Is het je ooit opgevallen dat sommige romantische partners een opvallend vergelijkbare gezichtsstructuur hebben? Dan ben je niet de enige.
Uit onderzoek is gebleken dat we ons over het algemeen aangetrokken voelen tot partners met vergelijkbare looks. Neem bijvoorbeeld een onderzoek waarin heteroseksuele deelnemers de aantrekkelijkheid van een reeks gezichtsfoto’s beoordeelden [1]. Ingebed in deze reeks afbeeldingen was een foto van hun eigen gezicht dat digitaal was veranderd in het andere geslacht. De deelnemers herkenden het veranderde gezicht niet als hun eigen gezicht en beoordeelden het zelfs als het meest aantrekkelijke van allemaal!
Evenzo ontdekten ze in een onderzoek waarin onderzoekers echte mensen moesten beoordelen en een algoritme voor het matchen van gezichten de gezichtsgelijkenis schatten van meer dan 500 man-vrouwparen die in de afgelopen twee jaar waren getrouwd. Het bleek dat de gezichten van partners werden beoordeeld als meer op elkaar gelijkend dat dat ze verschillend waren. [2].
Waarom is dat zo? Het kan gedeeltelijk een functie zijn van onze bredere neiging om ons tot soortgelijke anderen aangetrokken te voelen. Meerdere studies hebben aangetoond dat we ons aangetrokken voelen tot partners met vergelijkbare attitudes en waarden, vergelijkbare educatieve en religieuze achtergronden en – blijkbaar – ook vergelijkbare gezichtsstructuren. Soortgelijke eigenschappen kunnen aantrekkelijk voor ons zijn omdat we er meer vertrouwd mee zijn – en hoe bekender iets voor ons is, hoe comfortabeler we ermee zijn en hoe leuker we het vinden.
Het kan echter mogelijk ook een functie zijn van het feit dat mensen met vergelijkbare eigenschappen en kenmerken eerder in vergelijkbare omgevingen terechtkomen en daarom relaties met elkaar aangaan. In de Verenigde Staten bijvoorbeeld, vestigden immigranten zich historisch in omgevingen waar buren een vergelijkbare raciale en etnische achtergrond hadden. Gescheiden omgevingen zoals deze kunnen ertoe bijdragen dat mensen relaties aangaan met partners die bepaalde eigenschappen delen, aangezien mensen het meest waarschijnlijk in relaties terechtkomen met mensen bij wie ze wonen en werken (een nabijheidseffect).
Met de toenemende populariteit van online daten, hebben we echter een afname in gelijkenis tussen partners gezien in termen van opleidingsniveau, religieuze achtergrond, ras / etniciteit en andere kenmerken vanwege de uitgebreide datingspool. Dit zou erop wijzen dat, naarmate online daten steeds vaker voorkomt, we in de toekomst misschien minder fysieke en andere gelijkenissen tussen partners zullen zien.
Eerder onderzoek suggereerde dat het vergelijkbare uiterlijk van romantische partners groeit naarmate ze langer samen zijn. Soms zegt men al lachend : wie bij de hond slaapt, krijgt van zijn vlooien. In één onderzoek werd bijvoorbeeld studenten gevraagd om foto’s te beoordelen van stellen die zogenaamd pasgetrouwd waren of stellen die al 25 jaar samen waren [3]. Wat de onderzoekers ontdekten, was dat deelnemers de gezichten van oudere getrouwde stellen als meer vergelijkbaar beoordeelden dan die van zowel pasgetrouwden als willekeurig gepaarde individuen. Met andere woorden, de gezichtsparen die het meest op elkaar leken, kwamen van echte paren die al lang samen waren.
De auteurs van die studie voerden aan dat dit mogelijk te wijten is aan empathie. Als romantische partners zich vaak in elkaar inleven en hun emotionele toestand ‘delen’, kan dit mogelijk de fysieke gelijkenis vergroten door bij te dragen aan soortgelijke rimpelpatronen die zich rond de mond en ogen ontwikkelen.
In een nieuwere en grotere studie waarin onderzoekers probeerden deze bevinding te repliceren, vonden ze echter geen bewijs dat de gezichten van partners meer op elkaar leken naarmate ze langer samen waren [2].
Met andere woorden, het lijkt erop dat paren in het begin van een relatie vaak fysieke gelijkenis hebben, maar dat ze niet samenkomen en in de loop van hun relatie meer op elkaar gaan lijken. In feite vond deze studie bewijs voor het tegenovergestelde patroon: de gezichten van partners leken in de loop van de tijd eigenlijk minder op elkaar te lijken.
[1] Penton-Voak, I. S., Perrett, D. I., & Peirce, J. W. (1999). Computer graphic studies of the role of facial similarity in judgements of attractiveness. Current Psychology: A Journal for Diverse Perspectives on Diverse Psychological Issues, 18, 104-117. doi:10.1007/s12144-999-1020-4
[2] Tea-mangkornpan, P. P., & Kosinski, M. Spouses’ faces are similar but do not become more similar with time. Scientific Reports.
[3] Zajonc, R. B., Adelmann, P. K., Murphy, S. T., & Niedenthal, P. M. (1987). Convergence in the physical appearance of spouses. Motivation and Emotion, 11, 335-346. doi:10.1007/BF00992848
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
