de wet van wat obsceen was. De Obscene Publications Act van 1857 was ingesteld om pornografische werken te vervolgen – maar aangezien zowel obsceniteit als pornografie afhing van het oog van de toeschouwer, was er meer dan een eeuw lang in elk geval een nieuw debat nodig.

Lord Chief Justice Cockburn’s definitie van obsceniteit uit 1868 hield een groot deel van de 20e eeuw stand: datgene wat “hen zou kunnen verdorven en corrumperen wier geest openstaat voor dergelijke immorele invloeden en in wier handen een dergelijke publicatie kan vallen”.

Gezien het vage uitgangspunt, berustte de vervolging van obsceniteit op een reeks factoren, waaronder “omstandigheden van publicatie”. Alec Craig , een fervent nudist en luidruchtige anti-censuur campagnevoerder, adviseerde in de jaren ’30 dat “foto’s genomen in een nudistenkamp niet als ‘obsceen’ kunnen worden beschouwd”.

De opkomende beelden van nudisme waren een mengeling van openhartige foto’s van het kampleven, schilderkunstige afbeeldingen van jonge slanke lichamen in landelijke omgevingen en actiefoto’s van atletische lichamen die aan het trainen waren. Omdat mannenlichamen met een zwaardere hand moesten worden bewerkt om door de censor te komen, en aangezien het nudisme in het begin door mannen werd gedomineerd (als leden, fotografen, schrijvers, redacteuren en lezers), stonden naakte vrouwen centraal in de fotografische focus.

In de jaren dertig waren vrouwelijke fotografische naakten te vinden op de muren van fototentoonstellingen, maar ook op de pagina’s van boeken over kunst, anatomie en antropologie, mannenbladen, dagbladen, weekbladen voor fotojournalisten en naturistenmaanden. In sommige gevallen, met een aangepaste context, konden dezelfde afbeeldingen op al deze locaties verschijnen, wat de beweringen van het nudisme dat zijn publicaties en zijn foto’s moreel en esthetisch verschillend waren, in twijfel trok.

Dit was het geval met foto’s van Horace Narbeth , professioneel bekend als “Roye”, wiens productieve en commercieel aanpasbare beelden werden hergebruikt voor een breed scala aan doelgroepen en argumenten. Roye’s foto’s, altijd van jonge vrouwen, vaak buiten geposeerd, verwoordden tegelijkertijd abstracte begrippen ‘schoonheid’ en ‘vrouwelijkheid’ in kunstboeken en ideeën over ‘vrijheid’ en ‘natuur’ in nudistenpublicaties. Ze illustreerden technische begeleiding in fotografietijdschriften en boden opwinding in pin-up pamfletten.

In 1954 werden ongeveer 167.000 boeken en tijdschriften in beslag genomen en gevangenisstraffen varieerden van drie tot achttien maanden. In hun enthousiasme om de openbare moraal hoog te houden, gaven magistraten opdracht tot de vernietiging van eminente artistieke en literaire werken, waaronder Boccaccio’s 14e eeuw de Decameron .

In 1958 ging Roye nog een stap verder en lanceerde een privé-abonnementsreeks van niet-geretoucheerde naakten onder de titel Unique Editions. Door eerdere negatieven opnieuw te gebruiken, inclusief de negatieven die eerder als geretoucheerde illustraties in nudistentijdschriften waren opgenomen, bevatten de volumes elk foto’s van naakte vrouwelijke modellen met zichtbaar schaamhaar, zorgvuldig tussen tissuepagina’s geplaatst die zowel kunstwaarde als een gevoel van openbaring gaven.

Hoewel de inhoud naakten in naturistenstijl in landelijke omgevingen bevatte, wat enige juridische bescherming zou kunnen bieden, trokken de foto’s de aandacht van de politie. Uit Roye’s studio werden duizend exemplaren in beslag genomen. Hij werd voor de rechtbank geroepen.

In het geval van Roye leek de publieke behoefte aan openheid en lichamelijke vertoon echter alleen van toepassing te zijn op het bekijken van het vlees van jonge vrouwelijke modellen. Toch werd hij vrijgesproken.

Tegen het einde van de jaren zestig was de strijd om meer naakt te laten zien gestreden. Grotendeels gevochten door mannelijke fotografen om de lichamen van vrouwen, waren de zogenaamde “roze oorlogen” gewonnen. Niet-geretoucheerde fotografische naakten werden openlijk gepubliceerd in pornografische tijdschriften, naturistentijdschriften en kunstboeken.

Of dit leidde tot een grotere lichamelijke bevrijding, vooral voor de jonge vrouwen die het meest waarschijnlijk worden afgebeeld, was een vraag die destijds door feministen werd gesteld, en het blijft open voor discussie. Zelfs nadat de permissieve barrières waren doorbroken en een groter lichamelijk zicht mogelijk was, was het traject van naaktafbeeldingen niet eenvoudig. Campagnes voor zichtbaarheid blijven in de huidige tijd ontstaan ​​met nieuwe agenda’s in naaktrepresentatie.

Free the Nipple , bijvoorbeeld, zet soortgelijke claims op het spel in zijn oproepen tot vrijwaring van censuur op sociale media. Net als eerdere protesten tegen het fotografisch retoucheren van geslachtsdelen, beschouwen de actievoerders de karakterisering van vrouwenlichamen als seksueel en aanstootgevend. Wanneer mannelijke tepels worden getoond neemt men daar geen aanstoot aan en kan dit wel op Facebook, Instagram, enz.  Het klinkt onlogisch.

Maar in tegenstelling tot eerdere campagnevoerders tegen retoucheren, zijn het nu vooral jonge vrouwen die de leiding hebben, de filosofieën creëren, de foto’s maken en de toestemming controleren.

Waarom is het tonen van naaktheid zo beladen gebleven? Het blijft een kwestie van context en intentie. Naturisten hebben hard betoogd dat sociale naaktheid niet-seksueel kan zijn, en naturisme heeft de juridische status fel beschermd.

Foto’s van naakte lichamen, al dan niet naturistisch, kunnen verschillende doelen dienen en staan, zoals alle foto’s, open voor een breed scala aan interpretaties en betekenissen, herinterpretaties en hergebruik. Fotografen en uitgevers kunnen pleiten voor de waarde van volledige frontale naakten om gezondheid, artisticiteit en vrijheid uit te drukken, maar zelfs foto’s die voor niet-seksuele communicatie zijn gemaakt, kunnen seksuele doeleinden dienen.

Op sociale media, waar de hoeveelheid foto’s enorm is en meestal machinaal wordt onderzocht, is het voor Facebook gemakkelijker om algemene verboden toe te passen dan om zich bezig te houden met de complexiteit van individuele naaktfoto’s. Hoewel het stelt dat haar beleid in de loop van de tijd genuanceerder is geworden , zijn ze nog steeds niet in staat om te gaan met de soms subtiele grenslijnen tussen categorieën. Facebook erkent dat naaktfoto’s kunnen worden gebruikt “als een vorm van protest, om het bewustzijn over een zaak te vergroten of om educatieve of medische redenen”, en zegt dat ze daar rekening mee houden “waar een dergelijke bedoeling duidelijk is”.

Veel vormen van lichamelijke vertoning, ook in de artistieke praktijk, passen  niet in de kaders van Facebook, en intentie is notoir moeilijk te meten op een foto. Dit waren de technische en semantische verschillen waarop rechtszaken van naaktfotografen historisch werden gewonnen en verloren, en kwesties van opzet en gebruik blijven vandaag bestaan.

Maar een eeuw na de oprichting van nudisme als sociale beweging, en 50 jaar sinds niet-gemanipuleerde naaktfoto’s konden worden afgedrukt zonder angst voor vervolging, lijkt de huidige censuur van naakten op sociale media nog steeds repressief en voorbijgestreefd. In deze lijkt de strijd van tientallen jaren voor niets geweest.

Het Bureau voor Toerisme van Vlaanderen plaatste een satirische video op YouTube waarin toeristen in het Rubenshuis in Antwerpen worden weggeleid van schilderijen met naaktheid.

Bronnen

https://theconversation.com/pubic-hair-nudism-and-the-censor-the-story-of-the-photographic-battle-to-depict-the-naked-body-