Nieuw onderzoek levert bewijs dat sociale angst van invloed is op hoe mensen over hun
Photo by Jade Destiny
lichaam denken en dat dit verband houdt met de angst om afgewezen te worden vanwege hun uiterlijk. De nieuwe bevindingen, gepubliceerd in Body Image , werpen licht op de relatie tussen gevoeligheid voor afwijzing van het uiterlijk en symptomen van lichaamsdysmorfie.
Lichaamsdysmorfie is een psychische aandoening waarbij een persoon een vertekend beeld van zijn lichaam heeft en herhaaldelijk angst en stress ervaart vanwege zijn waargenomen gebreken, ook al zien ze er normaal uit voor anderen. Deze aandoening leidt vaak tot overmatige verzorging, het vergelijken van hun uiterlijk met dat van anderen, het zoeken naar geruststelling en het vermijden van sociale situaties.
“Mijn belangrijkste wetenschappelijke interesse is de theorie van afwijzingsgevoeligheid”, zegt studieauteur Maja Brekalo , een postdoctoraal onderzoeker aan de Katholieke Universiteit van Kroatië. “Naast het onderzoeken van afwijzingsgevoeligheid, ben ik nieuwsgierig geworden naar specifieke op uiterlijk gebaseerde afwijzingsgevoeligheid – een specifiekere constructie dan algemene afwijzingsgevoeligheid.”
“Ik heb me gerealiseerd dat gevoeligheid voor afwijzing een zeer belangrijke persoonlijke aanleg is en een risicofactor voor de ontwikkeling en instandhouding van psychische problemen en andere onaangepastheden. De leemte in de literatuur met betrekking tot op uiterlijk gebaseerde afwijzingsgevoeligheid is groot en longitudinaal onderzoek is schaars, dus er is veel onbekend dat het waard is om onderzocht te worden.”
Voor haar nieuwe onderzoek rekruteerde Brekalo een steekproef van 277 niet-gegradueerde en afgestudeerde studenten (18 tot 29 jaar oud). De deelnemers vulden vragenlijsten in op twee tijdstippen die 5 maanden uit elkaar lagen.
De onderzoekers ontdekten dat sociale angstsymptomen de gevoeligheid voor afwijzing van het uiterlijk voorspelden, wat op zijn beurt veranderingen in symptomen van lichamelijke dysmorfe stoornis voorspelde. Met andere woorden, degenen die het eens waren met uitspraken als “Ik heb moeite met het maken van oogcontact met anderen”, hadden meer kans om afgewezen te worden op basis van hun fysieke verschijning in verschillende sociale scenario’s, en degenen met een verhoogde gevoeligheid voor afwijzing van het uiterlijk hadden de neiging om te ervaren toename van lichaamsdysmorfie in de loop van de tijd.
“Het impliceert dat individuen die bezorgd zijn over de beoordeling van anderen in sociale situaties, ook gevoelig zijn voor afwijzing vanwege hun uiterlijk, dus op hun beurt zijn ze overdreven bezig met hun fysieke aantrekkelijkheid”, legde de onderzoeker uit.
Bovendien voorspelde de herinnering aan ervaringen uit de kindertijd van op het uiterlijk gebaseerde afwijzing door leeftijdsgenoten symptomen van lichamelijke dysmorfe stoornis, zowel direct als indirect door een verhoogde gevoeligheid voor afwijzing van het uiterlijk.
“Ik zou alle lezers willen benadrukken dat afwijzing door leeftijdsgenoten op basis van uiterlijk tijdens de adolescentie zeer schadelijk is en langdurige gevolgen heeft op volwassen leeftijd. We moeten ons best doen om het tijdens de kindertijd en vroege adolescentie te voorkomen, ‘vertelde Brekalo aan PsyPost.
Individuen die meer ervaringen uit hun kindertijd rapporteerden van op het uiterlijk gebaseerde afwijzing door hun ouders, hadden ook meer symptomen van een lichamelijke dysmorfe stoornis. Maar de onderzoekers waren verrast toen ze ontdekten dat deze ervaringen geen voorspeller waren van veranderingen in de symptomen van een lichamelijke dysmorfe stoornis of de gevoeligheid voor afwijzing van het uiterlijk in de loop van de tijd.
“Ik had niet verwacht dat afwijzing door moeder en vader op basis van uiterlijk, wanneer onderzocht in een longitudinaal model samen met sociale angstsymptomen en afwijzing door leeftijdgenoten, geen longitudinale veranderingen in lichamelijke dysmorfe symptomen tijdens de volwassenheid zou voorspellen,” zei Brekalo.
“Voor zover ik weet, was dit de eerste studie die tegelijkertijd de afwijzing van leeftijdsgenoten, moeder en vader op basis van uiterlijk onderzocht, dus het is moeilijk om de verkregen resultaten te vergelijken. Het is belangrijk hieraan toe te voegen dat vaderlijke afwijzing voorheen helemaal niet werd onderzocht. Dit zou verder onderzocht moeten worden.”
“Hoewel we geen voorspelbaarheid hebben gevonden van ouderlijke afwijzingen voor symptomen van lichaamsdysmorfie in de jonge volwassenheid (maar er zijn wel correlaties), is het ook belangrijk om ouders te leren hoe ze met hun kinderen kunnen praten over hun uiterlijk op een niet-afwijzende manier,” Brekalo uitgelegd.
De studie bevat, zoals elk onderzoek, enkele beperkingen. Zo bestond de meerderheid van de steekproef uit jonge vrouwen. Toekomstig onderzoek zou een meer diverse steekproef kunnen trekken.
“Veel onderzoeksvragen moeten worden beantwoord. Er zijn vooral longitudinale ontwerpstudies nodig, “zei Brekalo. “We weten nog steeds weinig over sekseverschillen, afwijzing door ouders en plagen met betrekking tot uiterlijk, en andere onaangepastheden die verband houden met symptomen van lichaamsdysmorfie bij personen die gevoelig zijn voor afwijzing op basis van uiterlijk.”
“Ik zou hieraan willen toevoegen dat onderzoek zoals dit waardevol is omdat het een startpunt vormt voor het ontwikkelen van preventieve en interventieprogramma’s. Praktische implicaties op dit gebied zijn erg belangrijk en zouden al in de kindertijd moeten beginnen. Ook moeten ouders van adolescenten worden betrokken bij preventieve programma’s.”
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
