Onze hersenen lijken vooral synchroon te lopen met onze romantische partners als het
Photo by Tim Mossholder
gaat om het verwerken van emoties. Recent onderzoek gepubliceerd in NeuroImage heeft aangetoond dat romantische koppels een grotere synchronisatie vertonen in zowel gedrag als hersenactiviteit vergeleken met goede vrienden wanneer ze samen emotionele video’s kijken. Deze bevinding werpt licht op de diepgewortelde neurale mechanismen die romantische relaties onderscheiden van vriendschappen.
Emoties spelen een cruciale rol in menselijke relaties en beïnvloeden alles, van hoe we conflicten oplossen tot hoe we elkaar emotioneel steunen. Eerder onderzoek heeft aangetoond dat romantische relaties in het bijzonder worden gekenmerkt door diepe emotionele verbindingen die onze ervaringen en uitingen van emoties diepgaand kunnen vormen. Hoewel het algemeen bekend is dat romantische partners over het algemeen emotioneel expressiever en afhankelijker zijn dan vrienden, zijn de specifieke neurale mechanismen die deze diepere emotionele verbinding aansturen, grotendeels onontgonnen gebleven.
De onderzoekers achter deze studie probeerden die leemte op te vullen door te onderzoeken hoe romantische relaties emotionele coördinatie op neuraal niveau beïnvloeden. Ze wilden bepalen of de unieke dynamiek van romantische liefde weerspiegeld kon worden in hersenactiviteit, met name in de prefrontale cortex, een hersengebied dat bekendstaat om zijn rol in het reguleren van emoties en cognitie.
“In China gebruiken we vaak het vers van Li Shangyin (李商隐), “心有灵犀一点通,” om metaforisch het diepe begrip tussen geliefden te beschrijven. Het vers kan worden vertaald als ‘Onze harten zijn één, jullie oren kunnen mijn innerlijke roep horen’, door Yuanchong Xu,” zei studieauteur Xiaochu Zhang, een professor en lid van het Cognitive Neuropsychology Laboratory aan de University of Science and Technology of China.
“Sinds ik dit gedicht in mijn jeugd tegenkwam, ben ik gefascineerd door het fenomeen van intuïtieve verbinding. Hoe kunnen twee verschillende individuen zo’n diepe, onuitgesproken band smeden? Gedreven door deze nieuwsgierigheid, begon ik aan het huidige onderzoek om de neurale basis te verkennen die ten grondslag ligt aan dit fascinerende verschijnsel.”
Om dit te onderzoeken, rekruteerden de onderzoekers 25 heteroseksuele stellen en 25 heteroseksuele paren van goede vrienden, die allemaal universiteitsstudenten waren in China. De stellen hadden een relatie van drie maanden tot drie jaar, een periode die cruciaal wordt geacht voor het bestuderen van de neurale en fysiologische aspecten van liefde vanwege de overgangsachtige aard ervan. De vrienden kenden elkaar al minstens drie maanden en werden volgens de criteria van de studie als close beschouwd.
Deelnemers werd gevraagd om een serie emotioneel geladen videoclips te bekijken terwijl hun hersenactiviteit werd vastgelegd met behulp van een techniek genaamd EEG hyperscanning. Deze methode maakt het mogelijk om hersensignalen van twee personen gelijktijdig vast te leggen, waardoor het mogelijk is om de synchronisatie tussen hun neurale activiteiten te meten. De videoclips, die varieerden van 50 tot 250 seconden lang, werden geselecteerd om een scala aan emoties op te roepen, waaronder geluk, verdriet, woede, angst en walging.
Na het bekijken van elke clip beoordeelden deelnemers hun emotionele reacties. De onderzoekers berekenden vervolgens hoe nauw de emoties van elk paar op elkaar waren afgestemd, een maatstaf die bekendstaat als gedragssynchronisatie. Daarnaast analyseerden de onderzoekers de synchronisatie van hersenactiviteit, met name in de prefrontale cortex, over verschillende frequentiebanden. Ze gebruikten ook een machine learning-techniek genaamd support vector machine analysis om te bepalen of neurale activiteitspatronen effectief onderscheid konden maken tussen koppels en vrienden.
De onderzoekers ontdekten dat romantische koppels hogere niveaus van zowel gedrags- als neurale synchronisatie vertoonden vergeleken met goede vrienden bij het bekijken van dezelfde emotionele video’s. Deze synchronisatie was met name uitgesproken in de alfa-frequentieband, die geassocieerd wordt met emotionele regulatie en cognitieve verwerking.
De studie onthulde ook een intrigerende relatie tussen relatiekwaliteit en neurale synchronisatie. Koppels met een lagere relatiekwaliteit vertoonden hogere niveaus van neurale synchronisatie. Aan de andere kant vertoonden koppels met een hogere relatiekwaliteit een betere gedragsmatige synchronisatie.
“Ik was behoorlijk verrast toen ik ontdekte dat de relatiekwaliteit van de koppels significant negatief gecorreleerd was met hun prefrontale synchronisatie, wat in strijd was met onze verwachtingen,” vertelde Zhang aan PsyPost. “Aanvankelijk hadden we een significante positieve correlatie ontdekt tussen emotionele synchronisatie en relatiekwaliteit, dus we gingen ervan uit dat een soortgelijk resultaat zou verschijnen in neurale synchronisatie.”
“Nadat we deze negatieve correlatie herhaaldelijk hadden bevestigd, hebben we veel tijd besteed aan het overdenken van hoe we deze bevinding moesten interpreteren. Uiteindelijk stelden we voor dat er een subtiele relatie is tussen de kwaliteit van de relatie, prefrontale synchronisatie en emotionele synchronisatie, die we in ons artikel een compenserende relatie noemden. Wanneer de kwaliteit van de relatie laag is, kunnen koppels de prefrontale synchronisatie versterken om emotionele synchronisatie te behouden.
Uit verdere analyse bleek dat negatieve emoties, zoals verdriet en woede, sterker gesynchroniseerd waren tussen koppels dan positieve emoties, zoals geluk en vreugde. Deze bevinding komt overeen met eerder onderzoek dat suggereert dat negatieve emoties een belangrijke rol kunnen spelen bij het in stand houden van emotionele banden binnen romantische relaties, aangezien het begrijpen en beheersen van deze emoties van vitaal belang kan zijn voor het oplossen van conflicten en het bieden van steun in moeilijke tijden.
De machine learning-analyse ondersteunde het idee dat neurale activiteit, met name in de prefrontale cortex, zou kunnen dienen als een fysiologische marker die romantische relaties onderscheidt van vriendschappen. Het model was nauwkeuriger in het classificeren van het type relatie op basis van neurale synchronisatie dan op basis van gedragsgegevens alleen.
“Ik denk dat we moeten erkennen dat romantische relaties en vriendschappen twee totaal verschillende soorten relaties zijn, met verschillende neurale prestaties en onderliggende neurale mechanismen,” zei Zhang. “Hoewel sommige vrienden van het andere geslacht soms erg op elkaar lijken of intiem met elkaar, zijn ze nog steeds geen geliefden.”
Zo was de steekproef beperkt tot goed opgeleide heteroseksuele Chinese universiteitsstudenten, wat mogelijk niet volledig de diversiteit aan ervaringen en culturele invloeden op relaties vertegenwoordigt. Dit zou de generaliseerbaarheid van de bevindingen naar andere populaties kunnen beïnvloeden. Een andere beperking is de focus op fasesynchronisatie in EEG-gegevens, die weliswaar een hoge temporele resolutie biedt, maar geen gedetailleerde ruimtelijke informatie over de activiteit van de hersenen.
Toekomstig onderzoek zou deze beperkingen kunnen aanpakken door een meer diverse steekproef op te nemen, een breder scala aan emoties te onderzoeken en meer interactieve en naturalistische paradigma’s te gebruiken. Bovendien zou het combineren van EEG met andere neuroimagingtechnieken een uitgebreider beeld kunnen geven van de neurale mechanismen die ten grondslag liggen aan emotionele synchronisatie in romantische relaties.
“Vanuit een neurologisch standpunt zijn onze resultaten nog steeds vrij oppervlakkig,” merkte Zhang op. “Wat is de bron van de prefrontale cortex-synchronisatie van koppels? Welke diepere hersengebieden zijn erbij betrokken? Dit zijn vragen die we in de toekomst verder moeten onderzoeken. Op dit moment is ons onderzoek nog voorlopig, maar we zijn van plan om in toekomstige studies dieper in te gaan.”
“Interpersoonlijke relaties zijn complex en veranderen voortdurend”, voegde hij toe. “Deze dynamische aard herinnert ons eraan hoe belangrijk het is om rekening te houden met deze veranderingen bij het uitvoeren van onderzoek met betrekking tot sociale interacties. Longitudinale studies op lange termijn kunnen een uitstekende aanpak zijn om deze dynamiek beter te begrijpen. De kosten die gepaard gaan met het uitvoeren van langetermijnexperimenten met neurale activiteiten vormen echter een aanzienlijke uitdaging. We hopen dat meer onderzoekers met ons zullen samenwerken om dit veld te bevorderen.”
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
