Zijn vrouwen hongeriger naar seks dan we dachten?

Het seksuele gedrag van vrouwen is aan het veranderen. Daar is geen twijfel over.

Veel jonge vrouwen in het ontwikkelde Westen lijken tegenwoordig meer en meer ook de voorkeur te geven aan seksafspraakjes. Ze kijken in grotere aantallen online porno dan ooit tevoren.

Vrouwen zijn ook op andere manieren actievere voyeurs geworden. De Beatles maakten hun vrouwelijke bewonderaars gek zonder zich ooit te hoeven uitkleden. Maar de hedendaagse mannelijke entertainers kleden zich tegenwoordig regelmatig uit tot in hun korte broeken, en hun vrouwelijke fans verwachten dat ze gespierd, gespierd en interessant getatoeëerd zijn.

In de jaren negentig schokte Daphne Merkin de wereld toen ze in The New Yorker schreef over het graag geslagen worden. Maar tegenwoordig heeft elke zichzelf respecterende seksspeeltjeswinkel in Amerika een flinke voorraad touw, polsboeien en floggers bij de hand.

Wat gebeurt er? Zien we een nieuw tijdperk van vrouwelijke seksuele empowerment en vrijheid? Of is dit gewoon het antwoord van de consumptiemaatschappij op haar eigen, zelf veroorzaakte erotische verveling ?

Kunnen we het vrouwelijke verlangen uit zijn sociale context halen?

Om die vraag te beantwoorden zou het nuttig zijn als we een duidelijker beeld zouden krijgen van wat vrouwelijke seksualiteit werkelijk inhoudt. De laatste jaren is de erotische versie van Freuds beroemde vraag: “Wat wil een vrouw werkelijk?” wordt steeds vaker gevraagd door seksonderzoekers en antropologen.

Het is echter een moeilijke vraag, omdat seksueel gedrag zo reageert op de sociale context. Het is een bewezen wetenschappelijk feit dat vrouwen hun beslissingen grotendeels baseren op wat de meerderheid kiest. Vrouwen zijn sociale wezens.

Zullen we ooit het vrouwelijk verlangen kunnen begrijpen, ontdaan van zijn culturele context?  De sociale context is altijd onderdeel geweest van het plaatje, en zal dat altijd blijven. Maar dat weerhoudt seksonderzoekers er niet van om de vraag toch te beantwoorden.

Bewijs uit het sekslab

Sommige onderzoekers zijn naar het laboratorium gegaan voor antwoorden. Net als Masters en Johnson in de jaren zestig hebben sekswetenschappers de genitale reacties van individuen op visuele en auditieve erotische stimuli nauwlettend geobserveerd en onderzocht hoe goed deze correleerden met de subjectieve reactie van mensen.

De resultaten waren verrassend. Wanneer een man in het laboratorium zegt dat iets hem opwindt, is zijn penis het daar meestal mee eens. Voor vrouwen ligt het ingewikkelder.

Ongeacht hun seksuele geaardheid tonen de geslachtsorganen van veel vrouwen opwinding bij videobeelden van welke vorm van seks dan ook – hetero-seks, homo-seks of zelfs bonobo-seks, het maakt niet uit – vaak zonder dat ze enig idee heeft dat haar lichaam opgewonden is.

Helaas heeft niemand enig idee wat dit allemaal betekent. Speculatie verloopt in twee totaal tegengestelde richtingen.

Wat zeg je?

Aan de ene kant beweren mensen als seksvoorlichter Emily Nagoski dat genitale opwinding bij afwezigheid van subjectieve opwinding heel weinig betekent. Het zijn gewoon de seksuele hersenen van een vrouw die zeggen: “Oh, hier is seks”, op dezelfde manier waarop ze zou kunnen zeggen: “Oh, hier is een restaurant.”

Cultuurcriticus Woensdag Martin trekt de tegenovergestelde conclusie. In haar fascinerende nieuwe boek, Untrue: Why Nearly Everything We Believe About Women, Lust, and Infidelity Is Wrong and How the New Science Can Set Us Free , stelt ze dat de nieuwe gegevens suggereren dat het verlangen van vrouwen in feite sterker is dan dat van mannen.

Wat u in de gegevens ziet, kan afhankelijk zijn van uw agenda. Martin wil, net als Bergner, het traditionele idee van de vrouw met een laag verlangen corrigeren. Nagoski wil dat mensen begrijpen dat de persoonlijke gevoelens van vrouwen belangrijker zijn dan hun tekenen van fysieke opwinding.

Maar wat betekenen de onderzoeksresultaten eigenlijk ? Niemand weet het echt, omdat de gegevens niet met instructies worden geleverd.

Bewijs uit andere culturen

Misschien kan de antropologie ons hier helpen. De meeste deskundigen zijn het erover eens dat het seksuele gedrag van vrouwen vandaag de dag wordt ingeperkt door allerlei culturele bagage die gedurende duizenden jaren van de westerse beschaving is opgebouwd. In Untrue betoogt Martin dat sociale veranderingen in op ploegen gebaseerde agrarische samenlevingen zoals de onze ertoe hebben geleid dat westerse vrouwen het culturele equivalent van een clitoridectomie hebben ondergaan.

Misschien zou de studie van niet door het Westen beïnvloede culturen, in het bijzonder jager-verzamelaars en vroege landbouwers/veehouders, enig licht kunnen werpen op hoe menselijke vrouwelijke seksualiteit er werkelijk uitziet in zijn natuurlijke staat.

Antropologen zijn al langere tijd met dit project bezig. En lang voordat antropologie ooit een ding was, observeerden Europese ontdekkingsreizigers als Samuel Wallis en James Cook het seksuele gedrag van vrouwen uit de Pacific Islander – en waren geschokt over hoe seksueel vrij ze waren.

Martin vertelt het verhaal van hoe Tahitiaanse vrouwen nog nooit ijzeren spijkers hadden gezien en ze onweerstaanbaar vonden, en graag seks voor hen wilden ruilen – tot het punt waarop de bemanning van het schip uiteindelijk een groot deel van de voorraad spijkers van het schip verruilde.

Maar wat vertelt dit ons over het seksuele verlangen van deze vrouwen? Zeer weinig. Het enige waar het echt op wijst is hun verlangen naar nagels – en hun gevoel van vrijheid om seks te gebruiken om te krijgen wat ze wilden.

Je zou vandaag hetzelfde kunnen zeggen over tieneraansluitingen. Veel vrouwen in mijn kantoor vertellen me waar ze echt naar verlangden: de aandacht van een partner , en dat seks gewoon een gemakkelijke manier was om die te krijgen.

Bewijs van andere primaten

Ten slotte is er het beroep op gegevens van onze primatenverwanten. Martin en Bergner wijzen er beiden op dat bij veel apensoorten de vrouwtjes de voornaamste initiatiefnemers van seks zijn. Bij veel soorten lijkt de van nature hogere orgasmedrempel van het vrouwtje ook promiscue paring te bevorderen , aangezien ze partner na partner snel uitput in de hoop uiteindelijk een orgasme te krijgen.

Er zitten ook andere voordelen aan het promiscue paren van vrouwen, zoals het aangaan van allianties met zoveel mogelijk mannelijke vreemden, waardoor de kans op kindermoord door mannen die haar bondgenoten worden, wordt verkleind.

De relevantie van zulke dingen voor menselijk gedrag is uiteraard slechts indirect.  Wij mensen delen genoeg gemeenschappelijke neigingen met onze verwanten van primaten – zoals hogere drempels voor vrouwelijke orgasmes en een neiging tot vrouwelijke copulatoire vocalisatie – dat observaties van de seksualiteit van onze mede-primaten niet volledig kunnen worden afgewezen.

Maar de menselijke evolutie heeft een aantal opvallende wendingen genomen – met name de evolutie van de symbolische taal, zo’n 40.000 jaar geleden. Met taal kwam het vermogen om over relaties te praten. Om ze te categoriseren: getrouwd, gescheiden , ‘getrouwd maar beschikbaar’. En om lastige vragen te stellen als: “Wie was die mensachtige met wie ik je gisteravond zag?”

Wat dit deed voor het seksueel gedrag van vrouwen is een raadsel. Maar vermoedelijk beperkte het het een beetje.

Zijn vrouwen wellustiger dan we dachten?

Velen zijn dat waarschijnlijk wel. Maar bij zeer sociale soorten als de onze hebben individuen om verschillende redenen seks. Het is nooit alleen een kwestie van libido.

Onder onze nauwste verwanten van de aap, de bonobo’s, van wie uiteraard bekend is dat ze veel seks hebben, vinden de meest voorkomende seksuele ontmoetingen plaats tussen twee vrouwtjes. Maar de vrouwelijke hiërarchieën van bonobo’s zijn krachtig, en het is onduidelijk of laaggeplaatste vrouwtjes die paren met hogergeplaatste vrouwtjes zich simpelweg wellustig voelen – of zich een weg naar de top slapen .

Martin, Bergner, Nagoski en de seksonderzoekers wier werk ze bespreken, hebben veel bijgedragen aan het uitbannen van schadelijke mythen – zoals de mythe dat er iets mis met je is als je de neiging hebt erg geil te zijn (of helemaal niet geil).

Misschien is het erotische potentieel van vrouwen over het algemeen groter dan dat van mannen. De gegevens van Masters en Johnson leken dat te impliceren. Maar er is een enorme individuele variatie, en individuele neigingen zijn veel belangrijker dan gendernormen.

Betekenen de recente veranderingen in de seksuele voorkeuren van jonge vrouwen dat we een nieuw tijdperk van seksuele empowerment en vrijheid van vrouwen zien?  Sociale druk op jonge mensen speelt zeker een rol – of het nu de druk is om puur te blijven, of de druk om contact te maken.

Sinds de creatie van taal en door mensen gebouwde technologieën heeft de menselijke cultuur zich ontwikkeld op manieren die niet gemakkelijk voorspelbaar zijn door onze biologische neigingen. Het is lang geleden dat het menselijk bestaan ​​enige gelijkenis vertoonde met het soort leven waarvoor ons lichaam is ontworpen.

Wat is de aard van de vrouwelijke seksuele respons? Of het nu goed of slecht is, het antwoord ligt nu grotendeels in onze eigen handen.

References

Bronnen

Stephen Snyder MD

https://www.psychologytoday.com/intl/blog/sexualitytoday/201808/are-women-hungrier-for-sex-than-we-thought