Het lijkt gemakkelijk om een definitie van seks te geven, maar dat is niet zo simpel als het lijkt. Verschillende mensen hebben verschillende definities omdat ze seks vanuit verschillende criteria en verschillende referentiekaders bekijken.
Sommige mensen denken bijvoorbeeld dat geslachtsgemeenschap alleen seks is als ze een orgasme hebben. Wat het nog ingewikkelder maakt, is dat wie deelneemt aan een bepaald gedrag van invloed is op wat telt. Wij houden ons aan andere normen dan anderen.
Verschillende onderzoeken hebben aangetoond dat mensen een bepaald gedrag eerder als seks bestempelen in de mate dat een significant ander het doet dan zichzelf. In een onderzoek uit 2008 dat gepubliceerd werd in het Journal of Sex Research, werd aan 839 studenten (waarvan 96 procent heteroseksueel) gevraagd of oraal contact van iemand met andermans geslachtsdelen als seks werd beschouwd. Slechts 36 procent van de vrouwelijke deelnemers en 39 procent van de mannelijke deelnemers vond dat het om seks ging toen ze zich dit voorstelden. Wanneer ze echter werden gevraagd hun partner voor te stellen hetzelfde met iemand anders te doen, namen de cijfers dramatisch toe: 62 procent van de vrouwen en 63 procent van de mannen zagen het in dit geval als seks!
Gezien deze resultaten, zou het niet verrassend moeten zijn om in te zien dat mensen verschillende normen hebben als het gaat om beoordelingen van ontrouw. Volgens een onderzoek uit 2016 dat is gepubliceerd in het Journal of Relationships Research, zullen we eerder een bepaald gedrag bestempelen als vals spelen wanneer een partner het doet dan wanneer we precies hetzelfde doen.
Het algemene patroon in de literatuur is dat we meer tolerantie tonen bij het evalueren van ons eigen gedrag. Wat is daar mee aan de hand? Het is te wijten aan iets dat sociaal psychologen het actor-observator-effect noemen. Dit is een cognitief vooroordeel dat inhoudt dat we onszelf het voordeel van de twijfel gunnen – minder kans hebben om wangedrag aan interne factoren toe te schrijven – om een positief zelfbeeld te behouden, terwijl het niet dezelfde beleefdheid aan anderen verleent.
Om een positieve kijk op onszelf te behouden, rationaliseren we gedrag – seksueel en niet-seksueel – dat ons zelfbeeld zou kunnen schaden. Een manier om dit te doen is door ons eigen gedrag toe te schrijven aan situaties (bijv. “Ik was dronken, dus het betekende niet echt iets” of “Het was een eenmalig iets, dus het telt niet”). Iemand kan bijvoorbeeld een recente seksuele ontmoeting niet als echte seks beschrijven omdat het enkel om orale seks na gebruik van veel alcohol betrof, om te voorkomen dat hij/zij als een ‘slet’ of ‘promiscue’ werd bestempeld.
Wanneer iemand anders hetzelfde gedrag vertoont, doen we echter geen poging om het te rationaliseren – in plaats daarvan gaan we ervan uit dat het de persoonlijke eigenschappen en kenmerken van dat individu onthult. Laten we bijvoorbeeld zeggen dat u in een monogame relatie bent en dat u ontdekt dat uw partner bij iemand anders aan sexting doet. Je zou geneigd zijn om dat gedrag als ontrouw aan te duiden en het als een teken te zien dat je partner geen goed persoon is. Als we echter hetzelfde deden, zouden we eerder een excuus voor ons gedrag zoeken en misschien zouden we het zelfs niet als sexting beschouwen.
Deze verschuivende normen voor seksueel gedrag zijn belangrijk voor onderzoekers en professionals in de gezondheidszorg, omdat ze aangeven dat we heel duidelijk en specifiek moeten zijn wanneer we mensen vragen over hun seksuele praktijken en geschiedenis.
De implicaties reiken echter veel verder. Het feit dat mensen de neiging hebben om hun eigen seksuele gedrag anders te beoordelen dan die van anderen, suggereert dat mensen die seksuele intimidatie en aanranding plegen mogelijk niet in staat zijn om hun eigen gedrag als zodanig te categoriseren. Voor zover daders erkennen wanneer anderen seksmisdaden plegen, maar niet wanneer ze dat zelf doen (omdat ze zichzelf niet als lastigvallen of misbruikers willen bestempelen), kan het de taak van het stoppen van seksuele misdrijven des te moeilijker maken.
Gute, G., Eshbaugh, E. M., & Wiersma, J. (2008). Sex for you, but not for me: Discontinuity in undergraduate emerging adults’ definitions of “having sex”. Journal of Sex Research, 45(4), 329-337.
Thompson, A. E., & O’Sullivan, L. F. (2016). I can but you can’t: Inconsistencies in judgments of and experiences with infidelity. Journal of Relationships Research.
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
