Verhalen rond seks en erotiek in de Griekse en Romeinse mythologie

SEKS- EN RELATIEONDERZOEK

De Griekse mythologie staat bol van de verhalen over transformatie of metamorfose in het Grieks die te maken hebben met erotiek en seksualiteit. Van Zeus die de vorm aanneemt van een gouden regen om Danae te verleiden tot Circe die Odysseus’ metgezellen transformeert in varkens, de personages uit de Griekse mythologie testen voortdurend de barrière tussen mensen, goden en de natuur.

Verkrachting is een essentieel element in verschillende belangrijke Grieks-Romeinse mythische verhalen, omdat het vaak leidt tot de oprichting van een nieuwe godheid, held of instelling. Verkrachting kan echter ook voorkomen in verhalen die dit niet strikt nodig hebben voor de vertelvolgorde. Dit suggereert dat er een reden is voor de opname van de verkrachting, en een motief om zowel goden als stervelingen te associëren met deze vorm van geweld. Mythische verhalen over verkrachting construeren de identiteit van goden en mensen  als overwinnaars, krachtig en mannelijk. De talrijke en paradoxale toespelingen  op een inherente kwetsbaarheid die alle sterfelijke en goddelijke verkrachters gemeen hebben wijzen op de brandende pijlen van Cupido. Deze universele kwetsbaarheid drijft de verkrachter in het verhaal niet alleen aan tot het plegen van seksueel geweld, maar dient ook gedeeltelijk om zijn misdaden te vergeven.

Er zijn talloze manieren waarop verkrachting productief kan zijn voor het mythische verhaal. In praktische termen leidt de seksuele daad vaak tot zwangerschap en geboorte, vooral als een ouder goddelijk is, zoals in het geval van Callisto, die door Juno werd vervloekt omdat hij een zoon van Jupiter had gebaard. Ook bij de Romeinse verhalen zijn er verkrachtingen die blijkbaar noodzakelijk zijn om nieuw leven te kunnen construeren.

Er zijn parallellen tussen de verhalen van nu en toen. Anders dan in het echte leven zijn de verkrachtingsslachtoffers in zowel de klassieke mythologie als de moderne fictieve voorstellingen bijna nooit lelijke meisjes. Dat is inderdaad geen toeval. Wat is er schilderachtig aan het verkrachten van kinderen of oudere vrouwen? De fantasieën van mooie meisjes lijken zo dicht bij de oppervlakte, zowel in de hervertelling van oude mythologie als in moderne media. En in beide gevallen dragen ze bij aan de verontschuldiging van verkrachting.

In dit verband moet men er op wijzen dat het woord ‘verkrachting’ een oudere betekenis heeft. Vroeger betekende het “ontvoering”, “wegnemen” of “wegdragen”, soms met geweld.

De oorsprong van het werkwoord “verkrachten” is waarschijnlijk een bewerking van het Latijnse rapĕre, dat “met geweld grijpen of nemen” betekent. Het woord ‘verkrachting’ wordt in deze betekenis gebruikt in uitdrukkingen als The Rape of the Sabine Women of “de verkrachting van Europa”.

Mensen in de oudheid hadden een meer accepterende kijk op seksualiteit in zijn verschillende vormen en manifestaties. De held was degene die altijd kon verleiden en “het meisje krijgen”. Dit kenmerk wordt veel meer geïllustreerd of uitvergroot in het geval van de koning der goden of de oppergod. Vrouwen waren meestal tevreden met het feit dat een krachtige, aantrekkelijke held of godheid hen beschermde en steunde.

Het is bekend dat de godheid die door de Grieken Zeus werd genoemd, veel minnaressen had en relaties had met veel vrouwen. Zijn vrouw Hera stond echter ook bekend als de koningin van de goden. Ze was soms jaloers, maar Zeus behandelde haar goed en wist dat ze de belangrijkste vrouw voor hem was. Bovendien werden de kinderen die Zeus kreeg als gevolg van zijn vele relaties (Hercules, Apollo, Perseus, Hermes,…) beschouwd als goden, demogoden, helden en weldoeners.

Als voorbeeld, een versie of interpretatie van het verhaal van Perseus stelt dat Zeus naar Danaë . kwam(de moeder van Perseus) om haar te helpen nadat haar vader haar had opgesloten. Zeus maakte haar zwanger met Perseus, die een grote held en een moordenaar van monsters werd.

Het spreekt ook tot de verschillende normen voor vrouwen en mannen in het oude Griekse huwelijk (en inderdaad gedurende het grootste deel van de geschiedenis), waar van vrouwen werd verwacht dat ze volledig trouw waren en mannen … niet. Uiteraard heeft dit grotendeels te maken met vrouwenhaat, maar de praktische redenering hierachter was dat een man er nooit zeker van kon zijn dat een kind van hem was, tenzij hij volledig overtuigd was van de loyaliteit van zijn vrouw.

Ganymedes

Het verhaal van Danae impliceert het meest bekende personage uit de Griekse mythologie, de koning van de Olympische goden, Zeus. Tot nu toe hebben we Zeus de vorm zien aannemen van een adelaar, een zwaan en een stier. Uit liefde voor de mooie Danae, moeder van Perseus, ging Zeus echter nog een stap verder. Het claimen van Danae, de onsterfelijke god, werd een regen van goud.

Het verhaal is het volgende. Danae was de dochter van Acrisius, de koning van Argos. Acrisius had een profetie ontvangen waarin stond dat de zoon van zijn dochter hem zou doden. Om er zeker van te zijn dat de profetie niet zou uitkomen, liet Acrisius Danae opsluiten in een bronzen kamer die speciaal voor haar was gemaakt onder het koninklijk paleis. En dit plan zou hebben gewerkt als het niet voor het spel van de goden was geweest. Kort verhaal kort, Zeus nam de vorm aan van gouden regen en sloop door het dak van Danae’s kamer. Uiteindelijk baarde Danae Perseus en Acrisius begreep dat weerstand bieden aan je lot zinloos is.

Het standbeeld van Pygmalion

Pygmalion was een beeldhouwer die gefrustreerd was geraakt door de immoraliteit van bepaalde vrouwen. Nadat hij had besloten zich te onthouden van vrouwelijk gezelschap, deed hij zijn uiterste best om de perfecte sculptuur van een vrouw te creëren.

Pygmalion creëerde uiteindelijk het mooiste beeld van een vrouw. Het was zo perfect dat hij er geobsedeerd door raakte. Voordat hij het wist, was Pygmalion verliefd op het beeld en begon het zijn vrouw te noemen.Tijdens een festival van Aphrodite , de godin van de liefde, smeekte Pygmalion de godin om hem een ​​vrouw te geven zoals zijn standbeeld, en de godin luisterde. Toen de beeldhouwer thuiskwam, ontdekte hij dat zijn beeld steeds levendiger werd naarmate hij haar meer aanraakte. Uiteindelijk werd de wens van Pygmalion ingewilligd en trouwde Aphrodite zelf met Pygmalion en het standbeeld dat nu een echte vrouw was.

Er was eens een belediging van Apollo, de god van de muziek, Eros, de god van de liefde. Eros ontwierp toen de perfecte wraak. Met behulp van zijn krachten zorgde hij ervoor dat Apollo zich sterk aangetrokken voelde tot de riviernimf Daphne. Hij zorgde er echter ook voor dat Daphne krachtig zou worden afgeslagen door Apollo.

De god kon zijn emoties niet beheersen en ging op jacht naar Daphne, die ook een eed had afgelegd om voor het leven maagd te blijven. Terwijl Apollo op Daphne jaagde, kon de nimf zien dat de god haar inhaalde. Op het laatste moment, en toen Apollo haar greep, schreeuwde ze om de hulp van haar vader, de riviergod Peneus. Peneus transformeerde Daphne vervolgens in een laurierboom (letterlijk een “daphneboom” in het Grieks).

Apollo vergat zijn liefde voor Daphne nooit en zorgde voor de boom en zorgde ervoor dat de bladeren altijd groen zouden blijven.

Narcissus: het meest narcistische karakter van de Griekse mythologie

Narcissus was een extreem jonge man wiens schoonheid de aandacht trok van een nimf genaamd Echo. Toen ze haar liefde openbaarde, wees Narcissus haar af en vroeg haar hem met rust te laten. Met een gebroken hart ging Echo weg en begon alleen rond te dwalen. Haar verdriet was zo groot dat haar lichaam in de lucht verdween. Het enige dat overbleef was haar stem, die nog steeds te horen is in de bossen en de bergen.

Het trieste einde van Echo maakte de wraakgodin, Nemesis, woedend, die besloot Narcissus te straffen. Op een dag lokte Nemesis de jonge man om water te drinken uit een zwembad met kalm spiegelachtig water. Narcissus zag zijn spiegelbeeld in het water en werd verliefd op zijn spiegelbeeld.

Volgens de dichter Ovidius was Narcissus tijdens een van deze jachtpartijen alleen en hoorde hij iets ritselen in het bos. Toen hij hardop vroeg wie daar was kon Echo alleen maar antwoorden door hem na te praten. “Wie is daar?”, vroeg de nimf die op slag verliefd was op de jongeling. Narcissus vroeg hierop aan de stem zich openbaar te maken. Echo herhaalde opnieuw de vraag die ze de jongen had horen stellen en deed dat nog eens toen de jongeling vroeg waarom hij genegeerd werd. Toen Echo besloot zich openbaar te maken en Narcissus tegemoet trad, keerde deze haar gelijk de rug toe. Echo trok zich hierop verdrietig terug in een grot en kwijnde langzaam weg. Alleen haar stem bleef bestaan.

Er zijn meer verhalen die vertellen over de harde manier waarop Narcissus mensen die hem liefhadden verjaagde. Een van die vrouwen die Narcissus tevergeefs had geprobeerd te verleiden, vroeg de goden de jongen te straffen voor het feit dat hij haar liefde niet had beantwoord. Die straf kwam er. Tijdens een van zijn vele jachtpartijen wilde Narcissus wat drinken uit een rivier. In het gladde wateroppervlak zag hij toen zijn evenbeeld. Eindelijk gebeurde dan wat altijd onmogelijk had geleken: Narcissus werd verliefd. Op zichzelf. Een onmogelijke liefde, want hoe hij ook probeerde, kussen of omhelzen kon hij zichzelf niet.

Steeds als hij vooroverboog en zich in de richting van zijn spiegeling in het water bewoog en probeerde zijn evenbeeld te kussen en omhelzen, vluchtte zijn geliefde weg, om na enkele momenten rimpelend weer onaantastbaar terug te keren in het wateroppervlak.

Psychologie: narcisme

De beroemde psychiater Sigmund Freud (1856-1939) maakte gebruik van het verhaal van Narcissus toen hij een benaming wilde vinden voor mensen die voortdurend bezig zijn met hun eigen schoonheid of grootheid. Hij noemde hen narcisten en de persoonlijkheidsstoornis narcisme. Van narcisten wordt onder meer gezegd dat ze een gebrek aan inlevingsvermogen hebben, niet in staat zijn kritiek te verdragen en in contact met anderen vooral bezig zijn zichzelf belangrijk te maken.

Het tragische einde van Narcissus kwam kort daarna. Toen hij eenmaal besefte dat zijn idool buiten zijn bereik was, voelde Narcissus een onvoorstelbare angst. Nadat hij het leven had opgegeven, ging hij op de grond liggen en veranderde hij in een bloem met witte bloembladen en een geel hart.

Arachne was een vrouw uit Lydia met legendarische weefkunsten. Als mensen haar wandtapijten zagen, vertelden ze haar altijd dat ze echt gezegend is door Athena , de beschermgod van het weven. Arachne geloofde echter niet dat ze iets aan de godin verschuldigd was en daagde haar openlijk uit.

Hoewel ze van eenvoudige komaf was, was ze erg bekend omdat ze enorm goed kon weven en borduren. Ze kon zo goed overweg met haar weefgetouw dat zelfs de nimfen van Zeus haar geregeld opzochten. Op een dag maakte een van de nimfen Arachne een groot compliment door te zeggen dat ze zo bekwaam was dat het wel leek alsof ze les had gehad van de godin Pallas Athena. Het compliment was echter niet besteed aan de trotse Arachne, die beweerde dat ze het in een wedstrijd niet zou afleggen tegen de godin Athena. Wat ze kon had ze niet van de goden geleerd, maar was allemaal haar eigen verdienste.

Athena hoorde de opmerkingen van Arachne en bezocht haar werkplaats. De sterfelijke vrouw en de godin besloten hun meningsverschillen op te lossen met een weefwedstrijd. Athena weefde een tapijt waarop de goden werden afgebeeld als rechtvaardige en machtige bewakers van de orde. Arachne weefde 18 voorbeelden van goden die zichzelf in iets anders transformeerden om stervelingen te bedriegen en te verkrachten.

Uiteindelijk kon Athena niets verkeerds vinden aan het wandtapijt van Arachne. In feite zou Arachne de godin hebben overtroffen. Athene kon dit niet verdragen. Ze scheurde het werk van Arachne en sloeg haar drie keer op het hoofd. Om aan de toorn van Athena te ontsnappen besloot Arachne hierna een strop te maken van de touwen die van haar weefgetouw zijn overgebleven. Het meisje verhing zichzelf hierna, maar kon daarmee toch niet aan Athena ontsnappen. De godin besloot Arachne namelijk weer tot leven te wekken om haar vervolgens te veranderen in een spin.  Op dat moment had Athena medelijden met de vrouw en besloot ze haar leven te sparen, maar haar niet ongestraft te laten. Vervolgens transformeerde ze Arachne in de eerste spin. Arachne was geen mens meer, maar ze kon nog steeds haar web weven. Echt een van de meest tragische personages uit de Griekse mythologie.

Athena’s tegenstander mocht dus de rest van haar leven doen wat ze meende zo goed te kunnen, maar dan wel als spin…

Het verhaal van Arachne werd zo een speelse verklaring voor het bestaan van de spinnenwebben. Haar naam is tegenwoordig nog terug te vinden in het woord arachnofobie, dat gebruikt wordt voor mensen die extreem bang zijn voor spinnen.

Ovidius sloot het verhaal over de bekwame maar ongelukkige weefster kernachtig af:

“Vrouwen zijn meestal charmant, en dan moeten wij mannen ze minnen; maar, zijn ze trotsch en pedant als Arachne, dan worden ze spinnen.”

Medusa: het verhaal van de beruchte Gorgon van de Griekse mythologie

Weinig andere Griekse mythen hebben zoveel aandacht gekregen als die van de Gorgon Medusa . Iedereen weet min of meer wat Medusa kan doen. Ze heeft slangen in plaats van haar en ogen die degenen die ernaar kijken in steen kunnen veranderen. Maar hoe is Medusa zo beland?

De Gorgon Medusa was niet altijd een angstaanjagend wezen dat degenen die naar haar keken in steen veranderde. In het begin was Medusa een mooie vrouw die de pech had mooi genoeg te zijn om Poseidons doelwit te worden.

Volgens Ovidius ( VI.103-128 ) verkrachtte hij de vrouw als een vogel in de tempel van Athene. Natuurlijk kon Athena de heiligschennis van haar tempel niet ongestraft laten. Aan de andere kant kon ze Poseidon niet straffen, die ook een god was en ook ouder dan zij. In plaats daarvan richtte Athena haar woede op Medusa en veranderde haar in een slecht bekend beest dat zo lelijk was dat degenen die ernaar keken in steen veranderden.

Alles begon toen Poseidon, de oceaangod, Medusa verkrachtte in een tempel van Athena. De godin, niet in staat om wraak te nemen op een van haar gelijken, een onsterfelijke Olympische god, verschoof haar woede voor de heiligschennis van haar heilige ruimte naar de onschuldige Medusa.

Athena veranderde Medusa in een afschuwelijk wezen, een entiteit die zo afschuwelijk en angstaanjagend was dat ze degenen die kijken in steen veranderde. Verontrustender dan dit onrecht is wat Athena vervolgens deed.

Om onbekende redenen had Athena geen minachting voor Medusa’s straf. Dus besloot ze de held Perseus te helpen in zijn zoektocht om Medusa te doden. Uiteindelijk onthoofde Perseus Medusa en Athena nam het hoofd van de ongelukkige vrouw en hing het op haar auspiciën waar het bleef.

Edward Burne Jones toont Perseus die Andromeda het hoofd van de gedode Medusa laat zien. Volgens de mythologie zou zelfs het kijken naar de dode Medusa je in steen veranderen en ze kon alleen veilig worden bekeken door haar spiegelbeeld.

In de Odyssee , het epische gedicht van Homerus, proberen Odysseus en zijn metgezel na de Trojaanse oorlog terug te keren naar Ithaca . Op de terugweg spoelen ze aan op de kust van een eiland dat wordt bewoond door een machtige heks en een van de interessantste personages uit de Griekse mythologie, genaamd Circe.

Circe nodigt Odysseus’ metgezellen uit voor een feest en gebruikt haar krachten om ze in varkens te veranderen. Slechts één man weet te ontsnappen en hij rent terug naar Odysseus en zijn andere metgezellen om hen te laten weten wat er is gebeurd.

Met de hulp van Hermes zal Odysseus Circe weten te overtuigen om de betovering te doorbreken en zijn metgezellen weer menselijk te maken.

Het vreemde van dit verhaal is niet zozeer dat Circe de mannen van Odysseus in varkens veranderde. Het rare is dat Odysseus een jaar bij Circe heeft gewoond, en samen hadden ze twee zonen.

Cadmus

Toen Zeus Europa ontvoerde, begon Cadmus, de broer van Europa, door Griekenland te zwerven op zoek naar zijn zus. Toen hij Delphi bereikte, raadpleegde hij het orakel , dat hem vertelde te stoppen met zoeken naar Europa. In plaats daarvan kreeg hij te horen dat hij een koe moest volgen en een stad moest bouwen waar ze gaat liggen.

Cadmus handelde dienovereenkomstig. Op de plaats waar de koe lag, besloot hij de tanden van een draak te zaaien, die hij in een van zijn andere avonturen had gedood. De tanden groeiden uit tot een groep machtige krijgers, de Spartanen genaamd. Met hun hulp stichtte Cadmus Thebe en de Spartanen werden het hoofd van de Thebaanse adel.

De Griekse mythologie vertelt ons over een catastrofe die het grootste deel van de mensheid vernietigde en de weinigen spaarde die erin slaagden te vluchten en hun toevlucht zochten op de bergtop. Een van de gespaarde mensen zou Megarus zijn, de zoon van Zeus. Een andere was Cerambus, die werd gered door River Goddesses door hem op haar vleugels te zetten. Het hoofdverslag van de zondvloed wordt echter geassocieerd met het personage Deucalion, van wie de veelgebruikte naam van de zondvloed ‘De zondvloed van Deucalion’ ontleende.

Deucalion is een van de meest interessante personages in de Griekse mythologie. Hij werd beschouwd als de voorvader van de Grieken, op dezelfde manier werd Perseus in veel verhalen uit de Griekse mythologie beschouwd als de voorouder van de Perzen.

In de Griekse mythologie is Deucalion een personage met een verhaal dat duidelijk parallel loopt aan dat van Noach in het Oude Testament. Meer specifiek verschijnt Deucalion als een man die een ark maakte om zichzelf en zijn vrouw, genaamd Pyrrha, te redden van een overstroming die door Zeus was gestuurd om de mensheid uit te roeien.

Deucalion en zijn vrouw zwierven over de overstroomde aarde totdat ze uiteindelijk land vonden op het puntje van de berg Parnassus. Na het aanbieden van offers aan de goden, vroeg het paar hoe de mensheid herboren kon worden. Hermes, de boodschapper van God , zei dat ze stenen achter zich moesten gooien terwijl ze liepen. Deucalion en Pyrrha handelden dienovereenkomstig.

De stenen die door Deucalion werden gegooid, groeiden uit tot mannen en die van Pyrrha tot vrouwen.  Na een tijdje kwamen ze erachter dat de aarde de grote moeder was en dat de stenen haar beenderen waren. Zo wierpen ze stenen achter zich en werd de mensheid herschapen.

De vloed van Deucalion zou hebben plaatsgevonden in de tijd dat Athene onder het bewind van Cecrops stond. Dit was ook de tijd van Agenor, de vader van de held Cadmus en ook de vader van Europa, wiens naam later werd gebruikt om het continent Europa te noemen. De Griekse mythologie verwijst naar deze periode als de bronstijd. We gaan verder in de tijd die de Zilveren Eeuw wordt genoemd, toen men zei dat mensen veel langer leefden dan nu en kinderen pas volwassen werden als ze 100 jaar oud waren. Nog eerder, binnen de Griekse mythologie, was de Gouden Eeuw, die plaatsvond voordat Zeus de controle over de berg Olympia overnam. In de Gouden Eeuw hoefden mensen niet te werken, maar leefden ze een leven van pure gelukzaligheid en genoten ze van de schitterende lente voordat ze in een eeuwige slaap vielen.

Terugkerend naar de catastrofe van Deucalion, wordt geschreven dat de oorzaak van deze catastrofe is ontstaan ​​uit de val van de mens in slechte corruptie en immorele daden. Men dacht dat de ernstigste zonde van de mens arrogantie en minachting voor de goden was. Wat leidt tot hun straf en gevaar door toedoen van de Goden zelf.

In toorn riep Zeus alle goden bijeen en verwoestte de aarde met de Deucalion Vloed, waarmee hij de hele mensheid vernietigde. Hij begon met het beperken van de noordelijke wind van Boreas tot de Aeolus-grot en het loslaten van de zuidelijke wind van Notus. Hij vertrouwde Rainbow Iris de verantwoordelijkheid toe om voortdurend water terug de lucht in te trekken, waardoor de ergste droogte ooit werd veroorzaakt. Met alle gewassen vernietigd en de mensen weer overgeleverd aan de genade van de goden, begon het te regenen.

Toen de regen uit de lucht naar beneden stroomde, schiep de zeegod Poseidon de golven om de mensheid te verzwelgen. Leeuwen, tijgers, koeien en alle landdieren werden weggevaagd. Dolfijnen konden naar de bergtop zwemmen. De vogels konden geen plek vinden om te landen, dus begonnen ze uit de lucht te vallen. Zelfs de weinige gelukkigen die aan de overstroming ontsnapten, konden niet aan de honger ontsnappen. De toorn van Zeus was compleet.

Gelukkig was de mensheid niet alles behalve verloren, er waren maar een paar mensen die de zondvloed hadden overleefd. De belangrijkste hiervan was Deucalion; de zoon van Prometheus, de God die voor de mensheid zorgt, en zijn vrouw Pyrrha. Deucalion werd voortgebracht uit het land Thessalië. Hij stond bekend als een echte humanist en werd door Zeus gespaard tijdens de zondvloed. De God Prometheus, volgens het woord van Zeus, kwam naar de aarde om zijn zoon te informeren over de verschrikkelijke plaag die hen overkwam en hoe ze hun dood konden voorkomen. In opdracht van zijn vader maakte Deucalion een grote, met voedsel gevulde ark.

Toen de regen kwam, begon het water te stijgen, dus verliet het paar hun huis om hun toevlucht te zoeken in de ark. De ark dreef op het water en dreef 9 dagen en 9 nachten rond. Op de tiende dag was de ark van Deucalion naar Parnassus afgedreven, de enige berg die niet in water was ondergedompeld. De tiende dag was ook het moment waarop de woede van Zeus begon af te nemen, de regen stopte en het water wegliep, de grond begon te verschijnen.

Na de grote overstroming stapte het paar van hun ark af en hun nieuwe wereld in. Ze waren verbijsterd door het tafereel dat voor hen lag. Ze realiseerden zich al snel de moeilijkheid van het leven dat voor hen lag, de meest verschrikkelijke van al hun ontberingen was om hun eenzaamheid te zijn.

Net als veel andere religies, zoals het christendom, het boeddhisme, bood de Griekse mythologie een waarschuwing voor de ondergang van de mensheid en de eindeloze apocalyps. In oude overtuigingen is er echter een legende dat er een grote God zal zijn die de mensheid lijkt te redden, namelijk  de Verlosser.

Ariadne, Theseus en de Minotaurus

Dochter van koning Minos van Kreta en koningin Pasiphaë. Wordt verliefd op de held Theseus die met haar hulp het monster Minotaurus dood. Als dank voor haar hulp belooft Theseus met Ariadne te trouwen. Hij laat haar, na het doden van de Minotaurus, echter achter op Naxos (eiland in de Egeïsche Zee).

De god Dionysus (landbouw, vruchtbaarheid, natuur en wijn) vindt en huwt haar vervolgens. Hij verwerkt drie kinderen bij haar: Thoas, Oenopion en Staphylus.

Gedurende haar leven bleef Ariadne trouw aan Dionysus. Er zijn uiteenlopende verhalen over de dood van Ariadne. Volgens een daarvan verhangt ze zich aan een boom. Een ander verhaal zegt dat koning Perseus haar op Argus doodt.

De god Dionysus werd door de Romeinen Bacchus genoemd.

Cassandra

Cassandra is een beroemd figuur in de Griekse mythologie. Ze was de dochter van Priamus, de koning van Troje. Toen ze op een dag een bezoek bracht aan het heiligdom van Apollo viel deze godheid voor de schoonheid van de koningsdochter.

Apollo wilde het bed met haar delen. Cassandra deed alsof ze geïnteresseerd was in de god en en zorgde er voor dat die haar de gave van de profetie schonk. Nadat de god haar deze gave verleend had wees Cassandra hem alsnog af. Het bed met hem delen wilde ze niet meer. Apollo was woedend maar kon haar de gave niet meer afnemen. Goddelijke verordeningen konden namelijk niet worden teruggedraaid. Uit wraak zorgde Apollo er wel voor dat geen mens de voorspellingen van Cassandra ooit zou geloven. De profetische gave werd voor Cassandra zo een vloek.
Steeds als de onfortuinlijke koningsdochter waarschuwde voor naderend onheil geloofde niemand haar. Zo waarschuwde er onder meer voor dat het paard van Troje een list was en wees ze de onderdanen erop dat Paris de stad Troje in het ongeluk zou storten. Geloofd werd Cassandra echter nooit .

Vandaag de dag wordt de naam Cassandra nog geregeld gebruikt voor personen die waarschuwen voor naderend onheil maar niet worden geloofd.

Callisto

Volgens Apollodorus was Callisto de dochter van koning Lycaon van Arcadia. Ze had een eed afgelegd om maagd te blijven sinds ze een vrome volgeling was van de Griekse godin Artemis.

Om haar te pakken te krijgen, nam Zeus de gedaante van Artemis of Apollo aan en verkrachtte haar, nadat hij het vertrouwen van Callisto had gewonnen. Alsof dat nog niet genoeg was, veranderde Zeus de ongelukkige vrouw in een beer om haar te redden van Hera’s jaloezie. Terwijl zij nog een beer was, beviel Callisto van een kind genaamd Arcas.

Eindelijk kreeg Hera haar wraak door Artemis Callisto te laten doden door haar ervan te overtuigen dat ze een wild beest was. Er is echter ook een versie van de mythe waarin Artemis Callisto vermoordde omdat ze haar maagdelijkheid had verloren.

In de Griekse mythologie is Eros de zoon van Aphrodite en Ares. Hij is de god van de liefde, de seksuele begeerte en het verlangen naar schoonheid. Het Romeinse equivalent van de god is Cupido, ook wel Amor genoemd.

Ares, de god van oorlog en krijgslust, is weinig geliefd bij de andere goden uit de Griekse mythologie. Vanwege zijn opvliegende karakter ligt hij geregeld met hen overhoop. Niet alle goden hebben echter een hekel aan Ares. Zo is hij de minnaar van de godin Aphrodite waarbij hij ook kinderen verwekt: de tweeling Deimos en Phobos (Angst en Vrees) én de liefdesgod Eros.
Eros is een bijzondere god. Hij heeft helemaal geen zin om op te groeien. Hij blijft liever kind. In de kunst wordt Eros dan ook vaak afgebeeld als kind. Zijn moeder Aphrodite is er niet blij mee dat haar zoon een klein, ondeugend jongetje blijft en roept daarom de hulp in van Themis, de godin van de wijsheid. Deze vertelt Aphrodite dat haar zoon alleen zal groeien als hij een broer of zus heeft, die hem ook liefde terug kan geven. Als Eros een broer heeft, Anteros (de god van de wederliefde), ontgroeit hij inderdaad zijn kindertijd. De god Anteros straft mensen die liefde krijgen, maar geen liefde teruggeven.

Eros en Psyche
De god Eros komt voor in verschillende mythologische verhalen. Het bekendst is het verhaal waarin de god er door zijn moeder op uit wordt gestuurd om een beeldschoon meisje te doden. Aphrodite is namelijk stikjaloers op het mooie meisje, genaamd Psyche (de personificatie van de ziel). Als Eros ‘s nachts naar het paleis reist om zijn opdracht uit te voeren, ziet hij het door de maan verlichte gezicht van het beeldschone meisje. Eros is op slag verliefd en kan het niet over zijn hart verkrijgen Psyche te doden.

Woedend besluit Aphrodite om Psyche dan maar te kwellen met vreselijke pijnen. Deze worden zo erg dat de ongelukkige Psyche besluit zich van het leven te beroven door zich vanaf een van de paleismuren naar beneden te laten storten. Eros heeft haar echter gevolgd en vraagt Zephyros, de god van de westenwind, haar te redden. Zephyros zorgt er inderdaad voor dat Psyche niet te pletter valt. Hij brengt haar naar een prachtig paleis op een ver eiland. ‘s Nachts bezoekt Eros haar daar. Hij vraagt haar de zijne te worden, maar stelt wel één voorwaarde: Psyche mag zijn gezicht nooit zien. Ziet ze het toch, dan zal de god haar voor altijd verlaten. Psyche stemt toe en lange tijd leven de twee samen, zonder dat Eros ooit zijn gezicht laat zien.

Op een dag vraagt Psyche of haar zussen op bezoek mogen komen. Eros stemt toe. De zussen maken echter een einde aan het liefdessprookje. Jaloers maken ze Psyche wijs dat Eros het gezicht van een monster heeft en dat zij hem daarom niet mag zien. Ze halen haar over een olielampje bij het bed te zetten en een dolk onder haar kussen te leggen. Als ze het gezicht van Eros ziet en hij blijkt inderdaad een monster te zijn, kan ze hem gelijk vermoorden. Psyche ontsteekt ‘s nachts het licht en bekijkt het gezicht van haar geliefde. In plaats van een monster blijkt hij een prachtige jongeman te zijn. Eros ontwaakt en verlaat zijn geliefde.

Ontredderd besluit Psyche zich opnieuw van het leven te beroven. Dit keer probeert ze zichzelf te verdrinken. De stroomgod steekt hier echter een stokje voor en brengt Eros’ geliefde weer veilig aan land. Daar blijft ze zoeken naar haar geliefde. Als de godin Demeter op een dag het treurige verhaal van Psyche hoort, snapt ze dat het schone meisje op zoek is naar Eros. Ze raadt Psyche daarop aan in dienst te treden van Aphrodite. In de hoop dat ze haar geliefde eindelijk weer kan ontmoeten, besluit Psyche dit advies op te volgen. Haar wrokkige schoonmoeder besluit haar vervolgens echter allerlei onmogelijke opdrachten te laten uitvoeren. Als laatste krijgt ze opdracht de Onderwereld te betreden om een potje zalf van Persephone te verkrijgen. Dit lukt, maar als Psyche besluit het potje open te maken, komt daar Hypnos uit tevoorschijn. Psyche zakt weg. Op dat moment komt Eros overvliegen. Hij realiseert zich dan wat hij zijn geliefde heeft aangedaan. Eros vecht met Hypnos om deze terug te dringen in het kleine potje en wekt vervolgens Psyche met een tedere kus op de mond.

Eros vliegt vervolgens met zijn geliefde naar de Olympus waar hij met haar trouwt.

Andere tradities
In een oudere traditie was Eros overigens niet de zoon van Aphrodite en Ares, maar meer een soort oerkracht uit de tijd vóór de Olympische goden. Volgens de dichter Hesiodus kwam hij als een liefdeskracht in het begin der tijden tot leven, gelijktijdig met Gaea (de aarde) en Tartarus (de onderwereld). Volgens weer een andere lezing zou de aarde zijn ontstaan uit de vereniging van Eros en Chaos.

Danae

Danae was de dochter van Acrisius, de koning van Argos. Volgens een profetie zou Acrisius sterven door de hand van de zoon van zijn dochter. Acrisius kon zijn lot niet accepteren en besloot Danae op te sluiten en alle mannen te verbieden haar te benaderen.

Tot zijn pech trok Danae de interesse van Zeus. Ook al zat ze opgesloten in een bronzen kerker zonder mogelijke ingang, Zeus was de koning van de oude Griekse goden en niets kon hem stoppen. Uiteindelijk werd de god van de donder een regen van goud en infiltreerde hij Danae’s cel vanaf het dak. Uiteindelijk baarde Danae Perseus en Acrisius realiseerde zich dat niemand zijn lot kan beheersen.

Oedipus (Oidipous) en het oedipuscomplex

Oedipus is een bekend personage uit de Griekse mythologie. Hij speelt de hoofdrol in Sophokles’ tragedie Koning Oedipus. Oedipus leeft voort in onze taal dankzij een psychoanalytisch concept dat de Weense psychiater Sigmund Freud eind negentiende eeuw naar hem vernoemde: het oedipuscomplex. Freud gebruikte de term voor de fase waarin kleuters seksuele verlangens hebben naar de ene ouder, en de andere ouder als rivaal beschouwen.

Het verhaal van Oedipus gaat als volgt. In oude tijden heerst koning Laios over de stad Thebe. Hij is getrouwd met Iokaste maar het huwelijk blijft lang kinderloos. In de hoop toch een nazaat te mogen verwerken, brengt koning Laios een bezoek aan het orakel van Delfi. Daar wordt hij niet erg op zijn gemak gesteld. Het orakel belooft hem wel een zoon, maar voegt daar aan toe dat de koning omgebracht zal worden door dat kind. Het is de vervulling van een vloek die een koning op de Peloponnesos ooit over koning Laios heeft uitgesproken, nadat die zijn zoon had ontvoerd.
Niet lang hierna baart koningin Iokaste inderdaad een zoon. Bang voor het onheil besluit het echtpaar de pezen van het kind door te snijden en hem vervolgens te vondeling te leggen in de bergen. De herder die het kind te vondeling moet leggen krijgt echter medelijden met het kind en besluit hem over te dragen aan een bevriende herder die de kudden van Polybos, de koning van Korinthe, weidt.

Laios en Iokaste zijn ervan overtuigd dat het kind in de bergen door wilde dieren is verscheurd en denken zo verlost te zijn van de spreuk van het orakel. Om hun geweten te sussen maken ze zichzelf wijs eigenlijk een goede daad te hebben gepleegd. Ze hebben het kind immers behoed voor een toekomst als vadermoordenaar.

De herder van Polybos neemt het kind mee naar zijn vrouw, die zich over hem ontfermd. Ze verbindt zijn doorgesneden pezen. Vanwege de akelige wonden noemen ze het kind Oedipus, wat de gezwollen voet betekent. Na enige tijd besluit het echtpaar het kind naar het hof te brengen aangezien ze zelf te arm zijn om het groot te brengen. Daar wordt Oedipus liefdevol aangenomen door de kinderloze koning Polybos en diens vrouw Merope. Maar weinig mensen in het rijk weten dat Oedipus niet het echte kind van het koningspaar is en het kind groeit zo op als de rechtmatige zoon en erfgenaam van de koning.

Op een dag hoort Oedipus van een dronken man dat hij niet de echte zoon van koning Polybos is. De jongeman reist hierop af naar het orakel van Delfi. Het orakel wil hem echter geen duidelijkheid verschaffen over zijn ware afkomst. Wel vertelt het orakel hem dat hij zijn vader zal doden en met zijn moeder zal trouwen. En dat uit dit huwelijk vervolgens verfoeilijke kinderen zullen worden geboren. Oedipus is wanhopig en wil zijn noodlot ontlopen. Hij ontvlucht Korinthe. Hij weet niet beter dan dat Polybos zijn echte vader is en wil hem niet doden.

Kort hierna komt Oedipus, die van plan is naar Boiotië te reizen, een paard met wagen tegen. De bestuurder duwt hem in het voorbijgaan ruw aan de kant. Oedipus, nog hevig gefrustreerd door de spreuken van het orakel, is woedend en als een oude man op de bok hem ook nog eens naar hem uithaalt met een stok, slaan bij Oedipus alle stoppen door. Als een wilde beukt hij op de oude man in, waardoor die van de wagen valt en overlijdt. Dat de man op de wagen in werkelijkheid zijn vader is, weer Oedipus niet. Maar het eerste deel van de voorspelling is al wel in vervulling gegaan. Oedipus heeft koning Laios gedood.

Thebe wordt in die tijd geteisterd door een gevleugelde sfinx, de dochter van de hellehond. De sfinx heeft zich bij de stadspoort van Thebe geposteerd en valt voorbij trekkende mensen lastig. Het geeft allerlei moeilijke raadsels op en wie het antwoord niet weet wordt onmiddellijk door de sfinx gedood.

Na de dood van koning Laios zit koningin Iokaste met haar broer Kretoon op de koningstroon van Thebe. In de hoop eindelijk van de terreur van de sfinx af te komen, bepalen zij dat degene die het wezen verslaat, mag trouwen met de koninklijk weduwe. In die tijd trekt Oedipus de stad juist binnen. Gezien de onrustbarende voorspelling die hij van het orakel heeft gekregen, hecht hij nog maar weinig waarde aan zijn leven en besluit hij in te gaan op het koninklijke aanbod. Zonder vrees bezoekt hij de sfinx die hem het volgende raadsel opgeeft:
“Welk schepsel loopt ‘s ochtends op vier benen, ‘s middags op twee benen en ‘s avonds op drie?”

Oedipus hoeft niet lang na te denken over de oplossing en antwoordt.

“Het raadsel gaat over de mens. In de morgen van zijn leven begeeft hij zich als baby op handen en voeten. Als hij sterker wordt, loopt de mens rechtop en in ouderdom heeft het een derde voet, een wandelstok, nodig om overeind te blijven.”

De sfinx erkent verslagen te zijn en stort zich in een afgrond. Thebe is bevrijd van de terreur van het wezen en Oedipus treedt in het huwelijk met zijn moeder, koningin Iokaste. Uit het huwelijk worden meerdere kinderen geboren terwijl Oedipus er geen idee van heeft dat hij deze kinderen bij zijn eigen moeder heeft verwekt.

Als de stad jaren later wordt geteisterd door de pest hopen de inwoners van Thebe dat Oedipus hen nogmaals zal weten te verlossen. Koning Oedipus stuurt zijn zwager Kretoon hierop naar Delfi zodat die het orakel om raad kan vragen. Als Kretoon terugkeert uit Delfi verklaart deze dat de pest inderdaad een goddelijke straf is:
“Willen we de stad van de straf bevrijden dan moet de goddeloze misdadiger die in ons midden is het land uitgejaagd worden. De dood van koning Laios is namelijk nog altijd niet gewroken!”

Oedipus, onwetend dat het hier over hemzelf gaat, belooft zijn onderdanen niet te rusten voor hij de moordenaar van koning Laios heeft gevonden. Niet veel later wordt via de blinde ziener Tiresias duidelijk dat Oedipus schuldig is aan de moord op de koning. Dat hij zijn eigen vader heeft vermoord en getrouwd is met zijn moeder. Na het horen van dit nieuws is Oedipus door het dolle. Woedend stormt hij met een zwaard in zijn hand door het paleis, op zoek naar zijn moeder en echtgenote die hij wil doden. Aangekomen in haar slaapvertrekken blijkt Iokaste echter eigenhandig al een eind aan haar leven te hebben gemaakt.

Oedipus verblindt zich dan door met de gouden gespen van zijn koningsgewaad zijn ogen uit te steken. Hierna verlaat hij het land, met alleen zijn trouwe dochter Antigone als metgezel.

De doos van Pandora

In de Griekse mythologie vervult Pandora een bijzondere rol. Ze is de eerste menselijke vrouw en wordt door de god Hephaistos gevormd uit water en aarde om de mensheid te straffen. Haar naam betekent draagster van alle gaven.

In de mythe van de doos van Pandora speelt Prometheus een hoofdrol. In de oorlog tussen de Olympische goden en de Titanen kiezen enkele Titanen de kant van de Olympiërs. Een van hen is Prometheus, wat letterlijk vooruitdenken betekent. Hij voorziet dat Zeus de strijd gaat winnen en is dus zo slim om diens kant te kiezen. Na de strijd beloont Zeus de titaan door hem toestemming te geven verschillende levensvormen voor de aarde te scheppen.
Prometheus maakt met toestemming van de oppergod eerst dieren en daarna besluit hij ook rechtopstaande figuren te maken, naar het voorbeeld van de goden. Zonder dit te overleggen met Zeus besluit Prometheus de mens hierna ook de levensadem in te blazen. Zeus is ontstemd en volgens sommige lezingen is het bedrog van Prometheus er de reden van dat de oppergod niet veel moet hebben van de mens.

Prometheus heeft wel het beste voor met de mens en rooft voor hen het vuur uit de hemel. Het komt de dief duur te staan. Zeus is woedend en laat Prometheus als straf met onbreekbare ketenen vastbinden aan een rots. Iedere dag wordt zijn lever door een adelaar uitgerukt, waarna het orgaan ‘s nachts weer aangroeit om vervolgens weer weggerukt te kunnen worden. Een eeuwigdurende straf. Dat is echter de bedoeling, maar na vele eeuwen wordt de titaan uiteindelijk toch bevrijd uit zijn benarde positie. De held Heracles ziet hem tijdens een van zijn omzwervingen hangen aan de rots en krijgt medelijden. Heracles schiet de roofvogel hierop neer met zijn pijl en boog en bevrijd Prometheus.

Volgens een andere lezing laat Zeus zijn vijand vrij als hij verneemt dat Prometheus een geheim kent dat zeer belangrijk voor hem is. Dit geheim is dat Zeus onttroond zal worden door een kind dat de nimf Thetis hem baart.

Pandora en het onheil van de wereld

Ook de mens wordt bestraft voor de diefstal van het vuur. Zeus geeft Hephaistos, de god van de smeedkunst, opdracht een mooi maar gevaarlijk en nieuwsgierig nieuw schepsel te maken: de vrouw. Zeus stuurt deze vrouw, genaamd Pandora, met een doos naar de mens en drukte haar op het hart nóóit in de doos te kijken, hoewel hij weet dat zij haar nieuwsgierigheid nooit zal weten te bedwingen. Alle goden hebben onheilspellende gaven in de doos verborgen.
Op aarde wordt Pandora al snel opgenomen door de mannen die onder de indruk zijn van haar schoonheid. De nieuwsgierige Pandora kan zich op een dag inderdaad niet meer inhouden en besluit de bijzondere doos te openen. Uit de doos vliegen alle rampen die de mensheid sinds die tijd teisteren, zoals hongersnood, ziekte, aardbevingen en oorlog. Het onheil verspreidt zich bliksemsnel onder de mensen, die tot die tijd vrij van problemen en ziekten hadden geleefd.

Geschrokken sluit Pandora de doos weer, maar alleen de hoop zit nog in de doos als deze weer gesloten wordt. Het is de enige goede gave die in de doos verborgen was. Volgens een andere lezing moet ook de hoop beschouwd worden als een giftig geschenk.

Zondeval
De mythe van Pandora wordt soms gezien als een post-christelijke beeld van de Bijbelse zondeval. In beide gevallen wordt de nieuwsgierigheid van de vrouw de mensheid noodlottig.

Electra

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Het elektracomplex is een psychologische visie op de ontwikkeling tot volwassenheid van meisjes. Het elektracomplex wordt gezien als tegenhanger van het oedipuscomplex bij jongens. De naam is afkomstig uit de Griekse mythologie: Elektra was de dochter van Agamemnon, wiens dood zij probeerde te wreken door haar moeder te vermoorden. Een vaak bestudeerde psychologische context in de geschiedenis van psychotherapie, die van confrontatie/botsing tussen de dochter en de figuur van de moeder staat bekend als “Complex van Electra”, in tegenstelling tot dat van Oedipus, ontwikkeld aan het einde van 1800 door Sigmund Freud.Hoewel de term “Electra-complex” vaak wordt geassocieerd met Sigmund Freud , was het eigenlijk Carl Jung die de term in 1913 bedacht. De term is afgeleid van de Griekse mythe van Electra en haar broer Orestes, die de dood van hun moeder beraamden als wraak voor de moord op hun vader.In de Griekse mythologie zijn er diverse personen die Elektra (Oudgrieks: Ἠλέκτρα) (of Electra) (Barnsteen) worden genoemd. Soms is niet geheel duidelijk of dezelfde persoon bedoeld wordt. Zo is er een Elektra die genoemd wordt als de moeder van de stichter van de stad Troje: Dardanus. Misschien is zij zelf de stichtster van deze stad. Een Elektra wordt genoemd als dochter van de zeegoden Oceanus en Tethys. Als oceanide is ze de partner van Thaumas en de moeder van Iris en de harpijen (harpuiai). Verder is Elektra een Pleiade en één der Danaïden. Bij Euripides, Sophocles en Aischylos is Elektra de dochter van Klytaimnestra en Agamemnon en de zus van Orestes. Zij redt haar broer van hun moorddadige moeder. Bij Euripides trouwt ze met Pylades die een vorm is van Hermes. Zij kregen twee kinderen: Strophios en Medon.

Carl Gustav Jung opperde de naam elektracomplex voor het concept dat Sigmund Freud had beschreven als de “vrouwelijke oedipushouding” van jonge meisjes. Volgens Freud is een meisje oorspronkelijk ook aan haar moeder gebonden. Als ze echter ontdekt dat ze geen penis heeft, wordt ze boos op haar moeder en houdt haar daarvoor verantwoordelijk. Ze richt dan haar aanhankelijkheid op haar vader en fantaseert erover zwanger van hem te worden. Ze gelooft dat deze zwangerschap de ontbrekende penis compenseert (deze jaloezie wordt penisnijd genoemd). Ze meent hierdoor een status gelijk aan die van de vader te krijgen. Freud wees de term ‘elektracomplex’ echter van de hand.

Volgens de Freudiaanse theorie is een belangrijk onderdeel van het ontwikkelingsproces het leren identificeren met de ouder van hetzelfde geslacht. Tijdens de stadia van Freuds theorie van psychoseksuele ontwikkeling is de libidinale energie gericht op verschillende erogene zones van het lichaam van het kind.

Als er iets misgaat tijdens een van deze fasen, kan een fixatie op dat punt in de ontwikkeling optreden. Een fixatie is een aanhoudende focus op een eerder psychoseksueel stadium. Dergelijke fixaties leidden volgens Freud vaak tot angst en speelden een rol bij neurose en onaangepast gedrag op volwassen leeftijd.

Freud beschreef het vrouwelijke Oedipus-houdingscomplex als het verlangen van een dochter naar haar vader en concurrentie met haar moeder. De dochter bezit een onbewust verlangen om haar moeder te vervangen als seksuele partner van haar vader, wat leidt tot een rivaliteit tussen dochter en moeder.

Het Electra-complex wordt verondersteld plaats te vinden tijdens de fallische fase van psychoseksuele ontwikkeling, in de leeftijd van 3 tot 6, gedurende welke tijd dochters meer tijd doorbrengen met hun vaders, flirten en seksueel gedrag beoefenen zonder seksueel contact. Freud gaf wel toe dat hij minder wist over de ontwikkeling van kleine meisjes dan kleine jongens.

Feministen beschouwen deze theorie over het algemeen als seksistisch. Het uitgangspunt dat vrouwen aan penisnijd lijden, wordt door hen toegeschreven aan het victoriaanse idee dat mannelijke geslachtsorganen beter zijn dan vrouwelijke. Anderen menen dat het in die tijd waar was vanwege grotere seksuele privileges voor mannen, maar dat van penisnijd nu geen sprake meer is voor de meeste vrouwen door het succes van de vrouwenbeweging.

De theorie is enige tientallen jaren in zwang geweest, maar wordt niet langer als serieus psychologisch concept gezien, behalve door aanhangers van Freud en Jung.

Egina

Aegina was de dochter van de riviergod Asopus en de nimf Metope. Zeus ontvoerde haar in de vorm van een adelaar en droeg haar helemaal naar Oenone, een eiland in de buurt van Athene. Asopus volgde hen en probeerde zijn dochter terug te halen, maar Zeus weerde hem af met zijn donder.

In Oenone beviel Aegina van Zeus’ zoon genaamd Aeacus, die later koning werd van het eiland, dat de naam van Aegina kreeg.

“maar hij droeg je naar het eiland Oenopia en sliep daar met je, waar je Aeacus, de liefste van alle mensen op aarde, aan de luid donderende vader baarde.”
Pindar, Isthmische 8

Theofaan

Theophane was een buitengewoon mooi meisje en de dochter van Bisaltes . Haar schoonheid was zo beroemd dat vrijers voortdurend om haar hand kwamen vragen.

Poseidon, de oude Griekse oceaangod, nam haar met geweld mee naar het eiland Cruissa, maar zelfs daar bleven de vrijers de vrouw lastigvallen. Poseidon besloot op dat moment om Theophane in een ooi te veranderen en zichzelf in een ram. De rest van de eilandbewoners werden in vee veranderd en de vrijers in wolven. Uit de verbintenis (of verkrachting) van Theophane en Poseidon werd de ram geboren die het legendarische gouden vlies droeg.

Melantho

Er worden in de mythologie twee verhalen van Melantho opgevoerd.

In het eerste verhaal is Melantho  een dochter van de legendarische Deucalion en een prinses van Phokis. Poseidon verleidde haar door in een dolfijn te veranderen en haar te verkrachten. . Melantho baarde de oude Griekse god een zoon genaamd Delphos.

https://dionovertoun.com/2021/02/03/melantho/

https://www.ancient-origins.net/news-history/rape-sabine-women-002636

https://thebl.com/culture/the-flood-of-deucalion-and-the-human-race-born-from-stone.html