Volgens een onderzoek onder 681 adolescenten uit Peking, China, vertonen gescheiden
ddimitrova (CC0), Pixabay
ouders een grotere neiging tot zeer ongebonden of bijzonder harde opvoedingsstijlen, wat belangrijke gevolgen kan hebben voor hun kinderen, vooral als het gaat om gevoelens van eenzaamheid. De cross-sectionele studie, gepubliceerd in Personality and Individual Differences , onderzocht waargenomen opvoedingsprofielen volgens dimensies van warmte en controle van beide ouders.
De deelnemers aan het onderzoek werden in twee groepen verdeeld: 237 personen uit gescheiden gezinnen en 444 personen uit intacte gezinnen. De percepties van kinderen van ouderlijke warmte en controle werden elk gemeten met behulp van een vragenlijst.
Na controle voor leeftijd, geslacht en sociaaleconomische status, vonden de auteurs het beste bij hun gegevens met een vierfactorenmodel gebaseerd op opvoedingsstijl: degenen die weinig warmte en controle hadden (“ontkoppeld”); hoog op warmte en laag op controle (“ondersteunend”); hoog op warmte en controle (“hard”); en tot slot, weinig warmte en veel controle (“zeer hard”)
Verdere analyse bracht een significant effect van de gezinsstructuur aan het licht, zodat adolescenten uit gescheiden gezinnen hun ouders vaak als ongebonden of zeer hardvochtig beschouwden. Kinderen van intacte gezinnen, aan de andere kant, hadden de neiging om hun ouders te beschrijven als ondersteunend of slechts hardvochtig.
Het is vermeldenswaard dat dit de percepties zijn van kinderen van echtscheiding en niet noodzakelijk de feitelijke houding of acties van de ouders weerspiegelen. Het is inderdaad niet ongebruikelijk dat een echtscheiding een enorme verandering teweegbrengt, waarbij kinderen voornamelijk bij een of andere ouder wonen, een grotere financiële last voor beide ouders, wat kan resulteren in minder beschikbaarheid, en emotionele stress die onbedoeld op het kind kan worden overgedragen. De auteurs erkennen en vermelden deze waarschuwing zorgvuldig.
Een tweede doel van het onderzoek was om vast te stellen in hoeverre de opvoedingsstijl van invloed was op gevoelens van eenzaamheid bij kinderen. Het is misschien niet verrassend dat de warmte van vader en moeder beide geassocieerd waren met minder gevoelens van eenzaamheid, terwijl controle van vader en moeder beide geassocieerd waren met grotere gevoelens van eenzaamheid. Verder onderzoek zal echter nodig zijn om deze bevindingen te ontrafelen. Het kan zijn dat ouderlijk toezicht rechtstreeks van invloed is op eenzaamheid door bijvoorbeeld beperkingen op te leggen aan wie het kind mag komen en hoe vaak, maar het is onduidelijk of deze percepties op de realiteit zijn gebaseerd.
Interessant is dat de auteurs ontdekten dat narcistische persoonlijkheidskenmerken daadwerkelijk beschermen tegen gevoelens van eenzaamheid bij adolescenten in de zeer zware toestand. Narcisme wordt in de literatuur doorgaans gezien als een onaangepaste, antisociale eigenschap. In dit geval, en de specifieke context van de Chinese samenleving en familiale tradities, denken de auteurs echter dat het kinderen ertoe kan aanzetten om meer sociale interacties op te zoeken en eraan deel te nemen, waardoor ze een buffer vormen tegen gevoelens van eenzaamheid. Natuurlijk kunnen dezelfde narcistische eigenschappen later in het leven onaangepast blijken te zijn, en hun versterking in de adolescentie als gevolg van echtscheiding kan dus zeer problematisch zijn.
De auteurs merken enkele beperkingen op, waaronder het transversale karakter van de studie, waardoor conclusies over causaliteit of, belangrijker nog, het traject van de opvoedingsstijl uitgesloten zijn. (Het kan bijvoorbeeld zijn dat niet-betrokken of controlerende ouders meer geneigd zijn om als individu te scheiden.) Daarnaast zijn er enkele belangrijke verschillen tussen Chinese en westerse culturen wat betreft de gezinseenheid. “Gezinnen na de scheiding worden gezien als probleemgevoelig en sterk gestigmatiseerd”, merken de auteurs op, wat doorgaans minder het geval is in westerse landen.
Een scheiding heeft gevolgen voor alle leden van een gezin. Tijdens de vormende kinder- en adolescentiejaren kan dit belangrijke langetermijngevolgen hebben. Studies zoals de huidige geven ons een beter begrip van hoe echtscheiding door kinderen wordt ervaren en kunnen leiden tot meer gerichte en effectieve interventies.
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
