herinneringen aan ouderlijke afwijzing en angst voor intimiteit in volwassen relaties. De bevindingen toonden aan dat volwassenen die meer herinneringen aan ouderlijke afwijzing rapporteren, meer kans hebben om op volwassen leeftijd worstelingen te ervaren met hun romantische relaties. De studie laat zien hoe inspanningen om de wonden van afwijzing uit de kindertijd te helen, kunnen dienen om volwassen relaties te verbeteren.
Volwassenen die een moeilijke jeugd hebben gehad, hebben vaak te maken met moeilijkheden in hun volwassen relaties. Onze ervaringen en relaties tijdens onze vormingsjaren kunnen ons vermogen om op volwassen leeftijd verbindingen met anderen aan te gaan aanzienlijk bepalen. Personen die ongunstige jeugdervaringen hebben meegemaakt, zoals misbruik, verwaarlozing of onstabiele gezinsomgevingen, kunnen verschillende uitdagingen tegenkomen bij het opbouwen en onderhouden van gezonde relaties.
Deze uitdagingen kunnen betrekking hebben op vertrouwen, intimiteit, emotionele kwetsbaarheid, communicatie en het omgaan met conflicten. De impact van een moeilijke jeugd op volwassen relaties is een complex studiegebied.
De interpersoonlijke acceptatie-afwijzingstheorie (IPARTheory) is een poging om de factoren te bepalen die kunnen leiden tot moeilijke relaties op volwassen leeftijd. De IPAR-theorie stelt dat wanneer mensen ouderlijke afwijzing in de kindertijd ervaren, ze intimiteitsproblemen zullen ervaren in volwassen romantische relaties. De auteurs van de nieuwe studie probeerden de geldigheid van deze theorie te onderzoeken.
De studie maakte gebruik van 462 Turkse volwassenen van 18 tot 72 jaar. Deelnemers vulden vragenlijsten in om herinneringen aan ouderlijke acceptatie of afwijzing tijdens de kindertijd, angst voor intimiteit en psychologische aanpassing te beoordelen. De gegevens zijn verzameld met Google Forms tussen januari en maart 2020.
De resultaten van het onderzoek toonden aan dat personen met herinneringen aan ouderlijke afwijzing tijdens de kindertijd meer geneigd waren om bang te zijn voor intimiteit als volwassenen. Met andere woorden, degenen die het eens waren met uitspraken als “Mijn moeder [of vader] leek een hekel aan mij te hebben” waren meer geneigd om het ook eens te zijn met uitspraken als “Ik ben misschien bang om mijn diepste gevoelens aan [mijn partner] toe te vertrouwen” en “Ik zou waarschijnlijk zenuwachtig zijn als ik [mijn partner] sterke gevoelens van genegenheid zou tonen.” De oorzaak van deze relatie lijkt verband te houden met psychologische onaangepastheid.
Het bewijs bevestigt de theorie van IPAR dat ervaringen van ouderlijke afwijzing in de kindertijd vaak resulteren in een verminderd gevoel van eigenwaarde en zelfverzekerdheid, emotionele onthechting, een pessimistisch wereldbeeld en andere persoonlijkheidskenmerken die eerder werden geïdentificeerd binnen het acceptatie-afwijzingssyndroom in verschillende landen. Deze persoonlijkheidskenmerken creëren emotionele obstakels voor afgewezen personen, waardoor hun vermogen wordt belemmerd om diepe emotionele banden of intieme relaties met belangrijke anderen aan te gaan.
“Herinneringen aan de afwijzing door ouders in de kindertijd kunnen geïnternaliseerd raken en bijdragen aan psychologische uitdagingen op volwassen leeftijd, waardoor het vermogen om intimiteit te omarmen in hedendaagse relaties wordt belemmerd. De bevindingen komen overeen met eerder onderzoek dat wijst op een sterk positief verband tussen psychologische onaangepastheid bij volwassenen en de ontwikkeling van vrees voor intimiteit”, schreven de onderzoekers.
Het ontwerp in dwarsdoorsnede beperkte de studie; zonder longitudinaal onderzoek kunnen oorzaak en gevolg niet worden vastgesteld. Bovendien gebruikte de studie alleen zelfrapportagemetingen, een methode die mogelijk kwetsbaar is voor responsbias. Ten slotte bestond de steekproef uit mensen uit Turkije; verschillende culturen kunnen verschillende resultaten opleveren.
Ondanks deze beperkingen biedt hun studie belangrijke inzichten in de impact van afwijzing door kinderen op volwassen romantische relaties in een niet-westerse culturele context. De bevindingen suggereren dat interventies die de afwijzing van kinderen en psychologische onaangepastheid aanpakken, de angst voor intimiteit effectief kunnen verminderen.
De onderzoekers concludeerden dat “dit onderzoek professionals in de geestelijke gezondheidszorg oproept om het belang te erkennen van acceptatie door ouders en intieme partners in het belang van het waarborgen van intimiteit namens hun cliënten die lijden aan het onvermogen om positieve emotionele banden aan te gaan met intieme anderen.”
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
