Dr. Stuart Meloy had nooit de ambitie om orgasmes te bestuderen. Het was bij accident dat hij ontdekte dat bepaalde neuroprikkels tot seksueel genot konden leiden.
Hij was op een dag in 1998 in de operatiekamer en implanteerde elektroden in de wervelkolom van een patiënt om haar chronische pijn in de benen te behandelen. (De elektroden waren verbonden met een apparaat dat impulsen naar de hersenen vuurt om pijnsignalen te blokkeren.) Maar toen hij de stroom inschakelde, “gaf de patiënt plotseling iets tussen een gil en gekreun”, aldus Meloy, anesthesist en pijnspecialist in Noord-Carolina.
Gevraagd wat er mis was, antwoordde ze: “Je zult mijn man moeten leren hoe dat te doen.”
Meloy bewoog de elektroden totdat hij de juiste, pijnstillende positie op de wervelkolom vond. Hij ging naar huis met het idee zijn vrouw een grappig verhaal te kunnen vertellen. Daar liet hij het bijna bij.
Maar de volgende dag vertelde hij het verhaal aan enkele collega’s, en een gynaecoloog merkte op dat een derde van zijn patiënten kloeg over een orgasme-disfunctie.
Zou dit, dacht Meloy, dergelijke mensen kunnen helpen? Hij begon een formele pilootstudie van het apparaat, dat is goedgekeurd voor gebruik bij de behandeling van blaas- en pijnproblemen en plaatste met goedkeuring van de patiënten het implantaat in de ruggengraat van 11 vrouwen, van wie sommigen nog nooit een orgasme hadden gehad. De vrouwen, die de opdracht hadden gekregen om al hun seksuele ervaringen bij te houden, mochten het apparaat gedurende negen dagen ad libitum gebruiken.
Meloy’s studie, gepubliceerd in 2006 in het tijdschrift Neuromodulation, meldde dat 10 van de 11 van de patiënten aangename stimulatie van het apparaat voelden, inclusief verhoogde vaginale smering. Vijf van de vrouwen hadden eerder hun vermogen om orgasmes te krijgen verloren; vier herwonnen het met het apparaat. De vijfde had haar apparaat tijdens de negen dagen durende proef nooit gebruikt vanwege werkstress, zei ze.
Geen van de vijf vrouwen die nog nooit een orgasme hadden gehad, kon er echter één ervaren met het apparaat. Ze vertelden dat het aangenaam was, maar het stuurde hen niet over de rand, aldus Meloy.
Het experimentele implantaat – nu handelsmerk van Meloy als het “orgasmatron” genoemd naar de orgasme-inducerende cilinder in Woody Allen’s film ‘Sleeper’ uit 1973 – rust op de huid net boven de riemlijn. Twee elektroden zijn verbonden met slangen in de ruimte tussen de wervels en het ruggenmerg. Met een op een videogame lijkende afstandsbediening kunnen vrouwen (of hun partners) elektrische pulsen in- en uitschakelen en spelen met timing en intensiteit.
Elektroden op de juiste plaats (deels bepaald door vallen en opstaan) lijken te interageren met verschillende zenuwnetwerken, zegt Meloy, waaronder zenuwen van het bekken die de ruggengraat bij het stuitje binnenkomen. Het stimuleren van die zenuwen schiet pleziersignalen rechtstreeks naar het deel van de hersenen dat informatie verwerkt die afkomstig is van de geslachtsorganen.
Vrouwen die het apparaat hebben gebruikt, zeggen dat ze het gevoel hebben dat hun clitoris en vagina daadwerkelijk worden gestimuleerd, met een vrij realistisch effect. Een vrouw vroeg hem zelfs of het als overspel zou worden beschouwd als ze de afstandsbediening aan iemand anders dan haar man zou geven, vertelde Meloy al lachend.
Sommige vrijwilligers melden wel vluchtige opstoten van gebalde voetspieren,volgens Meloy, waarschijnlijk een gevolg van elektrische pulsen die de wervelkolom verlaten en nabijgelegen motorische zenuwen stimuleren. Hij vraagt zich af of het fenomeen op de een of andere manier verband houdt met een gemeenschappelijke beschrijving van het orgasme: “Mijn tenen krulden van genot.
En wanneer de pulsintensiteit van het apparaat maximaal is, ontdekte Meloy, vinden sommige vrouwen hun vaginale en rectale spieren ritmisch bewegen in de tijd met de pulserende golven,zelfs vóór de orgasme finale.
Meloy denkt dat oefenen, of op zijn minst ervaringen uit het verleden, de sleutel is tot succes met het apparaat. Zonder eerdere orgasme-ervaringen, zijn cruciale neurale paden misschien nooit vastgelegd, wat mogelijk verklaart waarom vrouwen die nooit orgasmen hadden gehad er tijdens de negen dagen durende proef geen ervaring mee hadden. Zelfs met extra stimulatie van het apparaat, zegt Meloy, is negen dagen misschien niet genoeg tijd geweest om paden op te bouwen tot volledige orgastische kracht.
De succesvolle vrouwen in het experiment verloren hun herstelde orgasme wanneer de apparaten werden verwijderd. Meloy hoopt dat een langere toegang tot het apparaat de groep vrouwen die zelden of nooit een orgasme ervaren in staat zou stellen hun nieuwe vaardigheden te oefenen en neurale paden te versterken – een soort orgastische neurale revalidatie.
The Orgasmatron device (Stuart Meloy) www.bcc.com
Meloy vertelde ook dat hij twee impotente mannen met het apparaat had geïmplanteerd. Beide vrijwilligers waren in staat om een erectie te bereiken, zegt hij, en hadden naar verluidt krachtige ejaculaties.
Meloy ziet twee potentiële mannelijke markten voor het apparaat. De ene omvat mannen met erectiestoornissen die nitraten gebruiken voor hartaandoeningen en daarom geen Viagra of soortgelijke medicijnen kunnen nemen De andere zijn recreatieve gebruikers, mannen die geïnteresseerd zijn in het stimuleren van hun bestaande erecties en ejaculaties – en bereid zijn te betalen voor dit soort van elitaire chirurgie.
Helaas probeert Meloy al jaren zijn product op allerlei manieren te slijten, maar het lijkt geen succes.
Zijn ontdekking van de Orgasmatron dateren al van decennia geleden.
Hoewel Meloy een succesvolle carrière als arts heeft genoten, is de vooruitgang op het gebied van de Orgasmatron helaas tot stilstand gekomen. Een struikelblok waren de gebruikte generatoren om het toestel de juiste oplaadspanning te geven, die ongeveer $ 25.000 kosten. Meloy is ervan overtuigd dat een Orgasmatron kan draaien op een veel kleinere stroombron, voldoende voor ongeveer een uur gebruik per dag. Dagenlang constant pulseren is naar zijn mening niet alles wat nodig is om seksuele disfunctie te behandelen, aldus Meloy. Helaas bestaat er geen geschikt alternatief en heeft hij geen enkele medische fabrikant kunnen overtuigen om er een te ontwerpen.
Er is natuurlijk ook de vraag wie voor zo’n implantaat wil betalen. “Verzekeringsmaatschappijen zullen niets betalen dat als experimenteel of onderzoeksmatig wordt beschouwd”, legt hij uit. Hoewel Meloy honderden patiënten heeft voorzien van de hulpmiddelen voor pijnbestrijding (van wie sommigen meldden dat ze de beroemde positieve bijwerking ervoeren), zou het specifiek overtreden van de regelgeving zijn om het specifiek te implanteren om seksuele disfunctie te behandelen. Ondanks de veelbelovende krantenkoppen is immers nog steeds niet aangetoond dat het apparaat een effectieve behandeling is voor seksuele disfunctie. Om goedkeuring te krijgen van de Food and Drug Administration, zou Meloy een “centrale proef” moeten uitvoeren, die ongeveer $ 6 miljoen zou kosten. “Dat is het geld dat ik nu niet heb”, zucht hij.
Plezier centrum
Vreemd genoeg is Meloy niet de eerste persoon die op het idee kwam om een plezierknop bij mensen te installeren. In de jaren vijftig behandelde een andere Amerikaanse arts, genaamd Robert Gabriel Heath, psychische stoornissen aan het Department of Psychiatry and Neurology aan de Tulane University in New Orleans. Heath wilde iets ontwikkelen dat even effectief was als een lobotomie – nog maar heel weinig gebruikt – maar veel minder destructief is. En lobotomie is een chirurgische operatie die rond het midden van de 20e eeuw werd toegepast. Tijdens de ingreep wordt de verbinding van het voorhoofdsgedeelte van de hersenen en de rest van de hersenen en het zenuwstelsel door een insnijding bijna geheel verbroken. Heath probeerde hetzelfde effect te bereiken met elektrotherapie Hij maakte toen met behulp van tandheelkundeboortjes kleine gaatjes in de schedels van zijn patiënten, waardoor dunne metalen sondes werden geduwd, zodat pulsen van elektriciteit rechtstreeks aan de hersenen konden worden toegediend.
Heath ontdekte dat door het activeren van het septumgebied, hij een golf van plezier kon opwekken die gewelddadig gedrag onderdrukte bij sommige van zijn patiënten. En wanneer ze hun eigen plezierschakelaar kregen, konden patiënten hun stemmingswisselingen beheren.
Eén patiënt sloeg 1500 doses op in een periode van drie uur, maar over het algemeen vertoonden ze een verrassende terughoudendheid. (In tegenstelling tot ratten die dezelfde procedure hebben ondergaan, die dit zichzelf tot het punt van uitputting hadden toegediend).
Naar verluidt leverde de plezierknop van Heath hem een bezoek van de CIA op, die wilde weten of de technologie zou kunnen worden gebruikt om in plaats daarvan pijn toe te brengen, om vijanden van de staat te ondervragen – of zelfs om hun geest te beheersen. Heath gooide de man uit zijn lab. Hij ging er niet op in.
Sommige tijdgenoten van Heath zagen echter de bredere implicaties van het beïnvloeden van menselijke emoties. Jose Manuel Rodriguez Delgado was een andere onderzoeker die toevallig de mogelijkheid kreeg om aangename sensaties in de hersenen van de patiënt te manipuleren. Hij combineerde ook elektronische hersenstimulatoren met radiozendontvangers, waardoor het onderwerp effectief op afstand kon worden bestuurd. Beroemd was Delgado zo zelfverzekerd in zijn techniek dat hij in een arena tegenover een van zijn proefdieren sprong. Terwijl de stier hem aanviel, kon Delgado hem laten stoppen, brullen en in cirkels draaien met een tik van zijn afstandsbediening.
De publieke sfeer rond hersenimplantaten verzuurde echter met de publicatie van het boek Physical Control of the Mind: Toward a Psychocivilized Society in 1969, waarin Delgado (enigszins naïef) de Orwelliaanse vooruitzichten van de apparaten bagatelliseerde en mensen aanmoedigde om de technologie te omarmen. Als iedereen zou instemmen met implantatie om hun stemmingen en trauma’s te beïnvloeden, zou de wereld een betere plek zijn, beweerde hij. Twee onderzoekers met wie hij kort had gewerkt, wekten het jaar daarop een protest op toen ze suggereerden dat de apparaten konden worden gebruikt om zwarte burgers die in de binnensteden van Amerika rellen veroorzaakten, te onderdrukken. De financiering droogde op en met de komst van effectieve medicijnen om psychische aandoeningen te behandelen, raakte elektrische hersenstimulatie in de vergetelheid.
Meloy blijft enthousiast over de mogelijke voordelen van zijn apparaten alhoewel een massale productie niet van de grond geraakte. Hij blijft hoopvol dat zijn Orgasmatron ooit een tweede kans zou kunnen krijgen om werkelijkheid te worden.
Als dat zou gebeuren, kunnen we dan verwachten dat er extra plezierknoppen op het lichaam van mensen verschijnen? Niet zo snel, aldus dr. Petra Boynton, een seksonderzoeker aan het University College London. “Ik moet nog een apparaat, medicatie of product zien dat significant betere resultaten biedt dan placebo voor seksuele problemen,” beweert ze. “Ik maak me zorgen over het idee om een chirurgische ingreep aan te bieden voor gevallen die het waarschijnlijk beter hadden gedaan met therapie, of informatie over seksuele problemen, opties voor plezier en hoe ons lichaam werkt.”
Voorlopig moeten we het dus houden bij menselijke ingrepen om de plezierknopjes van het lichaam te bedienen. Ondertussen zien we neurostimulatie diep in de hersenen terug opnieuw opduiken in de medische wereld om bijvoorbeeld pijn te bestrijden.
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
