Romantiek is te zien in vele aspecten van de westerse cultuur, van films en tv, tot liedjes en taalgebruik, maar overtuigingen over romantiek gaan verder dan wat in de media wordt afgebeeld. Het uitbeelden van romantiek met het huwelijkscomplot in films laat de onderliggende overtuiging zien dat romantiek een doel is waar iedereen naar streeft. Deze overtuiging dat alle mensen streven naar een exclusieve, romantische koppeling wordt amatonormativiteit genoemd.
Professor Elizabeth Brake bedacht de term amatonormativiteit en definieert deze als “de aanname dat een centrale, exclusieve, amoureuze relatie normaal is voor mensen, in die zin dat het een universeel gedeeld doel is, en dat zo’n relatie normatief is, in die zin dat ze moet worden nagestreefd in plaats van andere relatievormen. De veronderstelling dat waardevolle relaties gehuwd of amoureus moeten zijn, devalueert vriendschappen en andere zorgzame relaties”.
De term is vergelijkbaar met heteronormativiteit, maar waar heteronormativiteit ervan uitgaat dat heteroseksualiteit de norm is, gaat amatonormativiteit ervan uit dat romantische relaties de norm zijn. In beide gevallen moeten mensen die buiten het geprojecteerde ideaal vallen, zichzelf verantwoorden. In plaats van te aanvaarden dat sommige mensen homo zijn of niet in romantische relaties vallen, maken deze normatieve idealen dat mensen die er niet aan voldoen vreemd lijken en op een of andere manier aan het ideaal moeten voldoen. Eenvoudige handelingen die een schending van de amatonormativiteit zouden zijn, zijn bijvoorbeeld uit vrije wil alleen dineren, samenwonen met een vriend, of niet op zoek gaan naar romantiek.
Op geen van deze daden zou moeten worden neergekeken, maar amatormatieve idealen doen ze vreemd en ongewenst lijken schrijft Rilee Granger van de Bridgewater State University.
.Journaliste Amy Gahran heeft een enquête gehouden onder mensen met relaties die niet passen in het exclusieve, amoureuze ideaal, over hun ervaringen met de manier waarop mensen op hun relaties hebben gereageerd. Het meest voorkomende nadeel van relaties die niet exclusief of amoureus zijn, was het oordeel en de discriminatie waarmee zij werden geconfronteerd. Gahran gaat verder met te zeggen: “Het actieve stigma tegen onconventionele relaties komt aan de oppervlakte op een groot aantal manieren: achterdochtig behandeld worden, discriminatie op het gebied van huisvesting en voogdij, vervreemding van familie en gemeenschap, en nog veel meer. Of je moet je relaties meer uitleggen dan andere mensen”. Het geloof dat mensen streven naar of moeten zijn in een exclusieve, romantische relatie elimineert de mogelijkheid dat er andere relatievormen bestaan. Dergelijke idealen vervreemden mensen alleen al om hun relaties, maar het is de
amatonormatief standpunt dat moet worden uitgedaagd.
Niet alleen streven sommige mensen niet naar het doel van een huwelijk, maar sommige mensen nemen ook niet deel aan romantische relaties. Aromantische mensen voelen geen romantische aantrekkingskracht, sommigen nemen deel aan relaties, sommigen niet, maar hoe dan ook ervaren zij vooroordelen over hun identiteit als gevolg van ideeën over het belang van romantiek.
Romantiek is op zichzelf niet schadelijk en kan zelfs mooi zijn. Echter, de verheerlijking ervan kan leiden tot schadelijke mentaliteiten die anderen beïnvloeden aldus Rilee Granger.
Mentaliteiten zoals het stellen van romantische relaties boven andere relatievormen en het niet erkennen van het belang van andere relaties in iemands leven, zoals familie, platonische vriendschappen, mentorschap, en meer. Deze relaties spelen allemaal een verschillende rol in iemands netwerk van relaties, of het nu gaat om zorg, financiën, huiselijke of emotionele banden. Maar ondanks hun invloed in het leven van mensen kunnen ze, en doen ze dat ook vaak, een ondergeschikte rol spelen ten opzichte van romantiek.
Echtgenoten hebben in het huwelijk en de gezondheidszorg verschillende voorrechten en voordelen die voor geen enkele andere relatie gelden. Het gaat er niet om of echtgenoten dergelijke voordelen moeten krijgen, het gaat erom waarom deze romantische relaties bepaalde voorrechten krijgen die andere relaties niet hebben.
Het gebrek aan gelijkheid in de manier waarop de wet omgaat met het voorrang geven aan romantiek is één zaak, maar een andere kwestie is hoe mensen die niet deelnemen aan romantische relaties worden gestereotypeerd.
Stereotypen van alleenstaanden die in de media worden afgeschilderd als verdrietig, eenzaam of onvolledig, zijn een algemeen beeld dat ook in de echte wereld gevolgen kan hebben.
Stereotypen van mensen die niet deelnemen aan romantische relaties kunnen schadelijk zijn voor aromantische mensen wier identiteit gebonden is aan het niet voelen van romantische aantrekking.
De manier waarop deze stereotypen tot stand komen en hoe ze anderen negatief beïnvloeden is belangrijk om te weten, zodat ze bestreden kunnen worden. Rilee Granger is van oordeel dat stereotypen van alleenstaanden een negatieve invloed uitoefenen op het verkrijgen van huisvesting en discriminatie op het werk.
Mensen mogen in deze opzichten niet verschillend worden behandeld op grond van hun romantische status. Als we niet alleen naar romantiek kijken, maar ook naar andere vormen van relatiediscriminatie, zien we hoe normatieve standpunten kunnen worden veranderd. Relaties tussen personen van hetzelfde geslacht zijn op een aantal manieren gediscrimineerd, onder meer door beperkingen van het recht om dezelfde voordelen te genieten die een hetero koppel zou hebben. Toch zijn deze beperkingen nog steeds overheersend in het systeem van het huwelijk, en ook al is het uitgebreid tot paren van hetzelfde geslacht, dergelijke rechten worden niet toegekend aan niet-romantische relaties.
Zorgnetwerken voor volwassenen gaan verder dan romantische partners, met familie, vrienden en meer, en het belang van dergelijke relaties moet worden erkend door wetten die voorheen alleen werden toegekend aan gehuwde paren, te herstructureren naar de andere belangrijke relaties die in aanmerking komen schrijft Rilee Granger.
Aromantische mensen zijn ook mensen en hun relaties moeten ook als legitiem worden beschouwd, net zoals relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht als legitiem werden beschouwd door de erkenning ervan door de wet via het huwelijk.
Er is een herstructurering nodig van de manier waarop relaties buiten de romantiek worden bekeken, zodat mensen die niet deelnemen aan romantische relaties door de wet gelijke rechten kunnen worden verleend. Deze herstructurering van hoe romantiek wordt bekeken is niet alleen belangrijk voor gelijke rechten, het is belangrijk zodat mensen niet stereotiep als incompleet worden gezien omdat ze geen romantische relatie hebben.
Aromantische mensen worden geconfronteerd met stereotypen als verdrietig, onvolwassen of koudhartig omdat ze geen romantische gevoelens hebben, maar het concept romantiek is ingewikkelder dan de vraag of iemand in staat is zich romantisch te voelen of een romantische relatie te krijgen.
Door de romantische gevoelens voor elkaar weg te nemen, wordt het idee van relaties in zijn geheel gecompliceerd. Romantiek gaat verder dan de daden, het gaat om gevoelens, Filosofe Carrie Jenkins legt in het boek ‘What love is’ de sociale rol van romantiek uit: Hoewel de functie van de liefde belangrijk is, betekent dat niet dat het mogelijk is om iemand die alleen maar doet wat hij moet doen als “verliefd” te beschouwen – dat wil zeggen, als hij al het zoenen, trouwen, kerngezin vormen, voortplanten, enzovoort, doet, terwijl hij niets voelt.
Romantische liefde is een soort liefde. De kenmerkende sociale rol ervan is wat het romantisch maakt, niet wat het liefde maakt.
Romantische liefde is een specifiek soort liefde, en zij gaat verder dan de handelingen van zoenen of trouwen. Sommige mensen voelen geen romantische liefde of aantrekkingskracht, maar dat wil niet zeggen dat ze helemaal geen liefde voelen. Er zijn vele manieren om lief te hebben, liefde tussen broers en zussen, liefde tussen vrienden, enzovoort. Relaties omvatten meer dan romantiek, maar omdat romantiek zo wordt verheerlijkt, worden aromantische mensen en hun belangrijkste relaties als minderwaardig gezien. Volgens Rilee Granger heeft de verheerlijking en de rol die romantiek in de westerse cultuur heeft aangenomen, idealen heeft opgelegd die niet alleen het belang van andere relatievormen verminderen, maar ook de discriminatie herstelt van hen die zich niet conformeren aan de amatonormativiteit.
Weten hoe amatonormativiteit aromantische mensen en de algemene bevolking beïnvloedt, is belangrijk om wetten in huwelijk en gezondheidszorg om te keren die romantische koppels bevoorrechten en het precedent scheppen dat romantische relaties de enige geldige vorm van liefde en zorgzaamheid zijn.
Door het beeld van romantische relaties te vergelijken met niet-romantische relaties in de media en in het gewone taalgebruik kunnen we zien hoe de hedendaagse westerse samenleving exclusieve, romantische relaties idealiseert boven andere relatievormen. Het verheerlijken van romantiek in de media gebeurt op verschillende manieren, onder andere door het huwelijk af te schilderen als het einddoel en vriendschap als een onbevredigend einde, beide ideeën versterken de vooroordelen tegen alleenstaanden als onvervuld. Het afschilderen van alleenstaanden als verdrietig, eenzaam, onvolwassen, en zonder leven buiten het werk zijn houdingen die ernstige gevolgen kunnen hebben voor discriminatie op het gebied van werk en huisvesting. Door meer aandacht te besteden aan de representatie van relaties kunnen we beginnen met het bekritiseren van de manier waarop romantiek in de media wordt verheerlijkt en de perceptie omkeren van mensen die niet deelnemen aan romantiek buiten van een amatonormatieve lens. Erkennen dat sommige mensen niet streven naar een romantische relatie kan helpen de overdreven afhankelijkheid van romantiek in iemands leven te demystificeren om het belang van andere relatievormen te erkennen.
De idealisering van romantische en seksuele relaties is te zien in het dagelijks leven. Iets zo gewoon als taal kan invloed hebben op hoe relaties worden bekeken. Taal weerspiegelt en beïnvloedt de manier waarop men de wereld ziet. Door kritischer naar taal te kijken wordt duidelijker op welke manieren naar romantische relaties wordt gekeken. In het hedendaagse taalgebruik wordt vaak aangenomen dat de uitdrukking “in een relatie” een romantische relatie betekent.
Deze aanname vernauwt echter de definitie van wat “relatie” betekent en maakt het moeilijker voor andere relatievormen om erkend te worden wanneer romantiek de norm is. Een relatie omvat elke verbinding die twee wezens hebben, het kan een vriendschap betekenen, een werkrelatie, een familierelatie, een teamband, een persoon kan zelfs een relatie hebben met zijn huisdier. Maar door geen rekening te houden met deze connecties en er onmiddellijk van uit te gaan dat “in een relatie” synoniem is met “romantische relatie”, heeft de omgangstaal een mentaliteit mogelijk gemaakt die geen rekening houdt met andere relatietypes.
Wanneer “romantische relatie” de standaarddefinitie van relatie is, zorgt dit ervoor dat andere connecties, zoals familiale of platonische, worden vergeten als relaties, waardoor romantische relaties voorrang krijgen.
Deze veronachtzaming van de geldigheid van andere relatievormen is ook te zien in het woord “liefde”. Liefde kan in vele aspecten van het spraakgebruik worden gelijkgesteld met romantische liefde, maar het is ook duidelijk te zien in bijvoorbeeld populaire liedjes. In haar boek, “What Love Is”, merkt Carrie Jenkins op dat, “vaak in liedjes en overal elders, mensen ‘liefde’ zeggen als ze romantische liefde bedoelen. Dat is een handige verkorting, maar Rilee Granger merkt op hoe het ook suggereert dat romantische liefde een speciale plaats in ons denken krijgt toebedeeld”. Mensen kunnen liefde hebben voor veel dingen, familie, vrienden, huisdieren, zelfs hun favoriete eten. Toch is het in veel popcultuurliedjes over liefde de bedoeling dat het publiek om romantische liefde aan te nemen, tenzij uitdrukkelijk anders verteld.
Het gelijkstellen van het begrip liefde aan romantische liefde overschaduwt andere vormen van liefde, en maakt het gemakkelijker ze niet te herkennen. Aromantische mensen ervaren geen romantische liefde en een van de stereotypen is dat ze helemaal niet liefhebben. Deze kille kijk op aromantische mensen is niet alleen een oneerlijke veronderstelling, maar het laat ook zien hoe mensen liefde gelijkstellen aan romantische liefde en andere soorten vergeten.
Andere culturen hebben verschillende soorten liefde herkend en ze dienovereenkomstig benoemd. In de Griekse cultuur waren er zeven verschillende woorden voor liefde, van liefde voor je vrienden en familie, tot liefde voor het universum en jezelf (Burton). Mensen weten dat deze andere vormen van liefde bestaan, maar door omdat er in onze taal geen aparte woorden voor bestaan, is het gemakkelijk om ze te vergeten in plaats van één overkoepelend concept van romantische liefde. De romantische liefde heeft het idee van de liefde overheerst, en hoewel zij zeker als een belangrijke relatie moet worden erkend, mag dit niet ten koste gaan van de vergetelheid van andere relaties.
De vernauwing van het idee van liefde tot alleen romantiek doet andere vormen van liefde niet alleen gemakkelijk vergeten, maar zorgt er ook voor dat ze in vergelijking als minderwaardig worden beschouwd. Als twee mensen in het openbaar zijn en ten onrechte verondersteld worden romantisch betrokken te zijn, kunnen ze om de relatie te verduidelijken iets zeggen als we zijn “gewoon vrienden.”
Dit is een gebruikelijke en geaccepteerde zin die mensen instinctief zeggen, maar de betekenaar “gewoon” bagatelliseert de relatie. De verduidelijking zou nog steeds hetzelfde effect hebben als de persoon zou zeggen “we zijn vrienden”, maar door dit verkleinwoord te gebruiken wordt de relatie gedevalueerd in plaats van dat de vriendschap wordt erkend als een betekenisvolle verbinding. Je zou niet zeggen “we zijn gewoon romantische partners. “Zo’n formulering zou de relatie kleiner maken, en de partner waarschijnlijk beledigen. Zoals een aromantisch persoon zijn relatie uitlegt: “Mensen kunnen denken dat ik ‘gewoon vrienden’ ben terwijl onze relatie ‘gewoon vrienden’ overstijgt.” Volgens Rilee Granger komt dit omdat ze geconditioneerd zijn om op een bepaalde manier over relaties te denken, maar het is nog steeds frustrerend. Er is niets ‘slechts’ aan vriendschap in de eerste plaats. Deze frustratie is begrijpelijk, want terwijl terwijl een persoon het belang van zijn vriendschappen kent, doen anderen er voortdurend afbreuk aan.
Deze mentaliteit, die toelaat dat vriendschappen gedevalueerd worden in vergelijking met romantische relaties, creëert een hiërarchie van welke relatievormen belangrijker zijn dan andere, terwijl zo’n hiërarchie niet hoeft te bestaan. Verschillende soorten liefde hoeven niet gerangschikt te worden louter op grond van hun etiket.
De manier waarop romantiek wordt afgeschilderd als het belangrijkste type relatie is niet alleen te zien in de taal; de populaire cultuur verheerlijkt romantiek op een aantal manieren. In films is het een veel voorkomende trend om personages in romantische relaties, meestal het huwelijk, aan elkaar te koppelen om te bewijzen dat ze nog lang en gelukkig zijn. Het huwelijk betekent dat ze gelukkig zijn, omdat het huwelijk wordt gezien als het toppunt van geluk, het punt waar alle mensen naar streven.
De huwelijksplot is gebruikelijk in Disneyfilms, maar ook in shows als Sex and the City, Big Bang, en Friends. Zelfs een show waarvan de titel suggereert dat het over platonische relaties gaat, Friends, vertrouwt op een huwelijksplot om te bewijzen dat de personages nog lang en gelukkig eindigen.
Monica en Chandler leven hun getrouwde leven in de buitenwijken, Ross en Rachel komen weer voorgoed bij elkaar, ondanks hun gebruikelijke aan-en-uit relatie; zelfs Phoebe, een eeuwige onafhankelijke vrouw, settelt zich met een nieuwkomer die in het verhaal is gegooid om haar een huwelijkseinde te geven.
De enige van de groep die aan het eind van de show nog vrijgezel is, is Joey. Zelfs toen kon zijn plot daar niet eindigen omdat dat een veel te triest einde was voor zo’n sympathiek personage; hij kreeg zijn eigen spin-off show. De spin-off mislukte echter om vele redenen, maar vooral omdat hij zonder alle andere sympathieke personages was die de show uitmaakten, niet alleen om hun persoonlijkheden, maar ook om hun vriendschappen.
De show was succesvol vanwege hun leuke, eigenzinnige vriendschappen, maar toen de show moest eindigen konden ze niet in platonisch ongewisse worden gelaten, omdat dat niet bevredigend zou zijn geweest. Dit roept echter de vraag op, waarom zou het geen bevredigend einde zijn als ze allemaal vrienden bleven en misschien nooit trouwden? Waarom moest Joey weggaan in een spin-off en zijn relatie verliezen met zijn vrienden, alleen maar omdat ze allemaal partners zijn geworden?
Het einde van de personages is hoopvol bedoeld, maar het publiek blijft gebroken achter over het verlies van zulke mooie vriendschappen. Zou de serie anders uitgepakt hebben als de maatschappij romantiek niet idealiseerde boven andere vormen van relaties? Het is onmogelijk te zeggen; maar het toont wel aan dat, hoewel vriendschappen kunnen worden geportretteerd als een zinvol deel van iemands leven, ze nog steeds worden gezien als minder waardevol dan romantische relaties.
Het idealiseren van romantiek is niet alleen schadelijk voor andere betekenisvolle relaties in iemands leven, het kan ook onrealistische verwachtingen scheppen over wat romantische relaties kunnen doen. De hedendaagse westerse cultuur ziet romantiek nog steeds als een oplossing voor eenzaamheid, verdriet en zorgzaamheid, de situatie is niet zo eenvoudig als trouwen, en het denken op deze manier kan zelfs exemplarisch zijn voor deze problemen.
In een onderzoek naar geluk tussen getrouwde mensen, alleenstaanden en gescheiden individuen waren de resultaten dat “Na twee jaar huwelijk het geluk terugkeert naar de basislijn. Het huwelijk heeft geen blijvend effect maar een echtscheiding wel, het geluk daalt vóór de echtscheiding, herstelt geleidelijk, maar keert niet terug naar de basislijn” (Kislev). Er is aanvankelijk geluk tijdens de wittebroodsweken, maar daarna zijn getrouwde mensen niet gelukkiger dan ongehuwden. In een onderzoek dat werd uitgevoerd door sociaal psychologe Bella DePaulo werd het geluk van mensen gemeten om te zien welke groep mensen het gelukkigst was. De mensen die nooit trouwden zouden slechts een .1 verschil in hun geluk vergeleken met degenen die getrouwd waren (DePaulo).
Zo’n klein verschil bewijst niet dat getrouwde mensen gelukkiger zijn dan zij die alleenstaand zijn. Uit het onderzoek bleek verder dat gescheiden personen tot de minst gelukkige van alle groepen behoorden, en aangezien het huwelijk alleen kan eindigen in de dood, weduwschap of echtscheiding, is de kans groot dat het huwelijk niets zal bijdragen aan het algehele geluk. Dit is niet om het huwelijk af te raden, maar eerder om te zeggen dat het amatonormatieve idee dat men naar het huwelijk moet streven, niet voor alle mensen haalbaar is. Sommige mensen zijn gelukkig zonder getrouwd te zijn of deel te nemen aan romantische relaties en het idee dat alleenstaanden ongelukkig zijn is niet alleen onjuist, maar versterkt ook het idee dat aromantische mensen zielig en triest zijn, door hen te beschamen omwille van hun identiteit.
In zekere zin maakt het huwelijk het leven gemakkelijker, maar niet op de manier die mensen graag denken. Door gehuwd te zijn, heeft een persoon niet te maken met het soort discriminatie op het gebied van werk en huisvesting dat alleenstaanden wel hebben. Zoals gezegd verdienen getrouwde mensen meer dan alleenstaanden, maar meer dan dat, alleenstaanden “wordt gevraagd collega’s te vervangen, over te werken, meer te reizen in de veronderstelling dat ze daar de tijd voor hebben. Extra uren werken voor weinig tot geen beloning” (Kislev).
Alleenstaanden wordt gevraagd meer te doen omdat men ervan uitgaat dat zij geen leven buiten het werk hebben. Als ze wel een leven buiten het werk hebben, wordt dat als minder belangrijk beschouwd dan het leven buiten het werk van een getrouwd persoon. DePaulo schetst bijvoorbeeld een verhaal van een alleenstaande man die een verzoek indiende om op een bepaalde datum naar een verplichte bijeenkomst te gaan.
Toen de datum dichterbij kwam, vroeg zijn getrouwde collega om te ruilen met
omdat hun kind die dag een voetbalwedstrijd had. De alleenstaande man had ook vaste plannen, en in tegenstelling tot de collega had hij het verzoek van tevoren gedaan, maar toch werd hij als onredelijk beschouwd omdat hij het belang van het leven van de collega niet erkende.
De discriminatie houdt daar niet op; het idee dat alleenstaanden minder betrouwbaar en stabiel zijn dan gehuwden heeft ook invloed op beslissingen over huisvesting. In een onderzoek naar hoe verhuurders potentiële huurders zien, kregen verhuurders drie opties, allemaal identiek in hun cv, behalve hun relatiestatus: “Toen ze drie mogelijke paren huurders met verschillende statussen voorgeschoteld kregen, zei 61% van de makelaars dat ze aan het gehuwde koppel zouden verhuren, 24% aan samenwonende paren, slechts 15% zei bereid te zijn aan twee vrienden te verhuren” (Kislev).
De verhuurders gaven drie keer vaker de voorkeur aan het getrouwde stel dan aan het samenwonende stel, en toen hun naar de reden werd gevraagd, zeiden de verhuurders dat het getrouwde stel stabieler leek. Zelfs als het huwelijk geen factor van stabiliteit was, scoorde het samenwonende paar beter dan de twee vrienden. Romantiek wordt gezien als een sterkere band dan vriendschap, en mensen zonder zo’n band hebben minder kans op huisvesting. Deze vorm van huisvestingsdiscriminatie is volkomen legaal; ondanks duidelijke vooroordelen tegen ongehuwden erkent de wet de geldigheid van deze strijd niet. Opnieuw heeft de idealisering van de romantiek de samenleving blind gemaakt voor de manier waarop sommige mensen voorrang krijgen boven anderen.
Door de manier waarop tegen romantiek wordt aangekeken niet in twijfel te trekken, worden deze vooroordelen in stand gehouden, met alle gevolgen van dien. Als we deze ideologieën in de hedendaagse westerse cultuur willen omkeren, moeten we eerst erkennen dat ze schadelijk zijn. Media, overheidsbeleid en stereotypen over alleenstaanden beïnvloeden hun banen, hun mogelijkheden om een woning te vinden en hun leven in het algemeen als zielig in vergelijking met getrouwde mensen. De stereotypen van alleenstaanden als triest, onstabiel en onbetrouwbaar moeten omgedraaid worden in zulke eenvoudige dingen als de manier waarop over relaties gesproken wordt in de taal, als we deze ideeën willen bestrijden. Amatonormativiteit moet niet alleen bestreden worden omwille van hoe het single en aromantische mensen beïnvloedt, maar ook omwille van hoe het de westerse cultuur beïnvloedt in haar kijk op relaties die niet romantisch zijn.
Ontslag van andere
De westerse cultuur wijst voortdurend relaties af die niet passen in het heteronormatieve gezichtspunt. Of het nu gaat om relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht of niet-romantische relaties, normatieve standpunten geven voorrang aan sommige relaties boven andere. Deze prioritering van bepaalde relaties blijkt uit wetten die voorschrijven wie als familie telt en wie niet. Als het gaat om de voordelen in het huwelijk en gezondheidszorg, belangrijke relaties zoals broers en zussen, grootouders, zorgzame vrienden, en meer, worden niet dezelfde rechten toegekend. De wet dicteert welke relaties belangrijk worden geacht, in plaats van dat de mensen in de relaties zelf bepalen wat bij hun behoeften past. De beperking van uitkeringen op basis van het type relatie bevordert de structuur van het kerngezin en ontzegt degenen die deze structuur niet onderschrijven gelijke behandeling.
Degenen die de amatonormatieve visie op relaties niet onderschrijven, worden geconfronteerd met discriminatie en wetten die in hun nadeel zijn, vergelijkbaar met de manieren waarop homoseksuelen met discriminatie te maken hebben gehad.
In een enquête onder mensen die niet passen in het amatonormatieve ideaal van exclusieve, amoureuze relaties, rapporteerden de deelnemers de manieren waarop zij door dergelijke discriminatie werden getroffen.
De strijd voor de gelijkheid van huwelijken gaat volgens Rilee Granger niet alleen over het toestaan van huwelijken tussen mensen van hetzelfde geslacht, maar over het veranderen van de ideeën over het huwelijk, zodat de discriminerende praktijken tegen paren van hetzelfde geslacht niet ook anderen overkomen. Zoals Richard Berquist betoogt, is de verruiming van de definitie van het huwelijk om mensen van hetzelfde geslacht op te nemen nog steeds discriminerend omdat het andere relatievormen discrimineert.
Als de definitie van het huwelijk kan worden gewijzigd om paren van hetzelfde geslacht op te nemen, waarom kan de definitie dan niet worden gewijzigd om relaties op te nemen die niet romantisch zijn? De auteur vraagt de lezers: “Stel je twee goede vrienden van hetzelfde geslacht voor, of een broer en zus die samenwonen. Hoewel er in hun relatie geen sprake zou zijn van seks, zouden zij er voordeel bij kunnen hebben om de wettelijke en economische voorrechten van het huwelijk te genieten. Waarom zou hun aanspraak op deze voordelen minder redelijk zijn dan de aanspraken van homoseksuele paren?
Berquist vraagt in wezen waarom niet-romantische relaties minder legitiem zijn dan romantische paren van hetzelfde geslacht. Als we het idee van het huwelijk veranderen, waarom erkennen we dan niet ook andere belangrijke relatievormen dan de romantische?
De homocultuur heeft het belang van niet-romantische relaties erkend lang voordat het homohuwelijk werd gelegaliseerd. Melissa Harris-Perry schetst hoe de LGBTQ+ gemeenschap relaties heeft bekeken: Decennialang hebben LGBTQ-gemeenschappen nieuwe vormen van familie gevormd, gebaseerd op gedeelde verplichtingen, collectieve verantwoordelijkheden, niet-huwelijkse liefde en ouderlijke toewijding die niet gebaseerd is op gedeelde genetica. Buitengesloten van de sociaal-normatieve mogelijkheden om een gezin te stichten, hebben zij het idee van familie zelf op de helling gezet. Het zou tragisch zijn om toe te staan dat de gelijkheid van huwelijken het pionierswerk van queer families vernietigt of marginaliseert, die ons hebben geleerd dat familie ingewikkelder is en meer voldoening geeft dan de traditionele modellen van het huwelijk ooit kunnen vastleggen. (Harris-Perry)
Families en hechte banden die buiten de genetica of romantiek om tot stand zijn gekomen, mogen niet worden vergeten, en er is meer voor nodig dan de legalisering van het homohuwelijk om ze door de wet te laten erkennen. Homoseksuelen, en in feite de meeste andere mensen, zullen hechte banden en familie blijven vormen die niet op genetica zijn gebaseerd, en om die relaties als gelijkwaardig door de wet te laten erkennen is het niet voldoende om andere romantische relaties als legitiem te introduceren. Wil er echte gelijkheid zijn met huwelijksvoordelen, dan moet er een herstructurering komen van welk type relatie legitiem is, niet gebaseerd op een romantische band.
De rechten die aan huwelijken worden toegekend, zouden ook aan andere relatievormen ten goede komen, en het feit dat zij niet aan deze relaties worden toegekend, bewijst dat zij in de ogen van de wet niet als legitiem worden beschouwd. Echtgenoten hebben veel rechten als het gaat om de gezondheidszorg van hun partner: zij mogen elkaar bezoeken, zij kunnen op elkaars verzekering worden aangesloten en zij mogen verlof opnemen als zij voor hun zieke echtgenoot zorgen.
De wet bevordert het idee dat men een kerngezin nodig heeft om verzorgd te worden en ontmoedigt andere verzorgingsrelaties door hun niet dezelfde voordelen te bieden. Als iemand, of het nu een broer of zus of een vriend is, besluit de zorg voor iemand anders op zich te nemen, waarom zou de wet het hem dan moeilijker maken door geen betaald verlof toe te staan?
Verzekeringen werken op dezelfde manier: alleen naaste familie kan op iemands verzekering worden gezet. Maar deze definitie is nog restrictiever, de ouders vallen er niet onder, en ook een kind ouder dan zesentwintig kan niet bij de verzekering van zijn ouders worden opgenomen. Dan blijft er maar één optie over, de echtgenoot, om
de enige persoon zijn die voor onbepaalde tijd, exclusief echtscheiding, de vruchten kan plukken van het feit dat hij bij iemand anders verzekerd is.
De romantische relatie is in dit geval het enige relatietype dat als legitiem wordt beschouwd. Iemand die nooit getrouwd is en nooit kinderen heeft, kan geen enkele belangrijke relatie dezelfde voordelen geven als een getrouwd stel. De wet beperkt uitkeringen tot elke andere vorm van zorg naast een gehuwd koppel. Zij weigert platonische zorg als legitiem te erkennen, en maakt het zelfs zo dat naaste familieleden niet dezelfde voordelen kunnen krijgen als een echtgenoot. Het model van het kerngezin is geen afspiegeling van relaties als geheel en het belang van zorg is niet afhankelijk van de vraag of er romantiek is of niet.
Huwelijk en gezondheidszorg erkennen geen volwassen zorgnetwerken en relaties buiten de romantiek krijgen niet dezelfde voordelen als een gehuwd stel. Er is sprake van ongelijke behandeling en bevoordeling van bepaalde relaties door de wet, maar wat schadelijker is dan dat, is dat weinigen zich bewust zijn van het probleem. Om dit probleem te ontmantelen moet het eerst als een probleem worden gezien.
Doet het er echt toe?
De amatonormatieve overtuiging dat romantiek de belangrijkste relatie in iemands leven is, leidt tot het idee dat een relatie alleen legitiem kan zijn als er sprake is van romantische aantrekkingskracht. Romantische relaties zijn echter niet de enige soort relaties die bestaan. Familiale, platonische en hechte relaties zonder definitie zijn allemaal belangrijke relaties die in aanmerking moeten worden genomen en de legitimiteit van een relatie mag niet worden gebaseerd op het type. Voor mensen die geen romantische aantrekkingskracht ervaren, worden hun belangrijkste relaties ontkracht door de media en de wet, die hun niet dezelfde rechten geven als hun romantische tegenhangers.
De weigering om het belang te erkennen van relaties buiten het amatonormatieve ideaal maakt het gemakkelijker om zulke relaties te negeren. Het negeren van relaties die niet romantisch zijn, is te zien in de manier waarop huwelijk en gezondheidszorg echtgenoten bevoordelen boven familie of andere volwassen zorgnetwerken. Door de voordelen en privileges die getrouwde stellen krijgen niet te erkennen, wordt het systeem niet teruggedraaid voor degenen wier zorgnetwerken geen romantiek omvatten. Voor de mensen die door vrienden worden verzorgd, of bij broers en zussen wonen, of zich op andere gebieden financieel of huishoudelijk aan elkaar verbinden, krijgen die relaties niet dezelfde voordelen als een echtgenoot. Deze ongelijke verdeling van rechten wordt bepaald door het al dan niet romantisch zijn van de relatie en romantiek zou geen factor mogen zijn in wie bepaalde voorrechten krijgt.
Door andere relatievormen de rechten van gehuwde paren te ontzeggen en door de gezondheidszorg de definitie van familie te beperken tot het kerngezin, krijgen dergelijke netwerken van familie en vrienden buiten dit beeld niet dezelfde behandeling omdat er in de relatie geen sprake is van romantiek.
Aangehaalde werken
Berquist, Richard. “Gay Marriage Would Discriminate.” Star Tribune, 1 Nov. 2012, https://www.startribune.com/gay-marriage-would-discriminate/176484281/
Brake, Elizabeth. Minimizing Marriage: Marriage, Morality, and the Law. Oxford UP, 2012. Burton, Neel. “These are the 7 Types of Love .” Psychology Today, 25 June 2016, www.psychologytoday.com/us/blog/hide-and-seek/201606/these-are-the-7-types-love.
Cohen, Cathy. “Punks, Bulldaggers, and Welfare Queens: The Radical Potential of Queer Politics?” GLQ, vol. 3, no. 4, 1997, pp. 437-65.
DePaulo, Bella. Singled Out: How Singles Are Stereotyped, Stigmatized, and Ignored, and Still Live Happily Ever After. St. Martin Press, 2006.
Gahran, Amy. Stepping Off the Relationship Escalator: Uncommon Love and Life. 1st ed., Off the Escalator Enterprises, 2017.
Harris-Perry, Melissa. “What Difference Will Same-Sex Marriage Make?” The Nation, 27 March 2013, www.thenation.com/article/archive/what-difference-will-same-sex-marriage-make/.
Ingraham, Chrys. White Weddings: Romancing Heterosexuality in Pop Culture. 2nd ed., Taylor & Francis, 2008.
Jenkins, Carrie. What Love Is: And What It Could Be. Basic Books, 2017.
Kislev, Elyakim. Happy Singlehood: The Rising Acceptance and Celebration of Solo Living. U of California P, 2019. Supreme Court of the United States. United States v. Windsor. vol. 12-307, June 2013, pp. 1-4. https://www.supremecourt.gov/opinions/12pdf/12-307_6j37.pdf
Bronnen
Bridgewater State University Bridgewater State University Virtual Commons – Bridgewater State University Virtual Commons – Bridgewater State University Honors Program Theses and Projects Undergraduate Honors Program 5-12-2020 Amatonormativity, Aromanticism, and What Defines a Amatonormativity, Aromanticism, and What Defines a Relationship Relationship Rilee Granger Bridgewater State University Follow this and additional works at: https://vc.bridgew.edu/honors_proj
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
