diepgaande impact die de positieve emoties van een partner kunnen hebben op stressmanagement, met name bij oudere stellen. De bevindingen suggereren dat wanneer een relatiepartner meer positieve emoties ervaart, hun partner de neiging heeft om lagere cortisolniveaus te hebben – een belangrijk stresshormoon – zowel van moment tot moment als gedurende de dag. De connectie tussen de positiviteit van een partner en cortisol was vooral sterk bij stellen met een hogere relatietevredenheid en onder oudere deelnemers.
De studie werd gemotiveerd door een groeiend aantal bewijzen die emotionele ervaringen binnen intieme relaties koppelen aan gezondheidsresultaten. Cortisol, een hormoon dat centraal staat in de stressreactie van het lichaam, fluctueert met emotionele toestanden en wordt, wanneer ontregeld, geassocieerd met ongunstige gezondheidsomstandigheden zoals verhoogde stress, depressie en chronische ziekten. Oudere volwassenen brengen unieke uitdagingen met zich mee, omdat individuen vaak sterkere fysiologische reacties op stress vertonen en een verminderd vermogen om cortisolniveaus effectief te reguleren.
De onderzoekers erkenden de cruciale rol die relaties spelen in emotioneel en fysiek welzijn later in het leven, en probeerden te begrijpen hoe de emotionele ervaringen van een partner fysiologische stressmarkers zoals cortisol kunnen beïnvloeden. Barbara Fredricksons Positivity Resonance Theory, die benadrukt dat gedeelde positieve emotionele ervaringen die worden gekenmerkt door wederzijdse zorg en synchroniciteit het welzijn verbeteren en banden versterken, inspireerde dit onderzoek. Volgens de theorie kunnen de positieve emoties van een partner fungeren als een relationele bron, die emotionele verbinding bevordert en veerkracht tegen stress bevordert.
“Ik ben gefascineerd door Barbara Fredricksons Positivity Resonance Theory, die de dynamiek – en het belang! – van gedeelde positieve emoties tijdens sociale interacties verklaart. Voor iedereen die geïnteresseerd is, is haar boek Love 2.0 uitstekend”, aldus studieauteur Tomiko Yoneda, assistent-professor aan de University of California, Davis, en hoofd van het Healthspan Lab .
De onderzoekers bundelden gegevens uit drie onafhankelijke onderzoeken met 321 oudere volwassen stellen uit Canada en Duitsland. Deelnemers voltooiden gedurende een week dagelijkse beoordelingen, waaronder meerdere speekselmonsters om cortisol te meten en elektronische enquêtes om emotionele ervaringen te rapporteren. De stellen waren meestal langdurige partners, met relaties die gemiddeld 44 jaar duurden. Ze werden gerekruteerd onder strikte geschiktheidscriteria om zowel fysieke als cognitieve gezondheid te garanderen. Deelnemers beoordeelden hun momentane emoties, zoals geluk, ontspanning of woede, op een schaal, wat een momentopname van hun emotionele toestand gedurende de dag opleverde.
“Ik was vooral onder de indruk van de therapietrouw van de deelnemers”, zei Yoneda. “Ze vulden korte enquêtes in op tabletten en maten hun eigen cortisol via speekselmonsters 5-7 keer per dag gedurende 7 opeenvolgende dagen. Ondanks de aanzienlijke last was de therapietrouw ongelooflijk hoog, met 91-98% in de drie submonsters.”
De studie legde vast hoe de eigen emotionele ervaringen van deelnemers hun cortisolniveaus beïnvloedden en onderzocht of deze associaties zich uitstrekten tot hun partners. Cortisolniveaus volgen doorgaans een diurnaal ritme, met een piek kort na het ontwaken en geleidelijk dalend gedurende de dag. De onderzoekers maten ook de totale dagelijkse cortisolsecretie, bekend als de oppervlakte onder de curve, om een uitgebreid beeld te krijgen van de stressfysiologie van de deelnemers. De relatietevredenheid van de deelnemers werd ook beoordeeld om te onderzoeken hoe de relatiekwaliteit de emotionele-cortisoldynamiek beïnvloedde.
De resultaten lieten zien dat positieve emoties die de ene partner ervaart, gelinkt waren aan lagere cortisolniveaus bij de andere partner, zowel van moment tot moment als gedurende de dag. “Onze bevindingen lieten zien dat wanneer je partner gelukkig is, dit gelinkt is aan lagere cortisolniveaus gedurende de dag,” vertelde Yoneda aan PsyPost. “Belangrijk is dat dit effect verder gaat dan de invloed van je eigen geluk op je cortisol.”
Interessant genoeg, terwijl de eigen negatieve emoties van deelnemers geassocieerd werden met hogere cortisolniveaus, vertoonden de negatieve emoties van hun partner geen consistent effect op cortisol. Dit suggereert dat de invloed van emoties binnen koppels meer uitgesproken kan zijn voor positieve toestanden, mogelijk vanwege hun rol in het bevorderen van verbinding en wederzijdse steun.
“We vonden geen verbanden tussen de cortisolspiegels van een persoon en de negatieve emoties van hun partner, wat suggereert dat oudere volwassenen hun partner kunnen beschermen tegen het delen van negatieve emoties, fysiologisch gezien,” legde Yoneda uit. “Dit komt overeen met onderzoek waaruit blijkt dat oudere volwassenen zich richten op emotioneel betekenisvolle doelen en emoties effectiever reguleren, wat leidt tot positievere relaties op latere leeftijd.”
Een andere belangrijke bevinding was het versterkende effect van leeftijd en relatietevredenheid. De associatie tussen de positieve emoties van een partner en verlaagd cortisol was meer uitgesproken bij oudere deelnemers en bij degenen die een grotere relatietevredenheid aangaven. Dit onderstreept het belang van emotionele en relationele contexten bij het vormgeven van fysiologische reacties, met name tijdens de oudere volwassenheid wanneer stressregulatie een grotere uitdaging wordt.
De studie benadrukt de onderlinge verbondenheid van emotionele en fysiologische processen binnen intieme relaties, maar erkent enkele beperkingen. De meeste deelnemers waren gezonde, langdurige stellen in heteroseksuele relaties, die mogelijk niet de bredere populatie van oudere volwassenen vertegenwoordigen. Deze homogeniteit beperkt de generaliseerbaarheid van de bevindingen naar meer diverse groepen, inclusief degenen in niet-traditionele of minder bevredigende relaties.
Bovendien betekent de observationele aard van de studie dat causaliteit niet kan worden vastgesteld. De onderzoekers kunnen niet definitief zeggen of de positieve emoties van een partner cortisol verlagen of dat lagere cortisolniveaus bijdragen aan positievere emoties bij hun partner.
Toekomstige studies zouden deze dynamiek kunnen onderzoeken in meer diverse steekproeven, waaronder jongere stellen, relaties van hetzelfde geslacht of personen met gezondheidsproblemen. Onderzoekers zouden ook kunnen onderzoeken hoe specifiek gedrag, zoals fysieke genegenheid of gedeelde activiteiten, de verbinding tussen emoties en stress bemiddelen. Inzicht in deze mechanismen zou kunnen helpen bij het ontwikkelen van interventies die de emotionele voordelen van relaties benutten om gezondheid en veerkracht te bevorderen naarmate we ouder worden.
“Ik ben geïnteresseerd in het onderzoeken hoe psychologische en fysiologische processen met elkaar verweven zijn in relatiepartners om manieren te identificeren waarop persoonlijkheidsfactoren en emoties kunnen fungeren als een sociale hulpbron die vervolgens kan leiden tot optimale veroudering en ontwikkeling”, aldus Yoneda.
“Dit onderzoek zou niet mogelijk zijn geweest zonder mijn ongelooflijke team van co-auteurs!” voegde ze toe.
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
