Als men het over extreme en bizarre seks heeft, dan bedoelt men meestal seksuele perversies en parafilieën.
De Duitse psychiater Richard Von Krafft-Ebing wordt gewoonlijk gecrediteerd voor het identificeren van parafilieën in zijn boek uit 1886 Psychopathia Sexualis (Sexual Psychopathy). Paraphilias (van het Griekse ‘meer dan gebruikelijke of typische liefde’) zijn ongebruikelijke vormen van seksuele expressie en worden vaak vaker beschreven als seksuele afwijkingen, seksuele perversies of stoornissen van seksuele voorkeur. Voor veel mensen kunnen ze bizar en / of sociaal onaanvaardbaar overkomen en het uiterste einde van het seksuele continuüm vertegenwoordigen.
Ze gaan meestal gepaard met intense seksuele opwinding voor onconventionele en / of niet-seksuele stimuli. In sommige gevallen komt het gedrag slechts sporadisch voor, terwijl het in andere gevallen dwangmatig en / of verslavend kan zijn. Veel seksuologen (zoals wijlen professor John Money van de John Hopkins University) hebben sommige parafiele gedragingen beschreven als ‘gefixeerd’ en voor de getroffenen is het verlangen aanhoudend en veeleisend.
Aangenomen wordt dat parafilieën zeldzaam zijn en slechts een zeer klein percentage volwassenen treffen. Het was voor onderzoekers in het veld moeilijk om het deel van de bevolking dat parafiel gedrag vertoont in te schatten, omdat veel van de wetenschappelijke literatuur gebaseerd is op casestudy’s (die problemen hebben met de betrouwbaarheid vanwege hun zelfrapportage). Omdat parafilieën doorgaans plezier bieden, zoeken veel getroffen personen geen psychiatrische behandeling. Bovendien worden betrouwbare statistieken nog verergerd door het feit dat veel parafiele handelingen illegaal zijn. Vanwege de illegaliteit ervaren parafiliepatiënten vaak een hoge mate van schaamte en schuldgevoelens en (net als degenen die plezier beleven aan het gedrag) zoeken ze mogelijk geen medische of psychiatrische hulp. Voor degenen die professionele hulp zoeken, zijn de aandoeningen vaak moeilijk te behandelen.
Hoewel de statistieken vertekend zijn door differentiële rapportage en vervolging, is er algemene overeenstemming onder de psychiatrische gemeenschap dat alle parafilieën door mannen worden gedomineerd (waarbij 90% van alle getroffenen mannen zijn en sommige schattingen suggereren dat de verhouding zo hoog is als 30 tegen 1 ). Onderzoek toont ook aan dat sommige parafilieën vaker voorkomen dan andere. De meest voorkomende parafilieën die in de wetenschappelijke literatuur worden gerapporteerd, blijken bijvoorbeeld masochisme, sadisme en fetisjisme te zijn. Binnen klinieken waar zedendelinquenten worden behandeld, zijn de meest voorkomende parafilieën (misschien niet verrassend) pedofilie, voyeurisme en exhibitionisme.
Het is ook bekend dat atypisch seksueel gedrag vaak clustert en / of overlapt (gelijktijdig of opeenvolgend). Sommige onderzoeken hebben bijvoorbeeld gerapporteerd dat parafiliepatiënten gewoonlijk twee tot drie parafila’s gelijktijdig ervaren, waarbij ongeveer 5% er tot 10 gelijktijdig ervaart. Het begin van parafiel gedrag begint meestal tijdens de vroege adolescentie door een complex biopsychosociaal netwerk van oorzaken. Het gedrag bereikt meestal zijn volledige ontwikkeling op de leeftijd van 20 jaar. Enkele van de oorzaken van parafiel gedrag zijn onder meer verschillende genetische en hormonale afwijkingen, prenatale neuro-ontwikkelingsfactoren, neurocognitieve en disfunctionele hersenen, slecht aangepast leren en disfunctioneel gezinsleven tijdens de kindertijd.
Parafila’s worden zelden omschreven als verslavingen, aangezien het grootste deel van de discussie zich afspeelt of het stoornissen in de impulsbeheersing zijn of dat ze binnen het spectrum van obsessief-compulsieve stoornissen vallen. De beste criteria voor de diagnose van parafilie zijn ongetwijfeld te vinden in de Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fourth Edition, Text Revision ( DSM-IV-TR ) van de American Psychiatric Association . In de DSM-IV-TRmoet een parafiele stoornis aan twee essentiële criteria voldoen. Het eerste criterium is dat de essentiële kenmerken van een parafilie terugkerende, intense seksueel opwindende fantasieën, seksuele driften of gedragingen zijn die doorgaans betrekking hebben op (i) niet-menselijke objecten, (ii) het lijden of vernederen van zichzelf of zijn partner, of (iii) kinderen of andere niet-instemmende personen die optreden gedurende een periode van ten minste zes maanden. Het tweede criterium is dat een diagnose wordt gesteld als het gedrag, de seksuele driften en / of fantasieën klinisch significant leed of beperkingen veroorzaken op sociaal, beroepsmatig of andere belangrijke gebieden van functioneren.
Het element dwang is een ander belangrijk onderscheidend kenmerk van parafilieën. Sommige parafilieën (bijv. Sadisme, masochisme, fetisjisme, hypoxyfilie, urofilie, coprofilie, klismafilie) zijn alleen bezig of omvatten consensuele volwassenen die deelnemen aan het specifieke parafilie-gedrag, observeren of tolereren . Dit atypische, niet-dwingende gedrag wordt door velen in de psychiatrische gemeenschap als relatief goedaardig of ongevaarlijk beschouwd omdat er geen schending van iemands rechten is. Atypisch dwangmatig parafiel gedrag wordt als veel serieuzer beschouwd en vereist bijna altijd therapeutische interventie (bijv. Exhibitionisme, voyeurisme, frotteurisme, necrofilie, zoöfilie).
Ten slotte is het ook vermeldenswaard dat sommige beoefenaars die in het veld werkzaam zijn, onderscheid hebben gemaakt tussen wat wordt aangeduid als optionele, geprefereerde en exclusieve parafilieën. Een optionele parafilie is een gedrag dat een alternatieve route biedt om seksueel opgewonden te raken. Een man met vrij normale seksuele interesses zou bijvoorbeeld af en toe hun seksuele opwinding kunnen versterken door tijdens het vrijen damesschoenen met hoge hakken en netkousen te dragen. Bij geprefereerde parafilieën geeft een persoon de voorkeur aan parafilie boven conventionele seksuele activiteiten, maar kan hij nog steeds deelnemen aan conventionele seks. Een man kan er bijvoorbeeld de voorkeur aan geven om – waar mogelijk – damesschoenen met hoge hakken en netkousen te dragen tijdens seks. Bij exclusieve parafilieën kan een persoon niet seksueel opgewonden raken als de parafilie afwezig is.
Bronnen
Dr. Mark Griffiths, hoogleraar kansspelstudies, International Gaming Research Unit, Nottingham Trent University, Nottingham, VK
Abel, GG en Osborn, C. (1992). De parafilieën: de omvang en aard van seksueel afwijkend en crimineel gedrag. Psychiatrische klinieken van Noord-Amerika, 15, 675-689.
Abel, GG, Becker, JV, Cunningham-Rathner, J., Mittelman, M., & Rouleau, J.-L. (1988). Meerdere parafiele diagnoses bij zedendelinquenten. Bulletin van de American Academy of Psychiatry and the Law, 16, 153–168.
American Psychiatric Association. (2000). Diagnostisch en statistisch handboek voor psychische stoornissen (4e editie, tekst herzien). Washington, DC: auteur.
Krueger, RB, Kaplan, M. (2001). De parafiele en hyperseksuele stoornissen: een overzicht. Journal of Psychiatric Practice, 7 , 391-403.
Money, J. (1994). Principes van ontwikkelingsseksuologie . New York: Continuum.
Raymond, NC, en Grant, JE (2008). Seksuele stoornissen: disfunctie, genderidentiteit en parafilieën. The Medical Basis of Psychiatry , 1 , 267-283.
Wiederman, MW (2003). Parafilie en fetisjisme. The Family Journal: Counseling en therapie voor stellen en gezinnen , 11 , 315-321.
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
