Het hebben van seks met een lijk. Het idee komt meestal voor bij fantasierijke mensen maar gebeurt in de praktijk uiterst zelden. Er zijn een aantal gevallen bekend van necrofilie. Eigenlijk zijn het seksueel gestoorde mensen en doen zij aan lijkschennis. Sommige mensen die zich vergrijpen aan dode mensen zorgen ervoor dat zij in de nabijheid van een dood slachtoffer zijn, door bijvoorbeeld bij een begrafenisonderneming te gaan werken. Maar er zijn zelfs mensen, die begraafplaatsen bezoeken, doden opgraven, om er seks mee te hebben en ze vervolgens weer begraven. Anderen zijn in staat om eerst iemand te vermoorden om er vervolgens seks mee te bedrijven.
Er is nauwelijks onderzoek gedaan naar de mate waarin necrofilie voorkomt onder mensen. Klaf en Brown (1958) merken op dat, hoewel zelden beschreven, necrofiele fantasieën meer voorkomen dan normaal gesproken aangenomen wordt. Een mogelijke oorzaak hiervoor kan gevonden worden in het taboe dat op necrofilie rust.
Rosman and Resnick (1989) speculeerden dat elk van de volgende situaties indicatoren voor necrofiel gedrag in de toekomst kan zijn (p. 161):
De necrofiel ontwikkelt een laag zelfvertrouwen, mogelijk deels als gevolg van een belangrijk emotioneel verlies;
(a) Hij (doorgaans betreft het mannen) is uitermate angstig voor afwijzingen door vrouwen en hij verlangt naar een seksueel object dat niet in staat is hem af te wijzen; en/of
(b) Hij is in eerste instantie bang voor overledenen, en transformeert deze angst voor overledenen juist in een verlangen naar overledenen.
Hij ontwikkelt een opwindende fantasie omtrent seks met een lijk, soms nadat hij geconfronteerd is met een lijk.
Deze auteurs melden verder dat uit hun onderzoeksgroep van ‘necrofielen’ 68% gedreven werd door een verlangen naar een niet tegenwerkende of afwijzende partner, 21% gedreven werd door het verlangen naar een verloren partner, 15% door een aantrekking tot lijken; 15% door een verlangen naar bevestiging of om eenzaamheid de baas te worden en 12% gemotiveerd werd door een verlangen om hun gebrekkig zelfvertrouwen te verbeteren door macht over een lijk uit te oefenen (p. 159).
Er wordt een verband gesuggereerd tussen het werken met lijken en necrofilie. Het alleen zijn met een lijk, dat naakt en mooi kan zijn, kan de lust opwekken om het lijk aan te raken, te masturberen of er geslachtsgemeenschap mee te hebben. Bewijs hiervoor is echter nooit geleverd.
Necrofilie kan ook een fantasie zijn. Sommige klanten van prostituees willen dat hij of zij zich als lijk voordoet. Een verband met het willen uitoefenen van totale controle over de partner kan in dergelijke situaties de motivator zijn.
Er zijn weinig gevallen van necrofilie beschreven in Nederland en België. In 1999 was er bijvoorbeeld geen enkele veroordeling in beide landen. In totaal zijn er ongeveer 100 gevallen bekend in Duitsland. In de Verenigde Staten zijn er enkele seriemoordenaars geweest waarvan het bekend is dat ze necrofilie bedreven. Zo verkrachtte de kannibaal Issei Sagawa zijn slachtoffer nadat hij haar had doodgeschoten.
Necrofilie in het dierenrijk.
Necrofilie komt ook voor binnen het dierenrijk. In 1995 beschreef Kees Moeliker een geval van homoseksuele necrofilie bij de wilde eend. Een mannetjeseend vloog zich te pletter tegen een raam, waarachter Moeliker zat te werken. Een tweede eend, ook een mannetje, streek neer bij het dode dier, waarna hij het lijk langer dan een uur achtereen verkrachtte. Voor zijn beschrijving van deze observatie kreeg Moeliker de Ig Nobelprijs.
In 1986 nam Wim Scheerens een geval van necrofilie waar bij gedomesticeerde ganzen. Een zieke vrouwtjesgans werd door hem doodgeschoten. Zij dreef verder op het water, waarna zij onmiddellijk urenlang “verkracht” werd door twee mannetjesganzen. Naar de mening van Scheerens is dergelijk gedrag niet echt aan te merken als necrofilie.
Tien soorten necrofilie
Er bestaan maar liefst tien verschillende soorten necrofilie. Althans, volgens een wetenschappelijke indeling. Op dit moment staat seksuele bevrediging door seks met doden nog niet als aparte stoornis in de twee meest gebruikte psychiatrische handboeken.
In de DSM-IV-TR, de Diagnostic and Statistical manual of mental disorders, vierde herziene editie (2000), valt deze afwijking onder ‘parafilie, niet anderszins omschreven’ – overige seksuele afwijkingen dus. En in de ICD-10 (International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems) van de Wereldgezondheidsorganisatie valt necrofilie in dezelfde categorie als ‘hijgen’, obsceen gedrag via de telefoon.
Verwarrend en niet erg wetenschappelijk, schrijft Anil Aggrawal, hoogleraar forensische geneeskunde te New Delhi, in het augustusnummer van Journal of Forensic and Legal Medicine. Ook omdat verschillende onderzoekers de term pseudonecrofilie hanteren, maar daarmee bedoelt de een dan fantasieën over seks met een lijk, en de ander seks met iemand die doet alsof hij dood is.
Aggrawal stelt een tiendeling voor waarin ook de verschillende soorten pseudonecrofilie zijn opgenomen (de eerste drie). Hij hoopt dat zijn indeling meer onderzoek naar necrofilie oplevert:
-Mensen die graag seksuele rollenspellen spelen waarbij iemand doet alsof hij dood is (en bijvoorbeeld alsof een erectie rigor mortis is).
-Mensen die het dode lichaam van hun overleden geliefde tijdelijk bij zich houden en er seks mee hebben omdat ze diens dood niet accepteren.
-Mensen die fantaseren over seks met doden en bijvoorbeeld graag masturberen op een kerkhof.
-Mensen die dode lichamen seksueel betasten – sommigen gaan ervoor bij een begrafenisonderneming werken.
-Mensen die lichaamsdelen van doden (borst, penis) afsnijden en als fetisj bij zich houden.
-Mensen die masturberen tijdens het verminken en soms deels opeten van dode lichamen.
-Mensen die seks hebben met een lijk als ze de kans krijgen, maar het normaal gesproken met levenden doen.
-Mensen die liever seks hebben met doden dan met levenden en actief lijken opzoeken.
-Mensen die moorden om seks met een lijk te hebben (zoals sommige seriemoordenaars).
-Mensen die niet tot seks met levenden in staat zijn, alleen met dode lichamen.
Afscheidsseks
In bepaalde culturen is afscheidsseks toegestaan. Daar is het eigenlijk normaal nog seks te hebben met iemand die al is overleden. De laatste keer seks, met je geliefde, terwijl die al is overleden is toch wel bizar en getuigd van egoïstisch gedrag, het zelf nog eens één keer tot een hoogtepunt kunnen komen met deze man of vrouw.
Het komt in beide gevallen voor, zowel bij homo’s als bij hetero’s, maar gelukkig komt het niet vaak voor.
Voorbeeld
Een medewerker van een mortuarium heeft seks gehad met minstens honderd dode vrouwen in het lijkenhuis. Kenneth Douglas heeft toegegeven dat hij tussen 1976 en 1992 seks had met meer dan honderd lijken, toen hij in het mortuarium van het Amerikaanse Hamilton werkte. Naar eigen zeggen vergreep hij zich aan de dode vrouwen onder invloed van alcohol en drugs, tijdens zijn nachtdiensten, zo melden Amerikaasne media. “Als ik niet onder invloed was, gebeurde het niet”, zei de perverseling in de rechtszaal.
De eerste bizarre daad van de necrofiel kwam in 2008 aan het licht door een andere rechtszaak. David Steffen werd opgepakt voor de moord op de 19-jarige Karen Range. Er werden ook spermasporen in haar lichaam gevonden, maar Steffen ontkende de vrouw te hebben verkracht. Uit DNA-onderzoek kwam naar voren dat het sperma van de mortuarium-medewerker Douglas afkomstig was. De ware omvang van zijn perverse praktijken zijn echter nu pas bekend geworden, nu hij in de rechtszaal heeft toegegeven minstens honderd dode vrouwen te hebben misbruikt.
Ook vrouwen?
Een achttienjarige Amerikaanse vrouw, die blijkbaar geobsedeerd is door seks met dode mensen, werd van een kwartetje verdacht. Niet zomaar een kwartet, maar een hevige sekspartij bovenop een stapeltje lijken. Hoe ze aan die lichamen zijn gekomen? De politie gaat uit van moord.
Nieuw-Zeeland
Een Nieuw-Zeelander heeft twee vrouwen gewurgd en had daarna seks met de lijken. De lichamen van de slachtoffers werden in september onder het huis van de moordenaar aangetroffen. Jason Somerville (33) pleitte vanochtend schuldig in de rechtbank van Christchurch.
Bronnen
Krafft-Ebing, Richard von (1886). Psychopathia Sexualis. English translation: ISBN 1-55970-425-X.
(en) Klaf, Franklin S., en Brown, William (1958). “Necrophilia: Brief Review and Case Report,” the Psychoanalytic Quarterly, 29(143), 645-652. “Inhibited forms of necrophilia and necrophilic fantasies may occur more commonly then is generally realized.”
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
