Onderzoek van Patricia Brennan suggereert dat doflijnen (tuimelaars) clitorissen hebben die zijn geëvolueerd voor plezier. Patricia Brennan heeft een controversiële carrière opgebouwd in het bestuderen van de wendingen van de evolutie van dierlijke genitaliën. De bioloog aan het Mount Holyoke College in South Hadley, Massachusetts, suggereert dat dolfijnen clitorissen hebben die zijn geëvolueerd voor plezier – iets wat volgens haar logisch is gezien de hoeveelheid seks die de dieren hebben.
Een groot brein is niet het enige mensachtige kenmerk van een dolfijn : wetenschappers uit Massachusetts hebben ontdekt dat deze zeezoogdieren grote en goed ontwikkelde clitoris hebben, die blijkbaar net zoveel plezier bieden als die van een mens. De studie is maandag gepubliceerd in het tijdschrift Current Biology, volgens Eureka Alert.
“De dolfijnclitoris heeft veel kenmerken die erop wijzen dat hij vrouwen plezier biedt”, zegt Patricia Brennan, een assistent-biologieprofessor aan het Mount Holyoke College in Massachusetts, die het amoureuze artikel schreef.
Brennan raakte geïnspireerd om het onderzoek uit te voeren terwijl hij de clitorale evolutie van dolfijnen bestudeerde. Brennan is gespecialiseerd in onder meer de morfologische evolutie van voortplantingsorganen. Samen met haar team bestudeerde ze de clitoris van elf vrouwtjesdolfijnen die een natuurlijke dood waren gestorven. ‘We troffen meerdere kenmerken aan die erop wijzen dat de clitoris ook bij dolfijnen voor plezier zorgt. Net zoals bij de mens is ze uitgerust met relatief grote zones vol zwellichaampjes die zich kunnen vullen met bloed. Ze heeft ook zenuwuiteinden net onder de huid, en die is veel dunner dan in de omliggende zones.’ Verder stelde het team bij de dolfijnen nog een paar elementen vast die bij de mens rechtstreeks verbonden zijn met het opwekken en beleven van seksueel genot.
Voor de bredere relevantie van haar studie verwijzen Brennan en haar team ook naar de mens: ‘Er is nog maar heel weinig onderzoek gedaan naar vrouwelijk seksueel genot in de natuur. Overigens, de clitoris bij de mens is ook pas in de jaren 90 van de vorige eeuw wetenschappelijk volledig beschreven. Dit hiaat in de studie van de vrouwelijke seksualiteit zadelt ons op met een onvolledig beeld van de ware aard van seksuele gedragspatronen. Die bestuderen en doorgronden in de brede natuur is een fundamenteel onderdeel van het écht kunnen begrijpen van dieren.’
Brennan werkte samen met een onderzoeker die vagina’s bij dolfijnen bestudeerde. Dolfijnen hebben zeer gecompliceerde vagina’s, die veel plooien bevatten. De hypothese was dat deze plooien er waren om zout water tijdens de copulatie uit te sluiten, omdat het dodelijk zou zijn voor sperma van zoogdieren. Maar niemand had deze plooien ooit echt bestudeerd of geprobeerd het idee te testen. De onderzoekers hebben niet precies kunnen achterhalen waarom ze zo zijn. Maar als ze de vagina’s ontleedden, ontdekte Brennan dolfijnclitorissen en stond ze versteld. Ze had zoiets van: “Oh mijn god, dit zijn behoorlijk grote, goed ontwikkelde clitorissen.”
We weten dat dolfijnen de hele tijd seks hebben. Ze hebben seks om sociale redenen, niet alleen om zich voort te planten. Het is logisch dat de clitoris functioneel zou zijn en plezier zou geven wanneer hij gestimuleerd werd.
We weten niet echt of ze meer seks hebben dan andere zeezoogdieren aldus Brennan. Het is heel moeilijk om seksueel gedrag bij walvisachtigen te bestuderen omdat ze in de oceaan leven. Wetenschappers op hun boten die doflijnen bestuderen zien dat ze het hele jaar door seks hebben, zelfs als de vrouwtjes niet ontvankelijk zijn, dus niet klaar om zwanger te worden en kleintjes te krijgen.
En niet alleen hebben ze de hele tijd seks, ze hebben ook veel homoseksuele seks. De vrouwtjes zullen heel vaak met hun snuit en hun vinnen over elkaars clitoris wrijven. Het is niet zo dat je elke keer in een blauwe maan vrouwtjes elkaar zult zien stimuleren, het komt eigenlijk vrij vaak voor. Vrouwtjes masturberen ook.
Als ze op zoek zijn naar al deze seksuele ervaringen, voelt het waarschijnlijk goed.
Ook bij de mannetjesdoflijnen is er veel homoseksuele seks. De mannetjes hebben anale seks waarbij ze hun penissen in elkaars spuitgaten steken. Tuimelaars zijn echt hyperseksuele dieren.
Brennan begon dolfijnen te bestuderen die een natuurlijke dood zijn gestorven, meestal door strandingen [wanneer een zeezoogdier op de kust wordt gevonden]. Het heeft jaren geduurd om een steekproefomvang te krijgen die goed genoeg is voor een onderzoek, omdat het zeldzaam is dat een dier strandt en dat een wetenschapper het vindt voordat het te veel is vergaan.
Om de clitoris te bestuderen sneed ze zo veel mogelijk rond de hele clitorisstructuur en deed dan een paar verschillende dingen. Ze kleurde een deel van het weefsel zodat ze het in een micro-CT-scanner kon onderzoeken om het zachte weefsel te zien. Andere monsters werden ontleed en sommige ondergingen histologie [gedetailleerde analyse onder een microscoop].
De onderzoekers waren vooral geïnteresseerd in het kijken naar het erectiele weefsel. Heeft het ruimtes erin die zich met bloed kunnen vullen? En heeft het een bloedtoevoer die aangeeft dat bloed bij opwinding deze ruimtes in zou stromen en ze zou volzuigen? Dit is wat er bij mensen gebeurt.
Ze zochten ook naar de tunica albuginea, een dikke band van collageen en elastine die het erectiele weefsel omringt. De aanwezigheid van dit weefsel suggereert dat het het erectiele weefsel laat uitzetten, maar voorkomt dat het uitpuilt.
Ze keken ook naar de zenuwen en konden zien dat dolfijnen zeer grote zenuwen hebben. Sommige van deze zenuwen hebben een diameter tot een halve millimeter, wat behoorlijk groot is. Er zijn niet veel metingen waarmee men ze kan vergelijken.
Van daaruit konden de onderzoekers ook deze vrije zenuwuiteinden zien die zich direct onder de huid bevinden. Het is bekend dat deze de gevoeligheid verhogen. Mensen hebben deze in grote hoeveelheden in de vingertoppen, en natuurlijk in de clitoris en in de menselijke eikel.
En toen ontdekten ze dat de huid zelf in de clitoris ongeveer de derde van de dikte van de aangrenzende huid in de geslachtsdelen is. Toen ze al die dingen eenmaal bij elkaar hadden gezet, waren ze er vrij zeker van dat dit in plezier functioneert, net als bij mensen. Dolfijnen hebben veel seks, vrouwtjes hebben veel seks met elkaar. Hun clitoris is zeer goed ontwikkeld en het lijkt erop dat het genot geeft. Het is gewoon logisch. Het levert in feite het morfologische bewijs dat we die zaak moeten sluiten en zeggen, ja, zo ziet een functionele clitoris eruit.
Er bestaat een hypothese dat, omdat penissen en clitorissen hetzelfde ontwikkelingspad delen, de clitoris slechts een mini-penis is. Het is eigenlijk nergens voor ontworpen en het heeft ook niet per se een functie. Het is er gewoon omdat mannen een penis hebben.
Er is discussie of zelfs menselijke vrouwelijke orgasmes functioneel zijn of slechts een bijproduct. Als vrouwelijke wetenschapper die seks en seksuele voortplanting bestudeerde, had Brennan natuurlijk een probleem met het idee dat er geen functie zou zijn voor een structuur omdat het qua ontwikkeling homoloog is met de penis.
Nu kon ze laten zien dat dit meer is dan een mini-penis; dit is eigenlijk een volledig functioneel orgaan dat een bepaald doel dient. Het is waarschijnlijk evolutionair gezien een goed idee, omdat je hierdoor vaker op zoek gaat naar seks.
Nu de onderzoekers deze reeks criteria hebben, kunnen ze naar andere soorten gaan kijken die je normaal niet in een laboratorium zou houden en dezelfde vragen gaan stellen. We weten dat bonobo’s de hele tijd seks hebben, en we weten dat hun clitoris erg op een menselijke clitoris lijkt. Het is veel gemakkelijker voor mensen om zich voor te stellen dat, natuurlijk, als een bonobo grijnst en vocaliseert wanneer hij seks heeft, het lijkt alsof ze een plezierige reactie hebben, een beetje zoals de onze.
Dolfijnen zijn heel andere dieren dan primaten. Een volgende stap voor Brennan is te kijken naar de alpaca-clitoris en te zoeken naar dezelfde soort morfologische kenmerken. Er zijn een hele hoop gewervelde dieren. In haar lab werken ze met haaien, slangen, alpaca’s, dolfijnen, eenden – gewoon een diverse groep soorten.
Brennan verzamelde ook veel penissen en was geïnteresseerd in hun morfologie en hoe ze functioneren. De taak van genitaliën is om het samenkomen van mannelijke en vrouwelijke gameten te vergemakkelijken, en je zou een buis in een cilinder kunnen laten gaan die dat basisdoel zou bereiken. Maar genitaliën zijn niet zo. Ze hebben allerlei rare uitwerkingen en andere functies die gaande zijn. Ze hebben stekels, bulten, bochten, zakken en spiralen. Het is belangrijk de evolutionaire processen te begrijpen die hun morfologie en hun functie beïnvloeden.
Brennan hoopt uiteindelijk dat haar onderzoek ons inzicht in het seksleven van zowel mensen als dieren zal helpen verbreden.
“Deze verwaarlozing in de studie van vrouwelijke seksualiteit heeft ons een onvolledig beeld gegeven van de ware aard van seksueel gedrag”, zei ze. “Het bestuderen en begrijpen van seksueel gedrag in de natuur is een fundamenteel onderdeel van het begrijpen van de dierervaring en kan in de toekomst zelfs belangrijke medische toepassingen hebben.”
Er is trouwens nog meer leuk onderzoek inzake dolfijnen en seksualiteit.
Sommige vrouwelijke dolfijnen hebben een geheim wapen ontwikkeld in hun seksuele wapenwedloop met mannetjes: vagina’s die hen beschermen tegen bevruchting door ongewenste partners.
Penissen zijn er in een grote verscheidenheid aan vormen en maten, vooral bij dolfijnen en andere walvisachtigen. Dat lijkt een vergelijkbare diversiteit in vagina’s te impliceren, maar Dara Orbach van Dalhousie University, Canada, zegt dat er “een enorme vertraging” is in ons begrip van vrouwelijke genitaliën.
Dat komt deels omdat het lastig is om de vaginale structuur te visualiseren. Om dit probleem te verhelpen, heeft Orbach siliconenmallen van de vagina’s van walvisachtigen gemaakt, waardoor complexe plooien en spiralen zichtbaar worden. “Er is een ongeëvenaard niveau van vaginale diversiteit waarvan we eerder niet wisten dat het bestond”, zegt Orbach.
Orbach, Brennan en hun collega’s verkregen genitaliën van zeezoogdieren die een natuurlijke dood waren gestorven: dolfijnen, bruinvissen en gewone zeehonden . Ze bliezen de penissen van de mannen op met zoutoplossing om te zien hoe ze eruitzagen als ze rechtop stonden, en vergeleken ze met de vaginale mallen. Ze namen ook CT-scans van penissen die in de corresponderende vagina’s waren ingebracht, om te bepalen of ze gemakkelijk en de beste posities pasten.
De vagina’s van de gewone dolfijn en de gewone zeehond leken vatbaar voor penetratie, wat suggereert dat hun genitaliën waren geëvolueerd om mannetjes toegang te geven. Maar de gewone bruinvis en tuimelaar had uitgebreide vaginale plooien die de toegang tot de penis belemmerden.
Mannelijke tuimelaars vormen allianties van twee tot vier sterk om concurrenten weg te houden van vrouwtjes. Wanneer ze met zo’n alliantie worden geconfronteerd, heeft een vrouw weinig keuze in wie met haar paren, en kan ze met iedereen paren.
Maar vaginale plooien kunnen haar wel wat macht geven, zegt Janet Mann van de Georgetown University in Washington DC. “Ze kiest misschien niet met wie ze paart, maar kan misschien kiezen welk mannetje of, meer precies, welk sperma haar eicel bevrucht.”
Bij alle vier de onderzochte soorten leek de ideale positie voor een succesvolle bevruchting het mannetje bovenop te zijn met zijn penis onder het vrouwtje vastgehaakt. Elke afwijking hiervan had de neiging te resulteren in een mislukte penetratie. Dat komt overeen met de observaties van Orbach en Mann van parende wilde bruinvissen en dolfijnen.
Deze combinatie van nauwkeurige positionering en complexe vaginale structuren betekent dat subtiele bewegingen tijdens de paring door vrouwen de penis de verkeerde kant op kunnen sturen in hun vagina’s, waardoor bevruchting wordt voorkomen.
“Het lijkt misschien gedragsmatig dat vrouwen erg passief zijn”, zegt Orbach. “Maar als we naar de reproductieve anatomie kijken, leren we dat ze allerlei cryptische manieren hebben om het vaderschap te beheersen.”
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
