Een professor die zijn hand ongevraagd op de knie van een studente legt? Een onderzoekster die geen promotie krijgt omdat de decaan ervan uitgaat dat ze voor een gezin zal kiezen? Seksisme op de werkvloer, het komt nog altijd váák voor, ook aan universiteiten. Het boek #Seksisme – Nee, wij overdrijven niet! legt de vinger op de wonde. ”Ben je een slet?’ vroeg de directeur.’…
Toen haar proefschrift klaar was, en ze op haar 28e aarzelde of ze zou doorgaan met een academische loopbaan, legde Cathérine Ongenae de vraag voor aan de promotor.
“Hij merkte duidelijk mijn onzekerheid. Hij voedde ze, en zei dat het inderdaad een grote beslissing was en dat ik die niet lichtzinnig mocht nemen, dat ik ook dringend eens moest nadenken over welk leven ik wilde, en het feit of ik kinderen wou. (…) Aan geen mannelijke collega van mij zou hij dat ooit zo voorgesteld hebben.’Deze getuigenis is een van de meldingen van seksisme in de academische wereld op het daarvoor opgerichte meldpunt Sassy (Sharing Academic Sexism Stories with You). In anderhalf jaar tijd liepen er liefst 81 klachten binnen.
Zulke en andere voorbeelden van alledaags seksisme zijn te vinden in het boek #Seksisme – Nee wij overdrijven niet!, samengesteld door Knack-medewerkster Cathérine Ongenae. Het boek is deels een reactie op De Morgen-columnist Marc Didden, die in een blog had geschreven dat vrouwen die op straat seksueel worden geïntimideerd overdrijven en dat ze de reacties in veel gevallen zelf uitlokken.
Het boek geeft onder andere een onthutsend beeld van de universitaire wereld. ‘Hoe hoger vrouwen klimmen op de academische carrièreladder, hoe minder kansen ze krijgen.
…
Zoals uit het boek blijkt, is seksisme van alle tijden en komt het op de meeste plaatsen voor. Toch zou je volgens Nellie Konijnendijk mogen verwachten dat het niet of minder zou voorkomen in een ‘verlichte plek’ zoals een universiteit. ‘Verhalen over seksisme in de wetenschap hebben iets extra stuitends. Universiteiten zijn gerespecteerde kennisinstituten, de bakermat van het verlichte denken. Ze zouden een gids moeten zijn voor de hele samenleving. Helaas, dat is niet zo.’
Universiteiten in Groot-Brittannië staan veel verder. De overheid besliste er enkele jaren geleden om een kwaliteitslabel in te voeren dat de vrouw(on)vriendelijkheid van de universiteiten meet. In het begin werd er weinig aandacht aan geschonken, tot enkele belangrijke geldschieters beslisten om alleen nog universiteiten of opleidingen te financieren die minstens een ‘zilveren score’ behaalden.
#seksisme’ bestaat uit 10 (persoonlijke) verhalen over seksisme in allerlei vormen. Uiteraard bieden ze ruimte aan de bekende, maar vaak weggewuifde, statistieken over het loon van vrouwen (ja, dat is écht nog altijd minder dan dat van mannen in dezelfde of vergelijkbare functies), alswel de verkrachtingsstatistieken, die met hun torenhoge 43.000 in Belgie slechts een topje van de ijsberg zijn: de schatting is dat 1 op de 10 vrouwen aangifte doet.
Liesbeth Kennes start met een stevig statement dat zij slachtoffer is van seksueel geweld. Hoogstwaarschinlijk een openingszin die willekeurig welke aula zal doen verstommen. Ook Kennes zelf schrijft over deze confronterende doorbraak van zwijgen als iets dat haar jaren heeft gekost. Uit schaamte: totdat ze zich eindelijk besefte dat niet zij, maar de verkrachter zich moet schamen. Ze verhaalt van de moeilijkheden rond deze thematiek, die naast gêne ook veel ‘victim blaming’ oproept: maar al te vaak wordt naar de vrouw gekeken ‘hoe ze zich eigenlijk gedroeg’ en ‘wat ze eigenlijk aanhad’. Een absurde reactie op een probleem dat veel grondiger aangepakt moet worden. Dit gebeurt nog veel te weinig: bijna de helft van de zaken wordt zonder onderzoek of gevolg geseponeerd. Niet in het minst omdat de meeste verkrachtingen binnen relaties of familie plaatsvinden en niet door een vieze, ongewassen man in een donker steegje.
Deze website bevat info die mogelijks niet geschikt is voor kinderen. U bevestigt minstens 16 jaar te zijn. Deze website gebruikt cookies. U gaat daarmee akkoord.
