Mensen met een slechter lichaamsbeeld en een lagere zelfeffectiviteit zijn vatbaarder voor phubbing van anderen
Uit een recent onderzoek is gebleken dat individuen die geneigd zijn anderen te phubben,
doorgaans een slechter lichaamsbeeld en een slechtere zelfeffectiviteit hebben. Uit het onderzoek bleek ook dat alleenstaande personen eerder geneigd zijn anderen te pesten dan getrouwde personen. Het artikel werd gepubliceerd in Psychological Reports .
Door het wijdverbreide gebruik van mobiele telefoons zijn mensen meer verbonden dan ooit. Terwijl mensen in voorgaande eeuwen alleen konden communiceren met mensen in hun directe omgeving, zorgen moderne mobiele apparaten ervoor dat individuen voortdurend met anderen kunnen communiceren, ongeacht waar ze zich bevinden (op enkele uitzonderingen na!). Dit heeft ieder individu ook de keuze gegeven aan wie hij zijn aandacht wil besteden – aan degenen in zijn directe omgeving, of aan mensen die niet fysiek aanwezig zijn, door het gebruik van mobiele apparaten (of in het algemeen aan inhoud die beschikbaar is op mobiele apparaten).
In deze situaties besluiten sommige mensen, tenminste een deel van de tijd, hun aandacht te besteden aan hun mobiele apparaten in plaats van aan individuen in hun bedrijf. Dit gedrag staat bekend als phubbing . Phubbing is een term die ‘telefoon’ en ‘snubbing’ combineert. Het verwijst naar de handeling waarbij iemand in een sociale omgeving wordt genegeerd door aandacht te schenken aan de telefoon in plaats van aan de persoon met wie men is. Dit gedrag wordt vaak als onbeleefd gezien en kan een negatieve invloed hebben op persoonlijke relaties. Vanwege de toenemende prevalentie ervan is het de focus geworden van veel nieuwe onderzoeken.
Studie-auteurs Selma Kılıç en Eyüp Çelik van de Sakarya Universiteit in Turkije wilden de verbanden onderzoeken tussen phubbing (de neiging om anderen te phubgen), lichaamsbeeld en zelfeffectiviteit. Ze beweren dat de moderne virtuele omgeving een platform is geworden waar mensen een perfect lichaam en uiterlijk tentoonspreiden en zichzelf visueel idealiseren.
Omdat deze schoonheidsnorm voor het ‘ideale lichaam’ in het echte leven niet haalbaar is, kunnen mensen die deze accepteren ontevreden raken over hun eigen lichaam. Als mensen die gevoelig zijn voor phubbing mensen zijn die over het algemeen meer zijn ondergedompeld in de virtuele wereld, zouden ze ook eerder geneigd zijn de schoonheidsnorm van het ‘ideale lichaam’ te accepteren en dus ontevredener zijn over hun lichaam, dwz een negatiever lichaamsbeeld hebben.
Op vergelijkbare wijze kunnen mensen die meer tijd op sociale media doorbrengen, minder tijd overhouden om andere belangrijke activiteiten in het leven uit te voeren. Dit kan leiden tot een lager gevoel van zelfeffectiviteit, wat betekent dat iemand gelooft in zijn vermogen om in specifieke situaties te slagen of een taak te volbrengen.
Bij het onderzoek waren 301 volwassenen uit Turkije betrokken, waarvan 76% man was en 37% getrouwd. Deelnemers voltooiden de Algemene Phubbing-schaal, de Algemene Zelfeffectiviteitsschaal en de Lichaamsbeeldschaal.
De resultaten toonden aan dat deelnemers die meer vatbaar waren voor phubbing van anderen, doorgaans een lagere zelfeffectiviteit en een slechter lichaamsbeeld hadden. De correlatie was echter zwak. Mannen en vrouwen hadden vergelijkbare gemiddelde scores op de beoordeling van phubbing. Alleenstaande personen waren echter gemiddeld iets gevoeliger voor phubbing van anderen dan getrouwde personen.
“Blootstelling aan phubbing in het sociale leven kan in de toekomst wijdverspreider worden. Deze situatie kan een negatieve invloed hebben op interpersoonlijke relaties, een essentiële variabele voor de geestelijke gezondheid van de mens, en kan andere psychosociale problemen (verslaving, eenzaamheid, sociaal isolement, enz.) veroorzaken. Het identificeren van factoren die verband houden met phubbing kan dus bijdragen aan de individuele en maatschappelijke gezondheid”, concluderen de auteurs van het onderzoek.
Het onderzoek levert een waardevolle bijdrage aan het begrijpen van de relatie tussen phubbing en andere psychologische kenmerken. Er moet echter worden opgemerkt dat het onderzoek uitsluitend op zelfrapportage was gebaseerd. Studies waarbij andere methoden voor het verzamelen van gegevens worden gebruikt, leveren mogelijk geen gelijke resultaten op.
Het artikel “Being Virtual in Real Interpersonal Interaction: What Makes People Prone to Phubbing?”, geschreven door Selma Kılıç en Eyüp Çelik.
Bronnen