De langetermijneffecten van online daten op huwelijksresultaten
Huwelijken die voortkomen uit online datingplatforms verschillen qua tevredenheid en
Photo by charlesdeluvio
stabiliteit vergeleken met huwelijken die via traditionele offline middelen worden gesloten, volgens een nieuwe studie gepubliceerd in Computers in Human Behavior . De bevindingen suggereren dat hoewel online daten tot meer diverse huwelijken leidt, het ook unieke uitdagingen met zich meebrengt die de kwaliteit van deze relaties beïnvloeden.
Nu online daten een gebruikelijke manier wordt om partners te zoeken, probeerden onderzoekers de langetermijnimplicaties ervan voor relaties, met name huwelijken, te begrijpen. Eerder onderzoek suggereerde dat huwelijken die online beginnen bevredigender en stabieler zouden kunnen zijn. Deze bevindingen waren echter vooral gericht op de vroege stadia van relaties. Het huidige onderzoek was bedoeld om de leemte op te vullen in het begrijpen van de effecten van online daten op de tevredenheid en stabiliteit van het huwelijk in de loop van de tijd.
“Online daten is de meest voorkomende manier geworden waarop koppels elkaar ontmoeten in de Verenigde Staten. Toch weten we verrassend weinig over hoe koppels die elkaar online ontmoeten op de lange termijn het doen. Dit maakte ons nieuwsgierig naar de langetermijnimplicaties van online daten voor relaties”, aldus studieauteur Liesel Sharabi, universitair hoofddocent en directeur van het Relationships and Technology Lab aan de Arizona State University.
Voor hun onderzoek verzamelden de onderzoekers een steekproef van 923 Amerikaanse volwassenen die getrouwd waren. Deze personen werden aan hun partner voorgesteld via een online datingsite of app, of ontmoetten elkaar op conventionele offline locaties, zoals via vrienden, werk of universiteit. De steekproef werd zorgvuldig gekozen om de demografische gegevens van de VS op het gebied van leeftijd, ras en geslacht te weerspiegelen, waardoor de representativiteit van de bevindingen werd vergroot. De deelnemers waren vrijwel gelijk verdeeld tussen degenen die hun partner online en offline hebben ontmoet.
De onderzoekers gebruikten verschillende maatregelen om verschillende aspecten van de relaties van de deelnemers te peilen. Ze gebruikten schalen om maatschappelijke marginalisering te beoordelen (hoe de samenleving hun relatie bekijkt op basis van hoe ze elkaar hebben ontmoet), netwerkgoedkeuring (steun van vrienden en familie), geografische afstand (fysieke afstand tussen partners toen ze elkaar voor het eerst ontmoetten) en openbaarmaking (de mate van delen intieme informatie).
De belangrijkste uitkomsten die van belang waren, waren algemene tevredenheid over het huwelijk (bijvoorbeeld: ‘Hoe goed voldoet uw partner aan uw behoeften?’ en ‘Hoe tevreden bent u over het algemeen met uw huwelijk?’) en stabiliteit van het huwelijk (bijvoorbeeld: ‘Hebben u of uw partner Iedereen heeft serieus het idee van echtscheiding geopperd?” en “Heeft u in het verleden aan een echtscheiding of scheiding gedacht?”).
De onderzoekers ontdekten dat personen die hun echtgenoten online ontmoetten, over het algemeen jonger waren en meer datingervaring hadden voorafgaand aan het huwelijk dan degenen die elkaar offline ontmoetten. Interessant is dat online-huwelijken recenter bleken te zijn en vaker van hetzelfde geslacht of interraciaal waren.
Deze online-oorsprong-huwelijken rapporteerden echter een lagere mate van tevredenheid en stabiliteit vergeleken met offline-oorsprong-huwelijken. Dit verschil werd toegeschreven aan factoren zoals maatschappelijke marginalisering en minder netwerkgoedkeuring, die vaker voorkwamen in relaties met een online oorsprong.
Een andere belangrijke ontdekking was dat online daters aanvankelijk te maken kregen met een grotere geografische afstand, wat leidde tot meer openbaarmaking tussen partners. Hoewel deze grotere openheid tot een grotere tevredenheid leidde, correleerde deze paradoxaal genoeg met een lagere stabiliteit in het huwelijk. Dit suggereert dat hoewel online daten de datingpool uitbreidt en tot meer diverse huwelijken leidt, het ook unieke uitdagingen introduceert die van invloed kunnen zijn op de kwaliteit van deze relaties op de lange termijn.
Maar degenen in online-huwelijken beoordeelden hun huwelijkstevredenheid en stabiliteit nog steeds hoger dan het neutrale punt op de schalen die in het onderzoek werden gebruikt, wat aangeeft dat ondanks de uitdagingen en potentiële negatieve percepties die verband houden met online daten, deze relaties nog steeds positief worden bekeken door degenen die daarbij betrokken zijn.
“In deze studie ontdekten we dat mensen die hun partner tijdens online dating ontmoetten jonger waren, meer datingervaring hadden en een grotere kans hadden op een homohuwelijk of een interraciaal huwelijk dan degenen die elkaar offline ontmoetten,” vertelde Sharabi aan PsyPost. “Bovendien hebben we ook bewijs gevonden voor een online datingeffect , waarbij online daters minder bevredigende en stabiele huwelijken rapporteren dan offline daters.”
‘Dat wil niet zeggen dat hun huwelijken slecht waren; ze waren gemiddeld nog steeds van relatief hoge kwaliteit. Maar onze bevindingen laten zien dat er iets anders is aan de huwelijken die voortkomen uit online daten dan aan de huwelijken die offline ontstaan.”
Ondanks de inzichtelijke bevindingen is het onderzoek niet zonder beperkingen. Het gebruik van cross-sectionele gegevens betekent dat de onderzoekers slechts een momentopname konden vastleggen, waardoor hun vermogen om causale uitspraken over de relaties te doen werd beperkt. Bovendien was het onderzoek gebaseerd op het vermogen van de deelnemers om zich hun vroege relatie-ervaringen nauwkeurig te herinneren en te rapporteren, wat onderhevig zou kunnen zijn aan geheugenvertekeningen. De onderzoekers erkennen deze beperkingen en suggereren de noodzaak voor toekomstige studies om paren over een langere periode te volgen, van verkering tot huwelijk, om de dynamiek die daarbij speelt beter te begrijpen.
“Er is nog steeds de vraag waarom mensen die hun partner online ontmoeten andere resultaten melden dan degenen die elkaar offline ontmoeten,” zei Sharabi. “We hebben één reden geïdentificeerd, namelijk het stigma rond online daten, maar er kunnen ook andere verklaringen zijn. We weten bijvoorbeeld dat mensen er baat bij hebben als ze meer opties hebben op het gebied van online daten, maar na verloop van tijd kan dat ook de stabiliteit van relaties op de lange termijn bedreigen, doordat ze zich meer wegwerpbaar voelen.”
De studie, “The online dating effect: Where a couple meets predicts the quality of their marriage“ is geschreven door Liesel L. Sharabi en Elizabeth Dorrance-Hall.
Bronnen
Eric W Dolan
