onderzoekers een significant verband blootgelegd tussen componenten van seksueel narcisme en strategieën van seksuele agressie bij zowel mannen als vrouwen. Concreet ontdekten ze dat seksuele uitbuiting en seksuele rechten, aspecten van seksueel narcisme, voorspellend zijn voor het gebruik van bepaalde tactieken voor seksuele agressie.
De bevindingen van het onderzoek onderstrepen het belang van het begrijpen van seksueel narcisme als een risicofactor voor seksuele agressie, en wijzen op de noodzaak van preventieprogramma’s die deze onderliggende persoonlijkheidskenmerken aanpakken.
Seksuele agressie blijft een zeer zorgwekkende kwestie, vooral in de universiteitsomgeving, waar jongvolwassenen door complexe sociale en seksuele landschappen navigeren. Eerder onderzoek heeft een zorgwekkende prevalentie van seksueel agressief gedrag op universiteiten aangetoond, waarbij een aanzienlijk deel van de mannelijke studenten toegeeft dwang te gebruiken of misbruik te maken van wilsonbekwame partners om seks te verkrijgen. Deze studie heeft tot doel dieper in te gaan op de persoonlijkheidskenmerken die individuen vatbaar maken voor het plegen van dergelijke daden, waarbij de nadruk ligt op de rol van seksueel narcisme.
Seksueel narcisme wordt gekenmerkt door een egocentrisch perspectief op seksuele interacties, waarbij kenmerken betrokken zijn als een opgeblazen gevoel van seksuele capaciteiten, een gevoel recht te hebben op seks, een gebrek aan empathie jegens seksuele partners en de neiging om anderen seksueel uit te buiten. Het weerspiegelt een geloof in iemands superioriteit in seksuele situaties, vaak ten koste van anderen.
“Gezien de hoge prevalentie van seksuele agressie, vooral op universiteitscampussen, waren we geïnteresseerd in de risicofactoren die seksueel geweld voorspellen”, legt studieauteur Maximiliane Uhlich uit , een postdoctoraal onderzoeker aan de Universiteit van Bazel in Zwitserland.
“Dit is belangrijk om potentiële daders te kunnen identificeren en effectieve preventieprogramma’s te kunnen implementeren. Veel onderzoeken onderzoeken wat individuen kwetsbaar maakt voor het ervaren van seksueel geweld en onze studie richt zich daarentegen op welke persoonlijkheidskenmerken (dat wil zeggen seksueel narcisme) mensen waarschijnlijk vatbaar maken voor seksueel geweld.”
Aan het onderzoek namen 508 studenten deel van een middelgrote, stedelijke openbare universiteit in het Midwesten, waarbij gebruik werd gemaakt van een online-enquête om seksueel gedrag en attitudes te beoordelen. De deelnemers, variërend in leeftijd van 18 tot 67 jaar, waren overwegend heteroseksueel en blank/Europees-Amerikaans. Hen werd gevraagd de schaal voor seksuele narcisme en de schaal voor seksuele initiatiestrategieën (SISS) in te vullen, die een verscheidenheid aan dwangstrategieën meet om seks te initiëren.
Seksuele uitbuiting, een van de belangrijkste componenten van seksueel narcisme, bleek het gebruik van verleidings- en drukstrategieën significant te voorspellen. Deze strategieën omvatten aanhoudende overreding, manipulatie of voortdurende vooruitgang ondanks weigering.
Verleiding omvat bijvoorbeeld tactieken zoals het blijven aanraken en kussen van een persoon nadat deze heeft geweigerd een seksuele ontmoeting te hebben, in de hoop dat hij van gedachten zal veranderen. Onder druk vallen tactieken zoals iemand ‘ergens weg van anderen brengen en weigeren hem/haar mee naar huis te nemen, tenzij hij/zij zich bezighoudt met seks’.
Aan de andere kant werd seksuele aanspraak, een ander facet van seksueel narcisme, geassocieerd met meer verborgen vormen van seksuele agressie. Dit omvat onder meer het deelnemen aan seksuele activiteiten zonder de partner de kans te geven bezwaar te maken, of misbruik te maken van de dronken toestand van een partner.
“Onze studie suggereert dat seksueel narcisme een risicofactor is voor het plegen van seksuele agressie,” vertelde Uhlich aan PsyPost. “Seksueel recht, dat het geloof van een individu in zijn recht op seksuele bevrediging weerspiegelt, voorspelt bijvoorbeeld seksueel agressief gedrag, zoals voorkomen dat het slachtoffer bezwaar maakt (bijvoorbeeld het beginnen van de seksuele daad terwijl hij voor de gek houdt terwijl hij/zij dit niet verwachtte) en het nemen van seksueel misbruik. voordeel van intoxicatie (bijvoorbeeld door alcoholgebruik).”
De studie werpt ook licht op genderverschillen in de relatie tussen componenten van seksueel narcisme en seksuele agressiestrategieën. Een grandioos gevoel van seksuele vaardigheid – een geloof in iemands uitzonderlijke seksuele bekwaamheid – hield bijvoorbeeld significant verband met het gebruik van verleidingsstrategieën onder vrouwen, maar niet onder mannen.
Bovendien beïnvloedde het seksuele recht de waarschijnlijkheid om seks te hebben zonder expliciete toestemming sterker voor vrouwen dan voor mannen. Deze genderspecifieke bevindingen suggereren dat seksueel narcisme zich op verschillende manieren manifesteert tussen de geslachten.
“Een interessante bevinding was dat seksueel narcisme ook seksueel geweld onder vrouwen voorspelde,” zei Uhlich. “Hoewel vrouwen minder narcistisch zijn dan mannen en de prevalentie van seksueel geweld onder vrouwelijke daders veel lager is, gebruiken vrouwen wel degelijk strategieën van seksuele agressie.”
“Onze bevindingen gaven aan dat, hoewel er sprake was van een overlap, vrouwen de neiging hebben om andere seksueel agressieve strategieën te gebruiken dan mannen. Dit suggereert dat preventieprogramma’s moeten worden afgestemd op de verschillende risicofactoren die mannen en vrouwen vertonen.”
Zoals elke studie bevat het nieuwe onderzoek enkele kanttekeningen. De afhankelijkheid van zelfgerapporteerde gegevens van een overwegend blanke, heteroseksuele steekproef van universiteitsstudenten geeft mogelijk niet volledig de complexiteit van de dynamiek van seksuele agressie in meer diverse populaties weer.
De onderzoekers probeerden ook het verband te onderzoeken tussen componenten van seksueel narcisme en het gebruik van expliciet niet-consensuele strategieën, zoals fysiek geweld, maar werden beperkt door de lage frequentie van dit gedrag onder de deelnemers.
Met andere woorden, omdat maar heel weinig individuen toegaf zich schuldig te maken aan dergelijke directe vormen van seksuele agressie, waren er niet genoeg gegevens om grondig te onderzoeken of robuuste conclusies te trekken over de manier waarop seksueel narcisme deze specifieke agressieve acties zou kunnen beïnvloeden.
“Dit is slechts een cross-sectioneel onderzoek, en het is gebaseerd op zelfrapportages die waarschijnlijk de werkelijke prevalentie onderschatten van individuen die zich schuldig hebben gemaakt aan seksueel agressief gedrag vanwege sociale wenselijkheid,” legde Uhlich uit. “Desalniettemin gaf een opmerkelijk aantal deelnemers aan onze studie toe dat ze seksueel agressieve strategieën hadden gebruikt, wat het belang van deze bevindingen onderstreepte, ondanks mogelijke beperkingen in de gegevensverzameling.”
“Een belangrijke volgende stap zou het testen van deze associaties tussen seksueel narcisme en seksuele agressie op meerdere tijdstippen zijn,” vertelde Uhlich aan PsyPost. “Dit zal helpen verduidelijken of een narcistische persoonlijkheid toekomstige seksuele agressie voorspelt of dat het vertonen van seksueel agressief gedrag ervoor zorgt dat individuen later waarschijnlijker narcistisch worden.”
“Aangezien we nu weten dat seksueel narcisme een risicofactor is voor seksuele agressie, zou een langetermijndoelstelling zijn om te onderzoeken of het mogelijk is om hoge niveaus van seksueel narcisme terug te dringen, geïnspireerd door veelbelovend onderzoek dat aangeeft dat het mogelijk is om andere persoonlijkheden te veranderen. eigenschappen (bijvoorbeeld consciëntieusheid) door middel van een interventie.”
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
