Nieuw onderzoek probeert te begrijpen welke interventies enkele van de destructieve symptomen van narcisme kunnen verbeteren. Onderzoekers van de Universiteit van Maastricht onderzochten de gevolgen van oefeningen om twee verschillende soorten compassie op te wekken: zelfcompassie en compassie voor anderen. Hun bevindingen wijzen erop dat gerichte interventies die gevoelens van mededogen opwekken, kunnen werken voor sommigen met grandioze of kwetsbare narcistische trekken.
Grandioos en kwetsbaar narcisme zijn een paar eigenschappen die resulteren in gedrag dat schadelijk is voor het individu en de mensen om hen heen. Grandioos narcisme verwijst naar een reeks gedragingen die kunnen worden gekenmerkt door arrogantie, superioriteit en uitbuiting van anderen. Kwetsbaar narcisme is duidelijk wanneer individuen extreem gevoelig zijn voor oordelen, geen zelfrespect hebben en neurotisch zijn.
Degenen met de grandioze eigenschap zijn waarschijnlijk onnodig competitief, denigrerend en manipulatief in relaties met anderen. Degenen die een relatie hebben met mensen die kwetsbaar narcisme ervaren, kunnen te maken krijgen met een persoon die het slachtoffer speelt, manipulatief is en emotioneel of fysiek uithaalt. Zowel grandioos als kwetsbaar narcisme lopen een groter risico op zelfbeschadigend gedrag.
De 230 deelnemers aan het onderzoek waren voornamelijk West-Europees, waarvan 65% zich identificeerde als vrouw. Meer dan de helft van de deelnemers waren studenten. Deelnemers voltooiden metingen van grandioos en kwetsbaar narcisme en mededogen. Vervolgens werden ze ertoe gebracht medelevend te denken door deel te nemen aan twee verschillende omstandigheden.
De eerste is de inductie van zelfcompassie. In deze conditie werd deelnemers gevraagd na te denken over een situatie die op dit moment moeilijk of pijnlijk is voor de patiënt. Ze werden gevraagd hierover te schrijven, waarbij ze zich zelfs concentreerden op opmerkzaam, vriendelijk en het herkennen van voorbeelden van gewone menselijkheid.
De andere voorwaarde werd door het onderzoeksteam gecreëerd om vergelijkbaar te zijn met de inductie van zelfcompassie, maar ongeoorloofde gevoelens van mededogen voor anderen. Beide beoordelingen waren schrijfopdrachten en vroegen de deelnemers om ten minste 200 woorden te schrijven.
De onderzoekers stelden vier hypothesen op voor hun studie. De eerste vermoedde dat de scores voor zelfcompassie zouden stijgen bij degenen die hoog scoorden op grandioos narcisme en werden blootgesteld aan de oefening die zelfcompassie opwekte. Verrassend genoeg bleek dit niet het geval te zijn, aangezien er geen verandering was in hun zelfcompassie.
Hun tweede hypothese vermoedde dat mensen met grandioos narcisme uitdagingen zouden ervaren bij het ontwikkelen van compassie voor anderen, vooral na blootstelling aan zelfcompassie. Dit gold slechts gedeeltelijk voor degenen die hoog scoorden op de subcomponent grootschalig narcisme die recht heeft op uitbuiting. In dit geval, toen de aansporing tot mededogen hen deed denken aan iemand die dicht bij hen stond, toonden ze meer mededogen.
De laatste twee hypothesen hielden verband met kwetsbaar narcisme. De eerste stelde dat zelfcompassie zou verbeteren na blootstelling aan zelfcompassie-inductie. Er was een matige relatie, met name een vermindering van de beoordelingsgevoeligheid.
De laatste hypothese veronderstelde dat wanneer mensen met kwetsbaar narcisme werden blootgesteld aan zowel zelfcompassie als mededogen voor anderen, ze geen significante veranderingen in mededogen voor anderen zouden vertonen. Dit bleek waar te zijn voor mensen met een hoog niveau van kwetsbaar narcisme, maar minder voor mensen met een laag niveau.
Het onderzoeksteam erkent de beperkingen van het onderzoek. Het cross-sectionele ontwerp laat geen conclusies toe over langetermijneffecten van deze interventies. Bovendien kan het doel van het onderzoek door de deelnemers zijn geraden en dit kan leiden tot vertekende antwoorden op vragen over hun medeleven.
Deze beperkingen doen niets af aan de belangrijke bevindingen van het onderzoek. Het onderzoeksteam vat het als volgt samen: “Over het algemeen suggereren de bevindingen dat de omvang van de toename van mededogen afhangt van individuele verschillen. Grandioze en kwetsbare narcistische eigenschappen worden beide beschouwd als verwoestend voor het intra- en interpersoonlijke welzijn op de lange termijn en zouden daarom uitstekende doelen kunnen zijn voor therapeutische compassie-oefeningen.
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
