Recente onderzoeksresultaten bieden nieuwe inzichten in de redenen waarom vrouwen
Photo by Lawrence Chismorie
ontrouw worden. Het onderzoek toont aan dat fysieke aantrekkingskracht en emotionele behoeften vaak apart moeten worden beschouwd.
Vrouwen vinden hun affairepartner vaak aantrekkelijker dan hun vaste partner. Vrouwen zien vaste partners als een betere en geschiktere ouder. Emotionele of seksuele ontevredenheid in de relatie is een veelvoorkomende reden voor ontrouw bij vrouwen. Andere redenen voor een affaire zijn divers, cultureel bepaald en duiden niet per se op een verlangen om een vaste partner te vervangen.
Volgens een rapport van ” 20 Minuten ” zijn ontrouw en affaires geen zeldzaam fenomeen. Een onderzoek van een datingportaal toont aan dat bijna één op de drie mensen in een vaste relatie al is vreemdgegaan – 31% van de vrouwen en 29% van de mannen.
Hoewel vaak wordt aangenomen dat het verlangen om kinderen te krijgen de reden is waarom mannen vreemdgaan, zijn de redenen waarom vrouwen vreemdgaan minder duidelijk.
Dit komt deels doordat vrouwen zich om biologische redenen niet zo snel kunnen voortplanten als mannen. Een onderzoek dat onlangs is gepubliceerd in het tijdschrift ” Evolution and Human Behavior ” biedt nieuwe inzichten in de mogelijke redenen voor vrouwelijke ontrouw.
Een recent onderzoek gepubliceerd in Evolution and Human Behavior biedt nieuwe inzichten in de complexe motivaties achter vrouwelijke ontrouw. De bevindingen onthullen dat vrouwen die vreemdgaan zich doorgaans fysiek meer aangetrokken voelen tot hun affairepartners, maar hun primaire partners als betere co-ouders zien. Dit suggereert dat vrouwen vreemdgaan om “goede genen” voor hun nageslacht te verkrijgen, terwijl ze afhankelijk zijn van hun primaire partners voor opvoedingsondersteuning. Daarnaast benadrukt het onderzoek verschillende andere motivaties voor ontrouw, waaronder ontevredenheid in de relatie, de behoefte aan variatie en wraak.
Begrijpen waarom vrouwen ontrouw plegen is een voortdurend debat in de evolutionaire psychologie. Traditioneel wordt ontrouw bij mannen verklaard door de wens om het reproductieve succes te vergroten door te paren met meerdere partners. Deze verklaring is echter niet direct te vertalen naar vrouwen, die niet dezelfde reproductieve voordelen behalen door meerdere partners te hebben. De reproductieve output van een vrouw wordt beperkt door het aantal zwangerschappen dat ze kan hebben, niet door het aantal partners dat ze heeft, in tegenstelling tot mannen die potentieel veel meer nakomelingen kunnen verwekken met meerdere partners.
Bijgevolg verhoogt het hebben van meerdere partners het reproductieve succes van een vrouw niet significant op dezelfde manier als bij mannen. Deze discrepantie heeft ertoe geleid dat wetenschappers andere mogelijke evolutionaire redenen voor vrouwelijke ontrouw hebben onderzocht, wat heeft geresulteerd in twee hoofdhypotheses: de partnerwisselhypothese en de dual-mating-strategie.
De mate-switching hypothese suggereert dat vrouwen ontrouw kunnen plegen om een betere partner voor de lange termijn te vinden, wat in feite de basis legt om hun huidige partner te vervangen door iemand met een hogere mate van partnerwaarde. Aan de andere kant veronderstelt de dual-mating strategie dat vrouwen kunnen proberen om het best mogelijke genetische materiaal van een affairepartner te verkrijgen terwijl ze de ouderlijke investering van hun primaire partner behouden. Deze strategie zou betekenen dat fysieke aantrekkelijkheid en genetische voordelen van affairepartners prioriteit krijgen, terwijl hun primaire partners worden gewaardeerd om hun ouderlijke kwaliteiten.
Affaires zijn vaak fysiek aantrekkelijker
“Het klinkt misschien grappig, maar de evolutionaire drijfveren van vrouwelijke ontrouw bij mensen zijn een onderwerp van heftig debat in mijn deel van de academische wereld. Op een bepaalde manier zijn er te veel goede verklaringen voor!” zei auteur van de studie Macken Murphy, een PhD-student aan de Universiteit van Melbourne en gastheer van de podcast “Species” .
De onderzoekers gebruikten Prolific Academic om een steekproef van 254 heteroseksuele Engelstalige mannen en vrouwen te onderzoeken die ontrouw waren geweest. De enquête verzamelde gegevens van deelnemers in 19 landen, waardoor de steekproef representatiever is voor verschillende sociaal-ecologische contexten in vergelijking met eerdere onderzoeken die vaak beperkt waren tot specifieke populaties zoals Amerikaanse studenten.
In het onderzoek ondervroegen de onderzoekers 254 heteroseksuele cisgender mannen en vrouwen (dat wil zeggen dat hun genderidentiteit overeenkomt met hun geboortegeslacht) uit 19 verschillende landen die al eens vreemd waren gegaan.
De enquête mat drie hoofdcomponenten van aantrekkingskracht — fysiek (uiterlijk en seksuele aantrekkelijkheid), persoonlijk (hoeveel ze de persoonlijke kwaliteiten van hun partners waardeerden en genoten van hun gezelschap) en ouderlijk (waargenomen opvoedingsvaardigheden en geschiktheid om samen kinderen op te voeden) — voor zowel de affairepartner als de primaire partner met behulp van aangepaste versies van de Interpersonal Attraction Scale en de Mate Value Scale. Deze schalen zijn goed gevestigd in de literatuur en werden gekozen vanwege hun betrouwbaarheid en validiteit.
Naast kwantitatieve metingen bevatte de enquête kwalitatieve vragen om meer genuanceerde gegevens te verzamelen over de motieven van deelnemers om vreemd te gaan. Deelnemers werd gevraagd om in hun eigen woorden te beschrijven wat hen motiveerde om een affaire te beginnen. Dit kwalitatieve onderdeel stelde de onderzoekers in staat om een breder scala aan motieven vast te leggen en terugkerende thema’s en patronen te identificeren in de redenen waarom mensen vreemdgaan.
Vrouwen in het onderzoek beoordeelden hun affairepartners over het algemeen als fysiek aantrekkelijker, maar minder geschikt als co-ouders vergeleken met hun primaire partners. Dit patroon komt overeen met de dual-mating-strategie, waarbij het primaire doel van een affaire is om ‘goede genen’ van een affairepartner te combineren met de opvoedingsondersteuning van de primaire partner.
De deelnemers beoordeelden hun affaires en vaste partners in drie categorieën: fysieke aantrekkingskracht (uiterlijk en seksuele aantrekkelijkheid), persoonlijke aantrekkingskracht (samen leuk vinden en plezier hebben) en opvoedingsvaardigheden (geschiktheid als ouder).
Uit de resultaten blijkt dat vrouwen hun affairepartner vaak als aantrekkelijker beschouwen, terwijl ze hun vaste partner als een geschiktere ouder beschouwen.
Deze patronen ondersteunen de theorie van een duale paringsstrategie, waarbij het doel van ontrouw is om de “goede genen” van een aantrekkelijke affairepartner te combineren met de ouderlijke steun van de vaste partner. Onderzoeksleider Murphy benadrukt echter dat de meeste vrouwen die vreemdgaan deze strategie niet serieus nastreven.
Verschillende kwaliteiten van partners
Interessant genoeg vond de studie geen bewijs dat vrouwen vreemdgaan om hun vaste partner te vervangen. In plaats daarvan lijken vrouwen een duidelijk onderscheid te maken tussen hun affaires en hun toegewijde relaties, waarbij ze de verschillende kwaliteiten van hun partners waarderen.
Andere redenen
Ontevredenheid over de relatie: Sommige vrouwen geven aan dat ze vreemdgaan omdat ze emotioneel of seksueel niet tevreden zijn met hun huidige relatie.
Behoefte aan afwisseling: Sommige vrouwen zoeken nieuwe ervaringen en meer afwisseling in hun liefdesleven door vreemd te gaan.
Wraak: In bepaalde gevallen is ontrouw een reactie op het vreemdgaan van de ander of op andere conflicten in de relatie.
Uit het onderzoek blijkt ook dat mannen vergelijkbare patronen vertonen. Affairepartners worden vaak beoordeeld als fysiek aantrekkelijker, terwijl vaste partners worden gezien als geschiktere ouders.
De kwalitatieve data gaven meer inzicht in de diverse motivaties achter ontrouw. De antwoorden van sommige deelnemers kwamen overeen met de dual-mating strategie. Zo gaven meerdere vrouwen aan dat ze zich fysiek aangetrokken voelden tot hun affairepartners en dat ze graag met iemand wilden zijn die aantrekkelijker was dan hun primaire partner.
Hoewel de bevindingen de partnerwisselhypothese over het algemeen niet ondersteunden, gaven sommige deelnemers aan dat ze affaires hadden op zoek naar een betere partner voor de lange termijn. Een paar vrouwen gaven aan verliefd te zijn geworden op hun affairepartners of langdurig bij hen te willen zijn, wat de partnerwisselstrategie weerspiegelt. Dit geeft aan dat partnerwisselen misschien niet het dominante motief is, maar nog steeds relevant is voor een subgroep van individuen.
Zowel mannen als vrouwen noemden een verlangen naar variatie en nieuwigheid als reden voor hun affaires. Deze motivatie komt overeen met het idee dat individuen nieuwe en opwindende ervaringen zoeken buiten hun primaire relaties. Zo gaf een vrouw aan dat ze zich verveelde in haar relatie, en een man beschreef dat hij “zijn wilde haren wilde laten varen” toen hij nog jong was. Deze antwoorden suggereren dat de drang naar nieuwe seksuele of romantische ervaringen een belangrijke factor kan zijn bij ontrouw.
Een aanzienlijk aantal deelnemers, met name vrouwen, noemden ontevredenheid over de relatie als een belangrijke motivator voor hun affaires. Dit omvatte gevoelens van verwaarlozing, gebrek aan emotionele steun en algemene ontevredenheid met hun primaire partners. Vrouwen waren opvallend vaker dan mannen geneigd om het gebrek aan investering en steun van hun partner te noemen als redenen voor vreemdgaan.
Sommige deelnemers meldden ontrouw als een vorm van wraak tegen hun primaire partners, met name als reactie op de ontrouw van hun partner. Vrouwen noemden wraak vaker dan mannen als motivatie, wat een weerspiegeling is van een verlangen om wraak te nemen en een gevoel van rechtvaardigheid of evenwicht te herstellen. Een vrouw gaf bijvoorbeeld aan dat ze de e-mails van haar partner ontdekte waarin hij andere vrouwen zocht, wat haar ertoe aanzette om vreemd te gaan als een vorm van vergelding.
Enkele deelnemers gaven aan dat hun affaires werden gedreven door een verlangen om hun aantrekkelijkheid en begeerlijkheid te valideren. Bijvoorbeeld, een vrouw wilde weten dat andere mannen haar nog steeds begeerlijk vonden en wilde meer seksuele ervaring opdoen. Dit weerspiegelt een motief om informatie te vergaren over iemands eigen waarde en aantrekkelijkheid op de paringsmarkt.
Hoewel minder vaak genoemd, werd de hypothese van meerdere investeerders ondersteund door een paar reacties. Deze hypothese suggereert dat vrouwen ontrouw kunnen plegen om extra middelen en steun van meerdere partners te verkrijgen, waardoor de overleving en het welzijn van hun nakomelingen wordt verbeterd. Deze strategie is met name relevant in omgevingen waar de investering van de primaire partner onvoldoende is, waardoor vrouwen aanvullende hulp van andere mannen zoeken. Een vrouw noemde bijvoorbeeld dat ze dichter bij een andere man wilde komen die altijd beschikbaar was om haar en haar kind te helpen, wat suggereert dat ze extra investering en steun zocht buiten haar primaire relatie.
Tot slot noemden sommige deelnemers unieke of situationele factoren die hun beslissing om vreemd te gaan beïnvloedden. Deze omvatten stress, langeafstandsrelaties en de invloed van drugs en alcohol. Deze antwoorden benadrukken dat ontrouw beïnvloed kan worden door een reeks externe en situationele factoren, naast de primaire evolutionaire strategieën.
“Ontrouw is een tactiek die een verscheidenheid aan evolutionair coherente strategieën dient, waaronder het verkrijgen van extra middelen, het wisselen naar een nieuwe primaire partner en, met name in onze studie, het verkrijgen van genetische voordelen voor nakomelingen,” zei Murphy. “Maar hoewel mensen geëvolueerd zijn om te bedriegen, betekent dat niet dat we dat zouden moeten doen, en de meeste mensen doen dat ook niet.”
Maar zoals bij alle onderzoeken zijn er ook beperkingen. Zo was de studie gebaseerd op zelfgerapporteerde data, die beïnvloed kunnen worden door sociale wenselijkheidsbias, wat betekent dat deelnemers mogelijk niet volledig openbaar maken wat hun sociaal onaanvaardbare motieven zijn voor hun ontrouw.
Bovendien benadrukte Murphy drie belangrijke kanttekeningen om te overwegen: “1) de meeste vrouwen bedriegen niet, en veel vrouwen die dat wel doen, volgen geen strategie van dubbele paring, en dus voert de overgrote meerderheid van de vrouwen geen strategie van dubbele paring uit, 2) deze studie gaat niet direct over bewuste motivaties, maar over de geëvolueerde psychologie die daaraan ten grondslag ligt, en 3) de term ‘goede genen’ komt uit de evolutionaire biologie, dus het kan behoorlijk gek klinken als het op mensen wordt toegepast. ‘Goed’ wordt hier bedoeld in een fitnesszin, niet in een morele zin – niemand heeft betere genen dan iemand anders.”
Het is ook belangrijk om op te merken dat het geven van een evolutionaire verklaring voor een gedrag, zoals ontrouw, niet hetzelfde is als het rechtvaardigen of verontschuldigen ervan. “Alleen omdat vreemdgaan natuurlijk is, betekent nog niet dat het oké is,
Beperkingen van het onderzoek
De auteurs van de studie zeggen echter dat het proberen om één “hoofdoorzaak” van ontrouw te vinden tekortschiet. Verschillende mensen bedriegen om verschillende redenen, en één affaire kan tegelijkertijd worden getriggerd door een verscheidenheid aan evolutionair begrijpelijke motieven. Een vrouw kan bijvoorbeeld wraak nemen en op zoek gaan naar een nieuwe partner.
Uit het onderzoek bleek dat psychologische neigingen gericht op het verkrijgen van ‘betere genen’ een grotere rol speelden bij de ondervraagde vrouwen dan de wens naar een betere partner.
Het is echter net zo goed mogelijk dat andere redenen, zoals het veranderen van partner of het veiligstellen van extra middelen, een centrale rol spelen bij ontrouw van vrouwen in verschillende sociale en ecologische contexten.
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
