Uit een longitudinaal onderzoek onder leden van een Japans universiteitsrugbyteam bleek
Photo by 🇸🇮 Janko Ferlič
dat individuen met hogere testosteronniveaus een grotere dominantie vertoonden die correleerde met hun stijgende hiërarchische status. Hoewel alle deelnemers dominanter werden naarmate hun sociale status verbeterde, was dit effect aanzienlijk sterker bij degenen met hogere testosteronniveaus. Het artikel werd gepubliceerd in Scientific Reports .
Testosteron is een steroïde hormoon dat een cruciale rol speelt bij de ontwikkeling en het behoud van mannelijke fysieke kenmerken, zoals spiermassa, botdichtheid en lichaamshaar. Het wordt voornamelijk geproduceerd in de teelballen bij mannen en in kleinere hoeveelheden in de eierstokken bij vrouwen. Kleine hoeveelheden testosteron worden ook door de bijnieren geproduceerd.
Testosteron is betrokken bij verschillende lichaamsfuncties, waaronder het libido, de productie van sperma, de vetverdeling en de productie van rode bloedcellen. Het beïnvloedt de stemming en het energieniveau. Een verstoord testosteronevenwicht kan leiden tot gezondheidsproblemen zoals hypogonadisme bij mannen en polycysteus ovariumsyndroom bij vrouwen.
Onderzoek suggereert een verband tussen testosteron en dominantiegedrag bij zowel mensen als dieren, waarbij hogere niveaus van dit hormoon geassocieerd zijn met toegenomen concurrentie tussen mannen en vrouwen en territoriale agressie. Bovendien kan het aangaan van concurrentie de secretie van testosteron bij verschillende soorten stimuleren. Deze associatie is bij mensen doorgaans zwakker dan bij dieren, maar bestaat nog steeds.
Studieauteur Yukako Inoue en haar collega’s wilden onderzoeken of verschuivingen in de sociale status binnen sociale groepen in de echte wereld leiden tot verschillen in de relatie tussen testosteronniveaus en dominantiegedrag.
Twee jaar vóór het huidige onderzoek onderzochten dezelfde onderzoekers hoe sociale status de relatie tussen testosteronniveaus en dominantie beïnvloedde, waarbij ze economische spelletjes met monetaire prikkels gebruikten onder leden van een Japans universiteitsrugbyteam. Deze groep werd geselecteerd vanwege haar strikte hiërarchische structuur, gebaseerd op de studiejaren van de leden. Hun bevindingen gaven aan dat hogere testosteronniveaus correleerden met dominanter gedrag uitsluitend onder senior teamleden, wat erop wijst dat deze individuen hun status als bedreigd ervaren door oneerlijke aanbiedingen.
Voor hun nieuwe onderzoek bezochten de onderzoekers hetzelfde rugbyteam opnieuw en nodigden voormalige deelnemers uit om opnieuw deel te nemen. Sinds de eerste studie is ongeveer de helft afgestudeerd en zitten de overige eerste- en tweedejaarsstudenten nu in het derde en vierde jaar.
In totaal namen 71 mannelijke studenten deel. Ze waren tussen de 18 en 23 jaar oud. Ze behoorden allemaal tot het rugbyteam van de Aoyama Gakuin Universiteit. Hiervan hadden er 30 deelgenomen aan het vorige onderzoek en waren sindsdien in anciënniteit gestegen.
Het onderzoek werd uitgevoerd in een grote vergaderruimte. Om de testosteron- en cortisolspiegel te meten, verstrekten de deelnemers ’s ochtends en na het spelen van een Ultimatum Game met teamgenoten speekselmonsters. Cortisol is een steroïde hormoon dat wordt geproduceerd door de bijnieren en dat een cruciale rol speelt in de stressreactie van het lichaam en helpt bij het reguleren van de stofwisseling, de immuunrespons en de bloeddruk. De onderzoekers dachten dat cortisol ook in verband zou kunnen worden gebracht met gedrag in de economische spelletjes die deelnemers zouden spelen.
Bij het Ultimatum-spel moesten deelnemers beslissen hoe ze 1000 JPY (ongeveer $ 7) tussen zichzelf en een andere speler moesten verdelen. De uitdaging was om een aanbod te doen dat de andere partij zou accepteren, wetende dat afwijzing betekende dat geen van beide spelers geld ontving. Als respondenten moesten de deelnemers beslissen hoe ze op verschillende aanbiedingen zouden reageren zonder het specifieke voorgestelde bedrag te kennen. Elke deelnemer speelde tegen tegenstanders uit alle vier de studiejaren (dus van alle anciënniteitsniveaus), inclusief hun eigen jaar.
Onderzoekers vergeleken de aanbiedingen die deelnemers aan anderen deden met wat de deelnemers zelf verklaarden te accepteren als ze als hulpverleners zouden optreden. Ze noemden het verschil tussen deze twee ‘instemming’ en interpreteerden het als een maatstaf voor de bereidheid om toe te geven aan de andere partij en impliciete dwang te accepteren. Een lager niveau van berusting duidt op dominantiegedrag, omdat deze deelnemers meer eisen in de rol van hulpverlener dan ze aanbieden bij het doen van het voorstel.
Uit de resultaten bleek dat de cortisolspiegels van eerstejaarsstudenten aanvankelijk lager waren dan die van andere studenten, terwijl de testosteronniveaus over de hele linie vergelijkbaar waren.
Wanneer deelnemers het spel speelden tegen jongere tegenstanders (dwz degenen die hiërarchisch lager waren dan zij), vertoonden individuen met hogere testosteronniveaus een lager niveau van berusting (grotere dominantie). De onderzoekers merkten op dat de negatieve relatie tussen testosteron en berusting sterker werd naarmate individuen hogerop kwamen in status. Deze longitudinale analyse geeft aan dat bij dezelfde individuen een hoger uitgangstestosteron leidt tot meer dominantiegedrag naarmate hun sociale status binnen de groep stijgt.
In gevallen waarin deelnemers een gelijke of lagere status hadden dan hun tegenstanders, was de relatie tussen testosteron en berusting niet significant en vertoonde deze zelfs een negatieve trend in de tweede golf. Dit suggereert dat testosteron strategisch gedrag kan bevorderen dat gericht is op het bereiken van een hoge status in plaats van regelrechte dominantie, wat aangeeft dat individuen in bepaalde contexten onderdanig gedrag kunnen aannemen als dit hun statusstijging ten goede komt.
In tegenstelling tot testosteron, dat een duidelijk verband liet zien met dominantiegedrag en sociale status, leek de relatie van cortisol met deze factoren niet significant te zijn. De onderzoekers vonden geen bewijs ter ondersteuning van de tweevoudige hormoonhypothese, die een interactie tussen testosteron en cortisol voorstelt bij het moduleren van sociaal gedrag zoals dominantie.
“Samenvattend heeft ons onderzoek de contextafhankelijkheid aangetoond van de relatie tussen testosteron en dominantiegedrag. Degenen met een hoger testosteronniveau vertonen meer dominantie naarmate hun status toeneemt”, concludeerden de auteurs van het onderzoek.
De studie werpt licht op de complexiteit van de relatie tussen testosteronniveaus en complex sociaal gedrag. Er zijn echter ook beperkingen waarmee rekening moet worden gehouden. Opvallend was dat de deelnemers aan de studie uitsluitend Japanse studenten waren die ook rugby speelden. Onderzoek naar andere demografische groepen en buiten de strikte hiërarchieën van een sportteam levert mogelijk geen gelijke resultaten op.
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
