Zoogdieren gebruiken schreeuwen vaak als alarmsignalen, maar mensen schreeuwen ook om een verscheidenheid aan emoties over te brengen, zoals schreeuwen van geluk of plezier.
Dieren produceren typisch een luide, doordringende kreet – een schreeuw – als een overlevingsmechanisme als reactie op gevaren in hun omgeving. Als een roofdier verschijnt, kan een agressieve schreeuw de dreiging bijvoorbeeld wegjagen, terwijl een alarmoproep ook kan dienen als waarschuwing voor andere potentiële prooien.
Een studie beweert nu dat mensen gevoeliger zijn voor geschreeuw veroorzaakt door minder enge scenario’s.
Volgens onderzoek onder leiding van psychologen aan de Universiteit van Zürich in Zwitserland, kunnen mensen onderscheid maken tussen geschreeuw die verband houdt met een verscheidenheid aan gevoelens, niet alleen negatieve gevoelens zoals angst, maar ook positieve emoties zoals vreugde.
De nieuwe studie , gepubliceerd in het tijdschrift PLoS Biology , omvatte het vragen van een tiental deelnemers om verschillende emoties te uiten. Een andere groep van 23 deelnemers liet vervolgens hun hersenen scannen in een functionele Magnetic Resonance Imaging (fMRI) -machine terwijl ze naar het geschreeuw luisterden en hun emotionele kwaliteit beoordeelden.
Bron https://www.forbes.com/sites/jvchamary/2021/04/14/science-human-screams/?sh=5865c58f2fc2
Resultaten van de beoordelingen waren niet controversieel, wat aantoont dat geschreeuw verschillende psycho-akoestische eigenschappen heeft die kunnen worden geclusterd in verschillende typen die verband houden met zes emoties: pijn, angst en woede (alarmgeschreeuw) en plezier, verdriet en vreugde (niet-alarmgeschreeuw) ).
Maar de resultaten van neuro-imaging leidden tot een contra-intuïtieve conclusie: de hersenen van mensen lijken alarmoproepen minder efficiënt te verwerken en waar te nemen dan kreten die geen gevaar signaleren.
Zoals hoofdauteur Sascha Frühholz zegt : “Luisteraars reageerden sneller en nauwkeuriger, en met een hogere neurale gevoeligheid, op niet-alarmerende en positieve schreeuwoproepen dan op alarmerende geschreeuw.”
Het is echter belangrijk om de resultaten van het vergelijken van de respons op verschillende kreten niet te veel te interpreteren. Zoals de methoden zeggen: “Alle deelnemers waren gezonde mensen zonder acteerervaring, zonder acteeropleiding of geschiedenis als professionele acteurs.”
De deelnemers werd gevraagd om zich de emoties voor te stellen die ze zouden voelen in een specifiek scenario op basis van korte, schriftelijke instructies: een boze schreeuw werd veroorzaakt door de woorden ‘Je wordt aangevallen door een gewapende vreemdeling in een donker steegje’, bijvoorbeeld terwijl plezier kwam door simpelweg te lezen ‘Je schreeuwt van seksuele vreugde’.
De onderzoekers omschrijven het geacteerde geschreeuw als “akoestisch vergelijkbaar met natuurlijk geschreeuw”. Dat betekent niet dat ze hetzelfde zijn, wat de mogelijkheid biedt dat deelnemers onbewust hadden ontdekt dat ze naar kunstmatig geschreeuw luisterden. Als ze een audio-opname hoorden van een echte schreeuw van terreur uit een echte situatie – zoals iemand die bang wordt gemaakt door een spin – is het mogelijk dat een luisteraar gevoeliger was geweest voor die schreeuw.
Een schreeuw kan ook sneller worden verwerkt als deze wordt geproduceerd door een getrainde acteur die het realistischer laat klinken. Je zou bijvoorbeeld verwachten dat nep-geschreeuw van ‘seksueel genot’ van een pornoster overtuigender is dan die van een willekeurige amateur die deelneemt aan een wetenschappelijk onderzoek.
Als we aannemen dat het menselijk brein positieve kreten inderdaad efficiënter verwerkt dan negatieve alarmoproepen, waarom zou dat dan zijn?
Een verklaring hiervoor is dat mensen, vergeleken met andere primaten, in complexere sociale omgevingen leven, waardoor onze soort zijn cognitieve prioriteiten heeft moeten verleggen.
Zoals Sascha Frühholz eraan toevoegt: “Het is heel goed mogelijk dat alleen mensen schreeuwen om positieve emoties zoals grote vreugde of plezier aan te geven. En in tegenstelling tot alarmoproepen, is positief geschreeuw in de loop van de tijd steeds belangrijker geworden.”
Die interpretatie weerspiegelt een veel voorkomende fout in de evolutionaire psychologie, namelijk dat waarnemingen op basis van de huidige mens een weergave zijn van wat er in het verleden is gebeurd. Net als het idee dat baarden zijn geëvolueerd om stoten te absorberen , is het een aantrekkelijke verklaring achteraf zonder bewijs van evolutie – bekend als een ‘rechtvaardig’ verhaal.
Dus hoewel de nieuwe studie onthult dat mensen onderscheid kunnen maken tussen verschillende emotionele kreten, zouden betere tests nodig zijn om te bewijzen dat mensen echt gevoeliger zijn voor een orgastische schreeuw dan een mogelijk levensreddende alarmoproep.
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
