In een gastredactioneel commentaar in het tijdschrift Bioethics bespreekt Joona Räsänen
Photo by Abhijith P
van de universiteit van Aarhus de mogelijkheid van seksuele eenzaamheid als een verwaarloosd probleem voor de volksgezondheid.
Uit een recente studie bleek dat tussen de jaren 2000-2002 en 2016-2018 het aandeel mannen tussen de 18 en 24 jaar dat geen seksuele activiteit meldde in het afgelopen jaar is gestegen van ongeveer 19% naar 31%. Deze trend gold echter niet voor vrouwen. Een soortgelijk patroon is ook in ander onderzoek bevestigd.
Ondanks deze trend bij mannen speelt er ook nog een ander patroon; er is een categorie mannen die aangeeft meer seksuele partners te hebben dan eerder werd waargenomen. Volgens de National Survey of Family Growth had vanaf 2002 de meest seksueel actieve top 5% van de Amerikaanse heteroseksuele mannen 38 levenspartners; maar vanaf 2012 was dat aantal 50 geworden. Gedurende dit decennium werd er geen verandering gevonden in het aantal levenslange sekspartners voor heteroseksuele vrouwen.
Räsänen schrijft: “De 5% heeft [] de helft van de (penis-vaginale) seks in de wereld.” Bij het toepassen van de Gini-index – een maatstaf voor inkomensongelijkheid – blijkt dat de verdeling van levenslange sekspartners voor zowel mannen als vrouwen even ongelijk is als de welvaartsverdeling in de landen met de grootste economische verschillen (dwz Zuid-Afrika, Namibië) .
De auteur betoogt dat seksuele ontoegankelijkheid een punt van zorg kan zijn voor de volksgezondheid, gezien de voordelen voor de geestelijke en lichamelijke gezondheid die gepaard gaan met seksuele activiteit. Studies tonen aan dat seksuele eenzaamheid een negatieve invloed heeft op het gevoel van eigenwaarde en de stemming bij zowel mannen als vrouwen. Dit kan zich manifesteren als woede en agressie onder mannen; bedenk dat het National Threat Assessment Center van de Amerikaanse geheime dienst verklaarde dat er een groeiende terroristische dreiging is van mannen die zichzelf identificeren als “onvrijwillige celibatair”.
Dit patroon van seksuele eenzaamheid is echter niet uniek voor de Verenigde Staten. In Finland bijvoorbeeld, is het aantal mannen dat moeite heeft met het vinden van een partner verdubbeld van 1992 tot 2015. Intuïtief, dating-apps zoals Tinder lijken misschien een efficiënte strategie om te paren, maar de kloof tussen “winnaars” en ” verliezers” wordt zo veel schokkender in de online wereld.
Räsänen benadrukt een punt van Jordan Peterson, dat seksuele eenzaamheid kan worden verlicht door monogamie te bevorderen. De rol van filosofische bio-ethici zoals Räsänen wordt dan om dergelijke beweringen te analyseren op hun logische consistentie en conceptuele coherentie.
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
